#Openup: Over-Leven

Ik zal proberen zo open mogelijk te zijn voor #openup van 3fm en wij zijn MIND al vind ik het nog erg spannend. Ik ben Rianne. Ik ben 21 jaar. Dit bericht kan triggerend ervaren worden.

De afgelopen jaren ben ik gediagnostiseerd met chronische depressie. Daarbij kwam veel kijken. Nachtmerries. Trauma's, extreem laag zelfbeeld, weinig vrienden en süicidaliteit. Ik heb me altijd anders gevoeld. Ik kom uit een gezin vol positieve mensen en ik heb me vanaf jongs af aan altijd het zwarte schaap gevoeld. Ik was 13 toen ik echt niet meer met de eenzaamheid en andere emoties kon omgaan en toen ben ik begonnen met het automutileren. Als ik nu terug kijk, wou ik echt dat ik andere keuzes had gemaakt want ik durf nu nog steeds niet over straat zonder bedekte kleding. Ook niet in de zomer.

Ongeveer 1,5 jaar geleden werd ik opgenomen voor een klinische jaaropname. Ik ben hier veel dingen gaan ontdekken over mezelf, wie ik ben, wat ik wil en waarom ik dingen doe zoals ik ze doe. Voordat ik opgenomen kon worden heeft het ver moeten komen omdat het bij mij gegooid werd op een negatieve stemming maar zeker geen depressie. Ik heb geprobeerd een einde aan mijn leven te maken. Binnen een week werd ik opgenomen. 

Deze opname heeft mijn leven gered. Maar ik denk nog meer de mensen daar. Ze snapten me, begrepen me en steunden me. Ze namen me voor wie ik was en vonden me daarom alleen maar aardiger. Mijn zelfbeeld is echt gegroeid daar. Ik ben steeds beter naar mezelf gaan kijken. Het verleden wat meer achter me kunnen neerleggen was ook een belangrijk punt. En door de depressie had ik erg veel moeite met zelfzorg, voor mij hoefte het niet echt. Maar zelfs daar hebben ze me mee geholpen. Sinds ik weer thuis zit heb ik wel last van terugvallen. Omdat ik het nu allemaal alleen moet doen maar gelukkig heb ik wel een paar vrienden overgehouden aan mijn opname. Het is niet makkelijk om contact te leggen met mensen. Daar ben ik ook gewoon extreem slecht in maar dat ik me beter in mijn vel voel zitten helpt hier wel mee.

Ik ben er natuurlijk nog langer niet. Maar ik hoop dat mensen meer gaan praten over dit soort problemen, gedachtes of zelfs dromen. Het is verdomme 2017 en bijna iedereen heeft wel iets meegemaakt. Waarom kan dat ons niet dichterbij elkaar gaan brengen inplaats iemand af te schrijven als er zoiets wordt verteld. Elke dag is een verrassing hoe ik me dan ga voelen. Al heb ik al veel vaker dat ik mezelf betrap op het feit dat ik gewoon zit te lachen op de fiets. Dat ik gewoon simpelweg vrolijk ben. En dan voel ik alles in mijn lichaam schreeuwen dat ik weer wil leven. Dat ik er klaar voor ben. 

Ik weet niet of iemand dit gaat lezen, en of het überhaupt iemand zal gaan helpen maar ik ben van heel gesloten naar erg open gegaan. En ik denk dat dat mijn proces alleen maar versneld heeft. Ik hoop dat niemand zich zal voelen als ik mij toen gevoeld heb, maar ik ben bang van wel. De belangrijkste gedachte is dan echt dat je niet alleen bent! Het klinkt heel cliché nu ik dit zo zeg want dat dacht ik ook toen het tegen mij werd gezegd helemaal in het begin, maar het is de gedachte die ervoor zorgt dat ik hier nog ben, dat ik niet doorschiet in negatieve gedachten en dat ik dit nog kan typen.

Much love,

Rianne