#openup: De hobbelige weg naar (volledig) herstel

Toen ik 7 jaar was, besloten mijn ouders te scheiden. Op dat moment begreep ik dit nog niet zo goed. (Mijn moeder wilde niet dat ik mijn vader zag, dus na een tijd is het contact verbroken.) In 2005 kreeg mijn moeder een nieuwe relatie. Vanaf die dag veranderde letterlijk de wereld.

Tot 2005 had ik alles wat ik nodig had. Liefde, geborgenheid en veiligheid. Mijn moeder besloot samen te gaan wonen en vanaf die dag is er geweld geweest. Hij had immers niet om kinderen gevraagd. Hoe belachelijk vaak mijn broertje en ik, in onze broek plassend, op de deurmat hebben gezeten, wachtend tot mijn stiefvader ons naar jeugdzorg bracht. 

Mijn moeder en stiefvader besloten te verhuizen. En we kwamen in een klein dorp terecht. Ook daar stopte het niet. Geweld was dagelijkse kost. Op school was ik het mikpunt geworden en thuis was ik bang. 

Ik werd ouder en ging naar de middelbare school en kwam in de pubertijd. Tegenlijkertijd begon mijn broertje ook seksuele intresses te krijgen. Ook hier was ik een makkelijk slachtoffer, aangezien mijn stiefvader inmiddels mijn broertje had geaccepteerd. Ik werd lastig, kreeg woede uitbarstingen, deed mijzelf bewust uithongeren en ging automutileren. Mijn moeder was helemaal klaar met mij. Als mijn stiefvader sloeg schreeuwde ik dat ik hem haatte, dat hij een slecht mens was en dat hij dood kon vallen. 

Ik voelde mij compleet alleen, niemand leek nog van mij te houden. Ik was dan ook 14 toen ik voor de eerste keer echt nadacht over zelfmoord. Toen ik dit probeerde te bespreken met mijn moeder, kreeg ik te horen dat ik dat zeker moest doen. Ze had namelijk liever 10 broertjes dan 1 mij. Het automutileren werd erger en inmiddels zat ik al een tijd aan medicatie. Toen belandde ik in een zware depressie. Niks boeide me nog wat. 

Toen ik bijna 17 was, besloot ik thuis weg te gaan. Niemand nam me serieus; ik was overstuurd dus gaven hulpverleners mij meer medicatie. Op 2 december 2013 besloot ik mijn laatste hulpkreet te uiten en heb dit dan ook tegen de hulpverlening gezegd. En ze wisten dat ik het meende. Die dag is de crisisdienst geweest en heeft mij thuis weggehaald.

Ik dacht dat alles over was, alles beter zou zijn. Dat viel tegen. Ik kwam op groepen. Seks en drugs waren de normaalste zaak van de wereld. Het verleden herhaalde zich; opnieuw seks tegen mijn wil in. Daar stond ik, 17 jaar, moederziel alleen. De begeleiders daar lachten me uit, moest geen leugens gaan vertellen. 

Uiteindelijk ben ik naar een andere instelling gegaan. Ik nuttigde met regelmaat drugs, en kreeg behoorlijk veel medicatie. Op een dag besloot ik met alles te stoppen. Wonder boven wonder kwam ik uit de depressie. Een toffe begeleider won langzaam mijn vertrouwen en hij vertelde mij dat hij in mij geloofde. En dat mijn keuzes oké waren. Een moment staat mij helder bij; ik had me ziek gemeld (ik was niet ziek) en kreeg te horen "dat heb je goed gedaan". Door zijn vertrouwen in mij, kreeg ik eigenwaarde en zelfvertrouwen. 

Ik begon op te krabbelen en te dromen. Ik wilde op mijzelf wonen! Door die toffe begeleider kreeg ik de sleutel van een apartement, begeleid zelfstandig. Wat was ik trots! Toen ben ik vrijwilligerswerk gaan doen, want dagenlang thuis zitten wilde ik niet meer. 

Na een tijd ben ik op zoek gegaan naar een woning van de woningbouw en die heb ik gevonden. Ik huurde inmiddels zelf! De relatie die ik toen had, heb ik beëindigd, omdat hij niet goed voor mij was. Ik ben toen naar de hulpverlening gestapt omdat het niet goed ging met mij. Kort daarna kon ik bij een vriendin werken, in de horeca. Hier had ik een fijne baas, die mij waardeerde. Hierdoor voelde ik mij steeds beter. Ik kon meedraaien in de maatschappij! Helaas ging de zaak failliet en kwam via het uwv op een sociale werkplaats. Dit was het helemaal niet! Binnen 2 maanden heb ik ontslag genomen. Ik besloot om te solliciteren en binnen 2 weken had ik 2 banen. Bij therapie bleek dat ik PTSS heb, en ik volgde EMDR therapie. Het ging steeds beter met me, en ik dacht na over de toekomst. Ik wilde terug naar school. Na een half jaar heb ik baan 1 opgezegd. Bij mijn 2e baan leerde ik mijn huidige vriend kennen.

Het is niet altijd even makkelijk, ik heb nog steeds PTSS. Concentratieproblemen, extreme schrikreacties en nachtmerries zijn tot op de dag van vandaag aanwezig. De ene dag voel ik me oké, de andere dag wat minder. Niemand weet of ik blijvende psychische stoornissen eraan over heb gehouden. Maar ik sta er nog steeds. Ik woon samen met mijn vriend, ik werk, ga naar school en loop stage. Ik volg de opleiding maatschappelijke zorg zodat ik anderen kan helpen. Niemand had verwacht dat ik dit zou overleven, maar met heel veel wilskracht sta ik waar ik nu sta en ben ik wie ik ben.

Want als je wilt, kun je heel ver komen!

#mijnopenup