Making my enemy my best friend.

Het is nu bijna twee jaar geleden dat ik in mijn depressie raakte. Ik ben er nog niet uit, maar ik ben wel op de goeie weg. Twee jaar geleden stortte ik helemaal in, ik kon niet langer meer vechten. Ik wilde letterlijk uit het leven stappen en heb meerdere pogingen gedaan. ‘’Ik wil liever dood zijn’’, deze gedachte raasde door mijn hoofd, dag in en dag uit. Ik voelde mij zo verdrietig en zo leeg tegelijkertijd. Niets of niemand deed er nog toe. Ik weet het nog als de dag van gisteren dat ik wanhopig tegen mijn ouders zei ‘’help me, ik wil niet meer’’. Dit was het moeilijkste wat ik ooit tegen hen heb moeten zeggen. Mijn ouders hebben mij ontzettend gesteund en hebben mij heel erg geholpen.

Ik heb mijn verhaal nooit zo openhartig durven delen met iemand. Ik zie zo veel negatieve reacties in mijn omgeving, zo weinig empathie voor mensen met een depressie. De reacties die ik vooral hoor zijn ‘’ja ik ben ook weleens somber maar je moet je er gewoon tegen verzetten’’ of ‘’het is gewoon een mindset’’. Dit maakt mij nog steeds heel erg kwaad. In mijn ogen weten zij duidelijk niet hoe het is om een depressie te hebben. Voor mij is het dubbel op. Ik heb ook de depressie van mijn vader meegemaakt en tot op de dag van vandaag, heeft hij nog steeds sombere dagen.

Al vanaf dat ik een klein kind ben, voel ik mij somber en anders dan de rest. Ik hoorde er nooit bij en ik was heel vaak ontroostbaar. In mijn pubertijd ben ik het proberen te accepteren dat ik eenmaal somber was en ik niet vrolijk kon zijn of echt het gevoel van vrolijk zijn kon voelen. Maar toch bleef ik mij ertegen verzetten: ‘’ik wil vrolijk zijn’’, ‘’ik ben zo niet’’. In heb in de afgelopen twee jaar de ergste dagen van mijn leven meegemaakt, maar ik heb ook de meest gelukkige dagen van mijn leven meegemaakt. Ik heb al mijn gevoelens toegelaten en ben in therapie gegaan. Dat was het moment voor mij om voor mijzelf te kiezen en elke dag dat ik mijn bed uit kwam, was voor mij al een overwinning. Door niet te veel van mijzelf te eisen kreeg ik steeds meer vertrouwen in mijzelf dat het beter zou worden. Ik heb zo veel over mijzelf geleerd en ik leer steeds meer om van mijzelf te houden. Ik heb nog een lange weg te gaan maar ik heb er vertrouwen in dat het mij gaat lukken. Ik leef dag tot dag en ik doe wat mij gelukkig maakt. Dit voelt nog onwennig omdat ik merk dat dit soms niet in de ''maatschappelijke standaarden'' past. ''Lekker boeien'', denk ik dan. Ik voel mij hier prettig bij en ik merk dat mijn omgeving hier ook steeds positiever op reageert. 

Een depressie is vreselijk, het is een gevecht dat je elke dag moet voeren en het voelt vaak onmogelijk om een depressie te verslaan. Een depressie heeft mij ook laten inzien waar ik aan moest werken om echt gelukkig te kunnen worden. Jarenlang heb ik op een overlevingsstand geleefd en heb ik niet mijzelf kunnen ontwikkelen als persoon. Dag in dag uit moest ik vechten tegen de pestkoppen, gemene dokters en alle ellende die dat met zich meebracht. Dit is verleden tijd. Ik heb geen pestkoppen meer in mijn leven, geen gemene dokters. Ik ben omringd door lieve mensen die het beste in mij naar boven halen. In deze omgeving kan ik mij ontwikkelen tot de persoon die ik wil zijn: een gelukkig en sterk persoon.

Mijn depressie is mijn ergste vijand, maar ook mijn beste vriend.

Meer ervaringsverhalen