#trueselfie Depressie (26), the black dog op mijn schouders in mijn toch goede leven.

Ik ging naar de huisarts, omdat ik steeds meer vermoeidheidsklachten had die niet weggingen en leken te verergeren. Veel hoofdpijn, moeilijk uit bed kunnen komen, overdag nog eens slapen, emoties vlak of juist te veel (blijven huilen en oprecht niet weten waarom). Natuurlijk kwam niets uit het bloedonderzoek niets. Toen werd er gevraagd of ik veel stress ervaarde. Tja als begeleider van een groep clienten met een zware verstandelijke beperking met gedragsproblematiek, ja dat wel... Uiteindelijk met burn-out klachten doorgestuurd en bij een psycholoog uitgekomen.

En daar kreeg ik de 'diagnose' depressie , dubbel is dat! Want ja daar staat het dan zwart op wit en het is echt! Maar ja als je erna erover na gaat denken is het ook fijn, want er is iemand die precies weet wat er aan de hand is. En er lijkt steeds meer op zijn plaats te vallen, dat zijn die periodes geweest die ik steeds had en wegschreef als dipje en na aantal maanden wel weer weg gingen. Maar ja dan begint het pas, want dan ga je alles toelaten en gedachten komen beetje bij beetje eruit. Je ziet helaas in zo'n periode alleen maar de slechte dingen; mijn vriend moet maar bij me weg gaan, ben een last voor collega's, hier kom  ik niet meer uit, ik kan mijzelf als persoon toch niet veranderen, is dit het leven? Maar dan krijg je het advies om leuke dingen te gaan doen en dat ga ik doen!

Leuke dingen: terassen, winkelen, uiteten, theetje drinken met vriendinnen, etc. Maar ja leuke dingen zijn niet meer het leuk wat het was, maar nog alleen maar fijn. En dat is moeilijk! En dan moet je dieptepunt nog komen. Want een vakantie staat gepland, mijn droomvakantie. Lekker naar Toscane (Italie), waar het 25 graden, zon, zee en mijn knappe vent is. En dan zit je in je bikini op het strand, zon in je snoet en het enige dat je denkt is; Als ik nu in de zee kon dobberen met mijn hoofd omlaag, alleen maar het water te horen bewegen en dit het eind zou zijn zou ik dit helemaal prima vinden!  Oprechte plannen voor het einde van mijn leven had ik niet, maar wel gedachten dat ik het fijn zou vinden als alles kon stoppen en het mijn eind zou zijn. En als je vriend na veel drammen, mijn gedachten te horen krijgt is het natuurlijk schrikken!

En dat is het vervelende voor de omgeving, ze kunnen zo weinig! Alleen er voor me zijn en me steunen. Want dat kreeg ik gelukkig wel en ook vanuit mijn werkgever veel ruimte van leidinggevende en een coachingstraject naast die psycholoog van een senior begeleider. En met deze trajecten gaat het een stuk beter met me. Maarja die black dog (zoek op op youtube!) zal er blijven. Ups en downs zullen blijven, maar ik weet er beter mee om te gaan!