#trueselfie: Mijn hoofd saboteert mij: Mijn gedachten laten mij denken dat niemand van mij kan houden

Velen zien mij als een vrolijke, spontane meid, maar tijdens de #trueselfie week wil ik laten zien dat de buitenkant soms maar schijn is. Daarom deel ik mijn verhaal, hoe eng ik dat ook vind. 

Na een niet hele soepele scheiding van mijn ouders op mijn 9e waren er veel problemen en ruzies en voelde ik mij niet geliefd in het gezin. Positieve aandacht zocht ik dan ook buiten het gezin op mijn 12e. Chatten was voor mij een nieuw fenomeen en toen waren ook net de eerste webcams op de markt. In chatboxen zocht ik iemand die met mij wilde praten en die lief voor mij was. Op een gegeven moment heb ik hier fouten ingemaakt, omdat ik alles deed wat diegene wilde om die ‘liefde’ niet kwijt te raken. Toen bepaalde beelden op internet stonden begon ik voor het eerst te wensen dat ik dood was en kort daarop begonnen de eerste zelfbeschadigingen, daar was ik mij op dat moment nog niet van bewust. Vele jaren later begon mijn interesse in jongens.. en daardoor werd soms ook bevestigd dat er niet van mij gehouden kan worden. Kort daarop volgde een traumatische valpartij met de fiets en werden de zelfbeschadiging en de suïcidale gedachten veel erger. Toen ik het huis uit ging ben ik direct hulp gaan zoeken, omdat ik eerder mij schaamde en dacht dat er thuis al teveel problemen waren waardoor er geen ruimte meer leek voor mijn problemen. Vrij snel werd ik gediagnosticeerd met Borderline en kreeg ik de nodige therapie. Sindsdien ben ik verkracht tijdens een crisis, gestalkt en is er Post traumatische stress stoornis geconstateerd bij mij. Na bijna 7 jaar therapie ben ik nog lang niet beter. Dagelijks worstel ik met de drang om mijzelf kapot te maken en met de suïcidale gedachtes. Binnenkort begin ik met nieuwe behandelingen en dat geeft mij hoop. Tegelijkertijd ben ik ook heel bang dat de behandelingen niet aanslaan, want dan zal het allemaal nog veel duisterder worden in mijn hoofd.