Van depressie naar bipolair

De eerste keer dat ik bij de GGZ kwam, kwam ik binnen met een zware depressie. Dat werd dan ook mijn diagnose. Ik koos ervoor om geen medicatie te nemen omdat ik niet het gevoel had dat die diagnose bij mij paste. En na een aantal keer in en uit de GGZ te zijn gegaan met depressie groeide dat gevoel meer en meer. Ik zocht interviews met mensen die dit gevoel ook hadden en kwam uit bij een bipolaire stoornis. Ik had er nog nooit van gehoord maar het voelde gelijk als de juiste diagnose voor mij. Dat zou al mijn problemen verklaren! Met dit idee ging ik weer terug en ja hoor, de diagnose paste perfect. Ik kreeg de diagnose bipolair type 2 na 2 jaar zoeken.

Na jarenlang gedacht te hebben dat ik een depressie had ik toch de, voor mijn gevoel, juiste diagnose. Mensen dachten “ach, maar zo erg kan dat toch niet zijn” en “maar zij heeft nooit ergens last van” terwijl er zo veel meer op de achtergrond speelde. Toen ik naar buiten trad met mijn diagnose was er dus vooral ongeloof. Mijn familie zag vooral herkenning, maar vond het ook moeilijk om ermee om te gaan. Ik heb veel discussies en problemen gekregen daar door.

Iedereen dacht vooral dat een bipolaire stoornis te genezen was. Voor mij is herstel nooit volledig genezen geweest. Met een bipolaire stoornis is dat natuurlijk ook niet helemaal realistisch. Voor mij is herstel het positieve uit je kwetsbaarheden halen. Dat ben ik gelijk gaan doen toen ik de diagnose kreeg.

In tegenstelling tot mijn vorige behandelplan zaten pillen nu wel in het pakket. Ik had hier nu meer vertrouwen in, maar perfect vond ik het niet. Ik volgde daarnaast 3 verschillende therapieën; psychotherapie (praattherapie) met mijn sociaalpsychiatrisch verpleegkundige, psycho-educatie om meer te weten te komen en schematherapie. Ik was in het eerste jaar bijna 3 keer per week aanwezig voor therapie bij de GGZ. Ondanks dat ik zelf veel leerde en er veel aan had, praatte ik er toch weinig over met mensen. Ik schaamde mij toch een beetje. Het is een chronische stoornis, ik slik pillen en het personeel van de GGZ herkende mij inmiddels. Dat voelde gek.

Zelf schreef ik graag van mij af om mij beter te voelen en op deze manier had ik mijn eerste roman over depressie al gepubliceerd. Maar depressie is toch bekender dan een bipolaire stoornis, dus was het nu dan gestrand? Nee! Als het niet zo bekend was, moest ik daar maar iets aan gaan doen. Ik koos ervoor om een blogger te worden en mijn carrière auteur moest gaan worden. Was dat makkelijk? Nee! Mensen wisten nu precies wat ik dacht, voelde en ervaarde. Zelfs mensen die ik niet kende! Ik heb nog steeds (2 jaar later en 2 boeken) dat ik het super eng vind om een nieuwe stap te nemen en zelfs om een nieuw boek te publiceren.

Maar ondanks de spanning vind ik dit geweldig. Ik hou ervan om open te zijn, mijn valkuilen omzetten tot iets moois en nog beter; mijn werk ervan te maken!