Van depressie naar conversie naar herstel. The long way to go.

Oké, hier zit ik dan, pols gebroken, borstbeen gekneusd en volgende week een operatie. Gevallen met wielrennen, shit happens. Maar dit is eigenlijk mijn minste zorg. Ik breek nog liever 100x mijn pols dan dat ik nog langer vastzit aan mijn conversie. Mijn leven staat op een 50% stand. Al bijna 3 jaar. Wat eerst leek op heftige paniekaanvallen bleek later uit te groeien tot een conversiestornis. Wanneer ik te veel prikkels binnen krijg, stopt mijn lichaam ermee. Ik raak compleet verlamd of ga lopen stuiptrekken als iemand die epilepsie heeft. Vervolgens ben ik compleet kapot. Soms duurt het wel 2 dagen voordat ik weer normaal functioneer.

Hoe het begon: Voor ik ziek werd was ik zwaar depressief. Heel zwaar. Ik had een perfect plaatje in mijn hoofd over hoe ik móést zijn, hoe ik mijn leven wilde en ik zette alles op alles om het te bereiken. Ja en toen, life happens. Ik heb al mijn dromen en alles wat ik wilde en waar ik voor stond kapot zien gaan. Gestopt met een sport wat echt mijn passie was en waar ik iedere dag mee bezig was, een slechte relatie met mijn broer en behoorlijk wat tegenslagen in mijn studie (Van havo diploma, 2 jaar vwo, vervolgens zakken, jaar erachteraan, een jaar farmacie, 2x geneeskundeselectie niet gehaald en nu gezondheidswetenschappen. Jeeeej! Eindelijk op mijn plek!). Dit in combinatie met een superstrevend karakter, dé ingredienten voor een depressie! Nou en toen begon ik dus met studeren. Nieuwe stad, roeivereniging, eigen studio, maar nog niet hersteld van mijn depressie. Ik zat er nog middenin en dat was heel lastig. Vervolgens bleek farmacie ook niet mijn ding, waardoor ik behoorlijk achteruit kelderde. Mensen in mijn omgeving zagen dat en dat is toen echt mijn redding geweest. Dit jaar was ook het jaar dat mijn conversie zich is gaan ontwikkelen. Eerst waren het paniekaanvallen, vervolgens ging ik steeds meer wegvallen en later werden het ook stuiptrekkingen. Op een gegeven moment werd het zo heftig dat ik op mijn roeivereniging bekend stond als 'de chick die altijd wegvalt'. 

Dit is inmiddels 2/3 jaar geleden. Toen kon ik nog roeien, volledig naar de uni en mijn ding doen. Al moet ik toegeven dat als ik er nu naar terugkijk, dat mijn leven de afgelopen jaren veel te druk is geweest. Zowel de druk die ik mezelf oplegde, wat ik móést doen, als wat ik daadwerkelijk deed. Ik wilde alles doen, coachen, roeien, studeren, overal bij zijn en het liefst ook nog werken. Dat is allemaal veel te veel voor me geweest. Ik heb eerst een jaar bij de psycholoog rondgelopen om te kijken of daarmee ook mijn conversie weg ging. Dit was helaas niet het geval. Mijn depressie ben ik ondanks dat ik zó depressief ben geweest dat ik in mezelf beschadigde en suicidaal was, vrij snel van hersteld. Vervolgens de zoektocht in de gespecialisseerde zorg, ziekenhuizen ,ambulanceritjes, neurologen, revalidatiearts. Van het kastje naar de muur worden gestuurd en weer terug. Man wat heb ik hier lang over gedaan. Na 3 kwart jaar was ik eindelijk door de rondslomp en wachtlijsten heen en had ik officieel mijn diagnose gekregen: een conversiestoornis. 

Vervolgens kreeg ik therapie, terugval, nog meer therapie en moest ik alles stop zetten. Ik viel iedere week weg, 2 maanden lang. Een regelrechte hell. Ik ben een maand niet gaan werken, studeren, sporten en ben tegen de adviezen in met mijn beste vriendin naar new york gegaan. Vervolgens heb ik alles op 50% moeten zetten, voor de helft naar de uni, niet meer uitgaan (wat ik überhaubt al niet meer durfde), sporten met een personal coach, omdat dat ook niet meer ging (yep, roeiverbod heb ik ook al binnen), geen volle diensten meer (laatste keer dat ik dat probeerde was een amburitje) en ik heb altijd kaartjes bij met 'mijn persoonlijke gebruiksaanwijzing' en telefoonnummers voor als mijn lichaam er weer mee stopt. Quite heavy, yess, I know. Ik zit nu in een herstellend process en voel me heel vaak ontzettend moe van bijna niks. Dit is volgens mijn therapeuten de weg van herstel. Top! Even doorbijten dus. Ik mag minderen van therapie en mijn aanvallen zijn minder, waar ik ontzettend blij mee ben. Maar als ik nu een aanval heb (ik zit momenteel op 1/2x per maand), dan is het wel gelijk heel extreem. Ik heb mijn leven volledig aan moeten passen, wat ik ontzettend moeilijk vind. 

Ondanks alles ben ik wel gelukkig, ik ben zo ontzettend dankbaar voor mijn ouders, collega's en vriendinnen die altijd 24/7 voor me klaarstaan. Die altijd zorgen dat ik veilig thuiskom en me goed checken. Deze mensen zijn echt goud waard. Ik weet dat dit anders is geweest en niet vanzelfsprekend is. Ik heb nog steeds dagen waarbij ik alleen maar huil om mijn situatie, mezelf dood kan wensen en echt diep ongelukkig ben. Het denkpatroon van mijn depressie komt dan terug. Ik voel me dan de grootste mislukking op aarde en ben jaloers op iedereen die wel gezond is. Ik heb alles ondanks mijn situatie nog best goed voor elkaar, maar dit besef verlies ik totaal op deze dagen. Maar juist omdat ik een depressie gehad heb, geeft dat op mijn 'normale' dagen juist heel veel kracht. Een depressie is iedere dag een gevecht, je toekomst zie je als een zwart gat waar je niet meer uit komt, dat is dit niet voor mij. De mensen om me heen zijn zó geweldig voor me. Ze slaan me er echt doorheen met de steun die ik krijg. Ik hoop dat ik over een jaar kan zeggen dat ik genezen ben. Dat alles in een stijgende lijn doorgaat en ik na 3/4 jaar eindelijk gezond ben. Voor degene die dit lezen, thanks guys, you're amazing. :) 

Meer ervaringsverhalen