#openup: Van rups naar vlinder

Mijn naam is Vivian en ben 26 jaar. 26 jaar en voor het eerst durf ik hard op te zeggen dat ik trots ben op mezelf. Trots op waar ik sta en hoe hard ik daarvoor gevochten heb. Trots op de stappen die ik heb gezet en de keuzes die ik heb gemaakt. Keuzes die niet vanzelfsprekend waren.

Als 10-jarige ben ik seksueel misbruikt door een familielid en werd ik al twee jaar gepest. Als 10-jarige begon ik mezelf terug te trekken en werd ik verlegen omdat ik mezelf wijsmaakte er niet bij te horen. Als 10-jarige begon ik te vluchten omdat ik nergens naar toe kon met de emoties die ik voelde. Het misbruik heeft een paar jaar geduurd en ook het pesten ging nog verder op twee andere scholen. Toen ik 16 was en klaar was op de middelbare school was ik een bange eenzame rups. Een rups die zich graag op de achtergrond hield, bang om afgewezen en gekwetst te worden. Een rups die zichzelf wijs had gemaakt niet belangrijk te zijn en die dus ook vooral niet mocht laten merken dat er iets aan de hand was. Een rups die zichzelf totaal wegcijferde omdat iedereen om haar heen belangrijker was. Mijn beste vrienden waren mijn blowverslaving, mijn eetstoornis en de automutilatie. Dingen die er altijd voor mij waren en waar ik troost in kon vinden, tot ik op dat punt kwam. Het dieptepunt, want ik werd bijna mijn huis uitgezet. Ik zocht hulp en zodoende kwam ik in een afkick-kliniek terecht in Zuid-Afrika. Op 2 maart 2016 begon mijn reis naar herstel. op 2 maart begon mijn ontpopping om die vlinder te worden waar ik van droomde. 

Langzaam maar zeker ging ik praten, werd ik open over wat ik had meegemaakt. Langzaam maar zeker vond ik herkenning in de verhalen van anderen en durfde ik steeds meer uit mijn cocon te stappen. Langzaam maar zeker zag ik dat ik niet de enige was en door verhalen te delen kwam er rust. Er kwam een manier om om te gaan met emoties en gevoelens. Er kwam een manier om mijn verleden te gaan verwerken en de eerste stap thuis was bekendheid geven. Bekendheid geven over mijn verleden naar mijn gezin. Dit gebeurde in augustus 2016, maar veel veranderde er niet. Na een tijdje werd er niet meer over gepraat. Werd er, voor mijn gevoel, geen rekening meer mee gehouden en opnieuw werd ik niet gezien en gehoord. Opnieuw liep ik rond met het geheim van mijn verleden. Een geheim wat niet naar buiten gebracht mocht worden om iedereen in mijn omgeving te beschermen. Een geheim wat mij in mijn eetstoornis hield, omdat ik niet wist hoe ik er mee om moest gaan. Een geheim wat tot juni 2018 heeft geduurd.

Toen kwam TV programma ''het Voedselgevecht'' op mijn pad. Een TV programma waar ik in eerste instantie vertelde niet over mijn misbruik te willen praten. Ik wilde er niet over praten om anderen te beschermen, om anderen niet te kwetsen. Ik wilde er niet over praten omdat ik nog steeds alleen maar aan anderen dacht en niet aan mezelf.  Maar tussen de eerste en tweede opname dag kwam het besef. Het besef dat ik dus niet aan mezelf dacht en daarom besloot er wel over te praten. De beste keuze die ik heb kunnen maken. Een keuze die extreem was en beangstigend. Maar ook een keuze die mij uit mijn cocon ging halen en die ervoor gezorgd heeft dat ik nu wel liefde krijg en warmte. Liefde en warmte van de mensen die dichtbij staan. Liefde en warmte omdat ze weten wat er gebeurd is en ik dus geen masker meer hoef te dragen. 

Eindelijk ben ik die vlinder en is mijn droom uitgekomen. De droom dat ik daar naar toe kan vliegen waar ik mezelf kan zijn en kan accepteren. De droom dat ik mezelf niet meer hoef te verstoppen omdat ik open en eerlijk mag zijn. De droom dat ik voor mezelf kan kiezen en kan doen wat mij gelukkig maakt.