wachten

De eerste dag op de basisschool, eindelijk was het tijd om te leren lezen en schrijven net als mijn grote zus. Wat ik toen nog niet wist is dat vanaf die dag alles zou veranderen. Vanaf die dag begon namelijk de vergelijking tussen mij en mijn leeftijds genootjes. Iedereen is uniek, maar toch worden er groepjes gevormd op basis van overeenkomsten. Oppervlakkig kon ik met iedereen overweg ondanks dat ik me in geen van de groepjes thuis voelde. Daar had ik ook geen behoefte aan. Dat ik als kind al erg somber en gefrusteerd was baarde mijn ouders zorgen. Een aantal jaren en vele testen en korte behandelingen later was mijn situatie nog steeds niet veranderd. Ondanks dat kan ik nu trots schrijven dat ik mijn VWO diploma heb gehaald en een aantal andere doelen heb bereikt. Nadat ik op mijn achttiende uit een zware depressie kwam besloot ik nog een keer om hulp te vragen bij een instelling. Na een intake bij de volwassenzorg werd ik gediagnostiseerd met een Bipolaire stoornis. Opgelucht dat ik een diagnose had en dus eindelijk een gepaste behandeling zou krijgen, maar ik was ook van slag want deze diagnose betekende levenslang. Ik werd veroordeeld tot levenslang waarbij de chemicalien in mijn hoofd de macht over mij zouden hebben. Ik ben nu een jaar in behandeling en meerdere medicatie(combinaties) verder. Ben ik al stabieler? Nee, absoluut niet, maar het is een 'work in progress' en ik geef niet op. Alles wat ik ondanks mijn stoornis heb bereikt is dankzij mijn doorzettingsvermogen. En het is niet makkelijk. En ik ben er nog lang niet. En als het van mij niet meer hoeft dan ga ik door voor mijn familie. Want al voelt het alsof ze beter af zijn zonder mij, ik weet dat het ze enorm verdriet zou doen. Ik leer steeds beter wat ik nodig heb en daarom te vragen. Ik leer dat ik niet mijn psychische problemen ben maar dat ik ze heb. Ik heb en ik ben nog zo veel meer. Mij leren kennen stopt niet bij het praten over mijn diagnose, dat is maar een klein begin. Onderbehandeling zijn betekend niet dat alles voor je wordt opgelost. Het is een gereedschap dat ondersteund. Je kan wel een hamer hebben, maar als jij hem niet gebruikt dan gaat die spijker er niet vanzelf in. Ik zoek naar de hamer die bij mij past en met elke slag zakt de spijker verder in het hout. Soms heb ik weken de kracht niet om de hamer in beweging te krijgen. Regelmatig sla ik mis en soms sla ik zelfs op mijn eigen vinger. Mijn ervaringsverhaal heeft geen happy ending. Nog niet.