Moeilijk maken of moeilijk hebben

Er is zoveel in de wereld dat je heel moeilijk voor jezelf kunt maken. De een kijkt naar een berg en ziet alleen een berg, de ander ziet een dreiging, een mogelijkheid tot vallen, een plotselinge onweersbui. 

Ik ben zo iemand. Maar daar kies ik niet voor. 

Omdat ik altijd al zo ben geweest en nog altijd zo ben, is het makkelijk voor de mensen om mij heen om te denken dat ik ervoor kies. Maar ik kies er niet voor om van iedere activiteit, opmerking of plek iets groters te maken. 

Dit heeft trouwens ook goede kanten. Als ik iets nieuws ontdek, of iemand nieuws ontmoet dan denk ik al gauw dat dat álles kan veranderen en word ik razend enthousiast. Als ik rondfiets denk ik bij alles wat ik zie na, waardoor ik tot de gekste inzichten kom.

Deze vorm van nadenken heb ik leren accepteren, maar zit me nu weer ontzettend in de weg. Nu niet alles meer omhuld is in een positief jasje, is het moeilijk om er positieve gedachten bij te maken. Nu gaat ieder detail over in een grote negativiteit, waardoor die negativiteit alleen groeit. Ik geniet nergens meer volop van. Dit is niet oké.

Omdat ik ook vaak denk dat ik ervoor kies om zo na te denken, voel ik me vaak de enige verantwoordelijke voor het feit dát ik nu zo negatief ben. Maar het klopt niet.

Geen zestienjarig meisje, zoals ik ben, zou de dingen moeten voelen die ik voel. En zeker niet in een wereld waar zij zich gelukkig zou moeten voelen. 

Daarom wil ik er nu alles aan doen om het beter voor mezelf te maken, wat voor mij een grote stap vooruit is. Als ik vind dat niemand dit verdient, dan verdien ik dit ook niet. 

Ik ben zo moe van het nadenken. Van het proberen eruit te komen. Ik kom er gewoon niet zelf uit. En dat is ook oké.