Emma had PTSS: "je moet nooit opgeven"

Emma was vroeger een heel gelukkig meisje uit een warm gezin. Daar kwam verandering in toen haar vader te horen kreeg dat hij ongeneeslijk ziek was. “Hoe oneerlijk, hij had nooit gerookt of gedronken. Ik was toen 7. Mijn vader overleed anderhalf jaar later, enkele maanden voor mijn 10e verjaardag.”

VERRAAD
Ondanks dat het zwaar was, ging het leven in Emma’s gezin door. “Mijn moeder probeerde alles zo ‘normaal’ mogelijk voor ons te houden. Mijn grootouders hielpen mijn moeder met de zorg voor ons. De rest van de basisschooltijd van mij en mijn jongere zusje verliep eigenlijk vrijwel vlekkeloos. Ik was één van de slimste van de klas, kreeg vwo advies en begon vol goede moed aan de middelbare school. Voor mij voelde het als een nieuw begin. Vlak na de start op de middelbare school kreeg mijn moeder een nieuwe vriend, die ook al vrij snel bij ons kwam wonen. Dat veranderde alles voor mij. Ik zette mij thuis af. Het voelde voor mij als een vreselijk verraad naar mijn vader toe.”

SCHOOL
Emma voelde zich thuis en op school steeds minder fijn. “Ik werd onhandelbaar, ik kon niet omgaan met het verdriet om mijn vader en werd op school gepest. Eenmaal in het 2e jaar hield het pesten op. Op school deed ik me vrolijk voor. Maar zodra ik thuis was, barstte ik om het minste of geringste in tranen of woede uit. Op school kelderden mijn cijfers. Ik werd teruggeplaatst naar 3 havo, en bleef dat jaar ook zitten. Uiteindelijk besloot mijn moeder mij uit huis te laten plaatsen. Ze hoopte dat ik daardoor wat rust in mijn hoofd vond. Helaas werd het alleen maar erger en kwam ik in een neerwaartse spiraal terecht.”

Na in verschillende opvanghuizen te hebben gezeten, ging het op school nog steeds niet beter met Emma. “Ik kon op school ook niet meer doen alsof ik vrolijk was. Uit schaamte en verdriet begon ik te spijbelen. Nadat ik voor de 2e keer bleef zitten in 3 havo, kreeg ik te horen dat ik de school moest verlaten.”

HULP
Emma had hulp nodig. “Ik kwam terecht bij Jeugdzorg, maar dit maakte mijn problemen alleen maar erger. Daarom besloot mijn moeder me te laten testen. Ik was toen bijna 17. Ik kreeg te horen dat ik PTSS had, een posttraumatische stress-stoornis. Die had ik gekregen door de dood van mijn vader. Ik leg PTSS altijd zo uit: als je van de trap af valt en je breekt je been, dan is dat hetzelfde als wanneer je iets heel ergs mee maakt en je daarvan ziek wordt. Gelukkig kreeg ik na de diagnose eindelijk de juiste hulp, na jaren van lijden, ruzies, verdriet en onmacht.”

Emma werd enkele maanden later opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis ver weg van huis, voor een periode van een jaar. “Het zag eruit als een bungalowpark. Omgeven door natuur in een idyllisch dorpje. Met 5 andere meiden zat ik in een behandelgroep en woonde ik in een bungalow. Zij hadden allemaal dezelfde problematiek als ik. 5 dagen per week kregen we therapie, in het weekend mochten we naar huis. 
Deze periode is de zwaarste, maar ook de allermooiste van mijn leven geweest. Ik heb veel dingen meegemaakt tijdens mijn opname. Suïcidepogingen van groepsgenootjes, zelf heb ik een keer in een separeercel gezeten. Ik heb veel gehuild in de groepstherapieën, maar ook nog nooit zoveel gelachen en liefde gevoeld. Saamhorigheid.”

NAAR HUIS
“Ik deed zo goed mijn best nadat ik inzag dat ik ziek was, dat ik na 7 maanden te horen kreeg dat ik naar huis mocht. Dat voelde heel erg dubbel. Aan de ene kant wilde ik me heel graag helemaal goed voelen en de wereld in, maar aan de andere kant had ik hier eindelijk echte vrienden gemaakt en werd ik begrepen. Ik voelde me hier thuis!

3 maanden na mijn ontslag kreeg ik een vreselijk telefoontje. Eén van mijn groepsgenootjes -we waren inmiddels dikke vriendinnen met zijn zessen- had zelfmoord gepleegd. We waren haar kwijt. Alles wat ik in therapie had geleerd viel onder mijn voeten weg, ik had het niet meer. Op haar begrafenis besefte ik dat ik alles op alles moest zetten en zelf verantwoordelijkheid moest nemen voor mijn leven. Anders zou ik net zo eindigen als zij. Haar dood betekende voor mij gek genoeg een ommekeer.”

WEER NAAR SCHOOL
Emma meldde zich aan op het mbo. Ze wilde graag een studie doen om hulpverlener te worden. “Mijn moeder dacht dat dit nog te confronterend was na al die heftige gebeurtenissen, dus begon ik eerst aan een andere opleiding. Als ik dat jaar succesvol zou afronden, mocht ik van de school overstappen naar de opleiding die ik graag wilde doen. Dat lukte. Ik ben na dat eerste jaar ook naar de stad verhuisd waar ik mijn opleiding deed en heb alles, behalve mijn familie, definitief achter me gelaten. Vooral mensen die me omlaag haalden en verdriet deden.

Inmiddels ben ik versneld aan het afstuderen aan mijn mbo-opleiding en ben ik bijna klaar. Na deze opleiding begin ik aan Pedagogiek, ik wil graag orthopedagoog worden. Dat zal nog wel even duren omdat ik wat jaren heb in te halen, maar dat vind ik helemaal niet erg. Ik ben heel stabiel, gelukkig en enkele maanden terug definitief genezen verklaard.”

Het gaat nu goed met Emma. “Ik heb tegenwoordig ontzettend lieve vrienden die geen foute dingen doen of mij kwetsen. Ze laten mij in mijn waarde. Ik heb voorlichting gegeven met mijn persoonlijke verhaal op middelbare scholen. Ik wil jongeren graag duidelijk maken dat ze over hun problemen moeten praten. Ik had zelf namelijk ook nooit verwacht dat het zo ver zou komen met mij, maar het kan dus iedereen overkomen. Het is schijnbaar erg knap als het zo slecht met je gegaan is dat je er dan weer zo bovenop komt zoals ik, maar zo zie ik het niet.”

ADVIES
Emma heeft ook advies voor als je problemen hebt. “Met mijn verhaal wil ik duidelijk maken dat je nooit moet opgeven en altijd naar jezelf moet luisteren. Blijf vooral jezelf en verschuil je niet achter je verdriet. Daardoor raak je alleen maar verder van de realiteit af. Natuurlijk heb ik zelf ook nog wel eens een baaldag, maar ik heb het verleden geaccepteerd en naar mijzelf geluisterd. De band met mijn familie is sterker dan ooit en ik voel me zelfverzekerder dan ooit. Als je niet lekker in je vel zit, gaan school en vriendschappen ook achteruit.

Ik wil jullie ook een wijsheid meegeven die mij heeft geholpen om inzicht in mezelf te krijgen: zorg ervoor dat je niet omgeven bent door mensen die niet goed zijn voor je. Met mij ging het pas echt weer goed toen ik al die mensen bewust achter me had gelaten en voor mezelf had gekozen. Hou van jezelf, kies voor jezelf. Ik hoop hiermee duidelijk gemaakt te hebben dat je nooit moet op geven. Praat erover met mensen als je ergens mee zit!

Emma heeft ervoor gekozen haar verhaal anoniem te delen. Haar naam is fictief.

Herken jij jezelf in dit verhaal en kom je er zelf niet uit? Dan is het belangrijk om dit te uiten. Heb je behoefte aan een gesprek met een professional? Neem dan contact op met één van onze hulpverleners via onze help button.

Wil jij ook je verhaal delen? Doneer je verhaal.

Meer weten over PTSS? Deze week start de PTSS challenge dat als doel heeft zo veel mogelijk info te bieden over PTSS aan zoveel mogelijk mensen.