Ik word nergens aangenomen!

Twijfels; ga ik een blog hier over schrijven of niet? Beslissing: JA, dit is te belangrijk om niet over te schrijven. En van de psycholoog moet ik het gewoon doen!

Sinds dinsdag ben ik terug van een opname van drie weken op de PAAZ. Derde keer. Zelfde hulpvraag.

Op dit moment ben ik dus weer thuis, omdat ze mij niet konden helpen. Alleen veiligheid bieden. Voor mij nu genoeg maar voor hen niet, dus ik moest wel naar huis.

Sinds mijn terugkeer van de PAAZ in augustus zijn mijn behandelaren al opzoek naar een kliniek die mij wil aannemen en traumabehandeling kan doen. Je zou denken dat dit niet zo moeilijk is, maar helaas is dat het wel.... Ik word namelijk overal afgewezen! Reden? Te complex, niet aandurven met mijn hart, niet de goede plek voor mij enz. Dit maakt mij enorm verdrietig.. Ik wil ZO graag hulp, ik wil beter worden. Maar niemand die het aandurft met mij... Zelfs de grootste traumacentrums niet.

Hoe kan het dat niemand het met mij aandurft? Hoe kan het dat ik zo mijn best doe om vol te houden, maar overal wordt afgewezen voor hulp? Eindelijk durf ik open te zijn over hoe het écht met mij gaat, of beter gezegd: hoe slecht het met mij gaat. Mijn psycholoog is echt de beste, maar zij kan mij ook geen traumabehandeling aanbieden omdat dit beter klinisch kan gebeuren. Zij doet echt zo haar best om mij ergens binnen te krijgen, maar op een gegeven moment weet niemand meer waar ik nog aangemeld kan worden en waar ze mij wel 'willen'. Dit is de gezondheidszorg in Nederland... Mensen die zo hard hulp nodig hebben en die nergens worden aangenomen. Iemand moet opstaan en er iets aan doen. Vandaag ben ik dat. Ik schrijf deze blog in de hoop dat hij terecht komt bij mensen die er iets mee kunnen, zoals mensen die werken in de GGZ, in traumacentrums, bij de overheid etc.

Iemand, help mij alsjeblieft! En help alle anderen die hiermee in aanraking komen.

Delen mag, graag zelfs! www.mijnhartvangoud.blogspot.com