Angst voor de toekomst

Hey, mijn naam is Laura. Ik ben een 16 jarig meisje die uit het zuiden van Nederland komt & bang is voor haar toekomst. 

Ik wil nu alvast zeggen dat ik heel veel van mijn ouders en al helemaal van mijn vader houd ondanks de fouten die hij gemaakt heeft. 

Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen maar here we go! 

Mijn jeugd was niet al zo makkelijk, mijn ouders hadden veel geldproblemen. Mijn vader werkte veel fulltime bij een taxi bedrijf. Mijn vader maakte daarnaast ook veel overuren omdat hij al studieschuld had en een gezin van 3 kinderen, een vrouw, honden en katten had die hij moest verzorgen. Ow en ook nog de huur. Toen kwam er een moment dat mijn vader niet meer betaald kreeg van zijn baas, waarop mijn vader ontslag nam. 

Mijn vader zit bij een uitzendbureau en moet dus altijd meerdere sollicitaties versturen in een week, wanneer hij werkloos is. Dit liep niet makkelijk en zat hij vaak zonder geld. (Ik weet niet meer hoe oud ik toen was maar in ieder geval jonger dan 11 jaar). Omdat hij geen geld had voor boodschappen en er het er niet met mijn moeder over had vroeg hij aan mij geld, aan zijn dochter die nog niet eens een puber was. Voordat ik überhaupt oud genoeg was vroeg hij het ook weleens aan een van mijn zussen. We kregen het altijd wel weer terug maar het feit dat een kind onder de 11 jaar gezorgd had voor het eten op tafel breekt mijn hart. Maar mijn leven ging door, soms kreeg ik wel een ruzie tussen mijn ouders mee maar geen gezin is perfect en dat hoorde er eenmaal bij. 

Ik herinner het me nog heel helder dat op een zomer ochtend in 2013, ik van plan was met mijn zussen naar mijn sportdag te gaan maar mijn vader nergens te bekennen was niemand wist waar hij was zelfs mijn moeder niet. Om die reden ben ik maar met 1 van mijn zussen naar mijn sportdag gegaan en zou mijn andere zus wat later komen. Maar ze kwam niet, wat ik en mijn zus raar vonden maarja hé dat kon gebeuren misschien voelden ze zich niet lekker, of wat dan ook. 

Vervolgens was mijn sportdag voorbij en werd mijn zus (die bij mij was) gebeld door mijn andere zus (die thuis bij mijn moeder was) en zei ze dat we naar onze opa en oma moesten fietsen. Toen we daar aankwamen was er niemand en belde mijn zus om te vragen wat we nou moesten doen, ze zei dat we naar huis moesten komen en helpen met de zolder uit te ruimen. Oké, prima we dachten er ons niets bij en fietsen naar huis. Ik vergeet het nooit meer! Er stond een grote container voor ons huis met onze meubels erin onze honden aan een hek vastgebonden de kat buiten in haar bench (de andere was een aantal maanden terug overleden) en ik moest van mijn moeder mijn belangrijkste spullen pakken want we werden uit ons huis gezet...

Mijn vader wist hiervan en was daarom die ochtend al weg, hij was van plan om een einde aan zijn leven te maken. Maar gelukkig werd hij op tijd gebeld door zijn oom die van de situatie wist en hem kwam ophalen. 

Al mijn spullen waren al ingepakt en in de container gezet het enige dat ik kon vinden was mijn grote dalmatiër knuffel. Ik liep terug naar buiten en moest van mijn moeder naar mijn opa en oma’s huis fietsen wat maar een wijk verder was. Ik wilde dat eigenlijk niet! Ik wilde naar mijn allerbeste vriendin van toen maar dat mocht niet. Dus ben ik op mijn beach cruiser, in mijn sportkleding, huilend met mijn dalmatiërs knuffel ik mijn arm naar mijn opa en oma gefietst. Ik was toen 11. Gelukkig mochten we bij onze opa en oma wonen totdat we weer ons eigen huisje hadden gevonden. De tijd bij mijn opa en oma was geen pretje maar ik was blij dat ik een dak boven mijn hoofd had en samen was met mijn zussen, moeder en huisdiertjes. Mijn oom is drugsverslaafd en woonde ook destijds bij mijn opa en oma. Even ter informatie dit was gewoon een regulier rijtjeshuis, dus niet veel ruimte voor 2 honden, een kat en 6 personen. Wanneer school weer was begonnen sliepen mijn zussen in de woonkamer op logeerbedden. Mijn moeder in de logeerkamer en ik op een dunne matras van ongeveer 2cm dik in de slaapkamer van mijn opa en oma. Ik zat toen in groep 8. 

Ik was de enige in het hele rijtjeshuis die geen hekel had aan mijn vader, ik wist toen ook nog lang niet zo veel als dat ik nu weet. Ik heb toen voor het eerst een in aantal maanden mijn vader weer gezien. Het doet mij heel veel pijn om aan dat moment terug te denken. Want mijn vader woonde op dat moment in Twello/ Deventer. Bij zijn oom en tante die het goed voor elkaar hadden/hebben. Mijn vader was naar de kapper geweest en had een paar nieuwe kleding gekregen. Ik.... ik herkende mijn eigen vader niet meer! Ik dacht dat hij niet was komen opdagen. Maar dat was hij wel. 

Toen ik hem voor de 2x in een lange tijd weer zag bleef ik bij hem/zijn oom en tante logeren samen met mijn zussen. Dit maar voor een paar dagen. De laatste avond was aangebroken en mijn tante zou mijn zussen en mij komen ophalen om bij haar te blijven logeren zodat we wat afleiding hadden. Ik heb een hekel aan die avond want toen ik in de auto zat, mijn vader buiten stond en ons uitzwaaide en wij weg reden moest ik keihard huilen want ik werd weer van mijn vader weggetrokken!!! 

Nu hebben mijn moeder, mijn zussen, de huisdieren en ik weer ons eigen huisje. Die de oom van mijn vader voor ons gekocht heeft en waarvoor mijn moeder nu huur aan hem betaalt om zo het huis af te betalen. Mijn vader heeft nu zijn eigen appartement’je. 

Ik ben nu 16 en ben heel bang voor mijn toekomst. Ik zie ook vaak geen goede en lange toekomst voor mij. Ik ben sinds vorig jaar niet helemaal gezond, mentaal. Ik ben altijd heel onzeker en verlegen geweest. Mijn zelfbeeld was/is ook ontzettend slecht. Echt een doel heb ik niet, ik wil denk ik agent worden maar daar moet ik eerst de sollicitatie zien te behalen voor de opleiding waar ook een psychologische test aan zit vastgebonden. Ik ben bang dat ik eindig zoals mijn ouders of.... dood. Ik zit in therapie maar heb op moment even geen afspraken omdat ik kerstvakantie heb en ik graag even gewoon vakantie wilde hebben. Maar er bestaat voor mij geen “gewone” vakantie want ik moet werken, werken, werken en 3 boeken uitlezen. Ik heb mijn VMBO niveau 4 diploma al en zit nu op HAVO waar ik keihard voor moest vechten omdat ik ontzettend slecht ben behandeld op een school. Doordat ze mijn kansen bij andere scholen in die regio hebben verpest moet ik nu iedere dag een uur naar school en ook weer een uur terug naar huis fietsen, in totaal meer dan 32 kilometer per dag, 5 dagen in de week, om naar HAVO te kunnen. Waar ik nu heel veel moeite mee heb. En het wil opgeven maar mijn ouders er niet mee eens zijn omdat het mij juist zoveel moeite heeft gekost. 

Ik zit nu dus vast in een spiraal! Ik heb goede momenten waar ik blij ben, dingen wil doen, gemotiveerd ben maar die komen zelden voor. Ik heb veel dagen waar ik 's avonds ga wandelen met mijn hond omdat mijn leven mij te veel wordt. Ik zeg steeds minder tegen mijn gezin over hoe ik me voel. Ik schaam me er een beetje voor omdat ik het gevoel heb dat het mijn eigen schuld is door naar het HAVO te gaan en dus ook naar een compleet andere school die niet eens in mijn regio is. Ik vraag me vaak af of ik mij aanstel, of dat al mijn gevoelens wel echt zijn. Mijn vader zegt dat het ook een beetje bij de puberteit hoort want hij had dat ook en het zou volgens hem weer na een paar jaar verdwijnen. Maar ik geloof hem niet! Iedere keer wanneer het weer downhill gaat val ik alleen nog maar dieper in een kuil.

Ik ben dus bang voor wat de toekomst mij brengt.