Karo (23): Ik ben niet de enige

Het was door schoolkamp dat Karo een complexe posttraumatische-stressstoornis (CPTSS) opliep. Deze stoornis ontstaat na het meemaken van traumatische ervaringen, zoals een ernstig verkeersongeluk, een overval, mishandeling of seksueel geweld. Sinds een paar jaar is Karo open over haar omgang met CPTSS. Tijdens het schoolkamp is ze misbruikt, ze was elf jaar destijds. Voor #openup doet ze haar verhaal. 

NIET ACHTEROM KIJKEN
“Huilend liep ik weg van de plek waar het was gebeurd. Ik mocht niet achterom kijken,” vertelt Karo. “Niemand op het kamp had door dat er iets ergs was gebeurd. Ik zat al slecht in mijn vel. Daardoor viel het niemand op.

De volgende dag was Karo haar zelfde stille zelf. “Ik had geen maatje op het kamp. Niemand zag aan mij dat dit ander verdriet was. Het viel niet op. Het kamp was sowieso geen veilige omgeving voor mij, met continu mensen om mij heen die me pestten.”

PESTEN
Karo werd op de basis- en middelbare school gepest. “Eerst was ik te lang, daarna te slim. Als ik minder m’n mond opentrok in de klas, was ik weer te dom. Ik kon nooit iets goed doen. Na school werd ik opgewacht en bespuugden ze me of trapten tegen mijn fiets.”

Door het misbruik en het pesten was Karo’s eigenwaarde erg laag. “Ik durfde niks over het kamp te zeggen, omdat ik die man geloofde. Ik kende hem niet, maar misschien wist hij wel in welke klas ik zat.”

ZELFBESCHADIGING
Kort hierna begon Karo met het krassen in haar armen. “In de tweede klas deed ik mijn mouw iets te ver omhoog. Mijn mentor zag sporen van zelfbeschadiging. Hij sprak mij er op aan en verwees mij naar een vertrouwenspersoon, die me doorverwees naar een psycholoog. Ook al zat ik niet lekker in m’n vel, die psycholoog voelde als een ‘moetje’ voor mij. Ik had er helemaal geen zin in.

"Na een tijdje te doen alsof het wat beter ging, rondde ik de gesprekken met haar af. Later, in 2011, kwam ik weer bij een psychologe terecht. Het duurde niet lang voordat die psycholoog zag dat er meer aan de hand was, en ze adviseerde om een klinische behandeling te volgen."

OPNAME
Karo werd tien maanden opgenomen. “Ik was er onverschillig over. Ik vond het wel spannend, maar niet heel erg. Ik was depressief en had geen zin meer om te leven, dus niks maakte mij nog werkelijk écht iets uit.”

Na de opname ging het nog steeds niet beter met Karo. “Zelfbeschadiging bleef een ding. Soms herbeleefde ik die avond op het kamp. Dan speelde alles zich opnieuw af in mijn hoofd. Op zo’n moment ben ik niet aanspreekbaar en tot alles in staat. Soms, als ik er dan weer uitkwam, voelde ik pijn. Ik heb mezelf verbrand of gesneden. Maar wanneer dat gebeurde en hoe dat kwam? Ik heb geen idee."

20 KEER NAAR DE EHBO
“Ik weet dat ik tot bizarre dingen in staat ben. In 2015 was het een periode erg heftig. Als ik een tijdje niet reageerde op WhatsApp, wist een vriendin van me vaak wel wat er aan de hand was. Dan belde ze me. Vaak probeerde ik het kleiner te maken dan het was. ‘Stuur maar een foto via WhatsApp’, zei ze dan. Als ik de foto had verstuurd, stond ze vaak snel daarna op de stoep. ‘Kom, we gaan naar het ziekenhuis’. Zo ben ik de afgelopen jaren zo’n twintig keer naar de EHBO gegaan. Soms met een vriendin, soms alleen. ”

“In het ziekenhuis is het voor mij vaak een vage situatie. Dokters vragen hoe de snee of brandwond is gekomen, en ik kan daar geen antwoord op geven. Sommigen artsen vinden ook dat ik minder recht heb op een snelle behandeling omdat ik het mezelf heb aangedaan. ‘Ik ga je geen verdoving geven, want je hebt het zelf gedaan’, is wel eens tegen mij gezegd. Of: ‘Je wordt er zo niet mooier op, hé?’”

VEEL MENSEN VINDEN HET MOEILIJK
“Dat is super naar om mee te maken," vertelt Karo. “Zelfbeschadiging is iets wat heel veel mensen niet begrijpen. Het heeft iets onnatuurlijks, om jezelf zoiets aan te doen. Ik heb het er ook niet met iedereen over, omdat veel mensen het moeilijk vinden. Mijn zusje vraagt er wel eens naar, maar vindt het lastig te benoemen. Ze vraagt dan: ‘Heb je nog gekke dingen gedaan?’”

Ondertussen liep Karo bij een psycholoog en heeft ze een traumabehandeling gehad in Leeuwarden. Eigenlijk wil ze nog eens naar Leeuwarden, maar er is een enorme wachtlijst. “In Leeuwarden is het enige traumacentrum voor mensen met een complex trauma. De wachtlijst is ontzettend lang. Tot augustus was ik daar in behandeling, en voor een tweede keer moet er minimaal drie maanden zitten. Begin juni kan ik terecht.”

ECHT GOED AFSLUITEN
Waarom Karo terug wil naar Leeuwarden? “Ze zijn daar gespecialiseerd in trauma’s. De eerste opname was fijn, maar ik merk dat ik toen niet zo open was als nu. Om het écht goed af te sluiten, wil ik nog een keer gaan. Als ik meer open sta, kom ik er uiteindelijk stabieler uit.”

OPENUP OMDAT
Karo studeert pedagogiek. In de toekomst wil ze iets doen met haar eigen ervaringen. “Een vriendin van mij studeert sociaal pedagogische hulpverlening (SPH). We vinden het allebei super raar dat er maar één plek is waar je behandeld kan worden voor trauma’s. Als we allebei afgestudeerd zijn, zetten we zelf misschien wel een traumacentrum op in de randstad.”

“Ik doe mee met #openup omdat ik het belangrijk vind dat jongeren zich openstellen. Ik blog over CPTSS en mijn depressie. Ik krijg super veel lieve reacties. Andere jongeren zeggen zich in mij te herkennen, en daar steun uit halen. Ik vind het fijn dat andere mensen herkenning voelen in mijn verhaal en denken: Ik ben niet de enige!”

INFO EN HULP
Komt dit verhaal binnen of herken jij je in het verhaal en zou je er graag eens (anoniem) met iemand over willen praten? Check onze helpbutton.

Ook kun je meer lezen over CPTSS en zelfbeschadinging.

Lees en bekijk deze week alles over #openup op MINDyoung.nl en 3FMTussenuur. Zoals tips om te openuppen, verhalen van openuppers, en waarom het goed is om te openuppen.oor te bloggen of te vloggen kun jij ook een bijdrage leveren aan de #openup-week. Lees onze 8 tips om te openuppen.

In februari 2023 kwam er een documentaire over Karo uit: Karo wil goed dood.