#openup: Niemand wist het

Niemand wist het. Niemand wist hoe ik me voelde. Niemand zag hoe het vroeger ging. Daar kan niemand iets aan doen.   

Het leven was zwart, voor heel lang. Ik ontwikkelde een eetstoornis en een depressie. Uiteindelijk kreeg ik de diagnoses Borderline en PTSS. Bordeline wilde ik niet zijn. Ik schaamde me. Bang dat het tegen me gebruikt zou worden. Ik dacht dat mijn ouders gelijk hadden: Ik ben gek. Maar ondertussen weet ik dat het stigma op borderline niet klopt. Ik heb borderline ontwikkeld vanuit vroeger. Uit wat er gebeurde. Wat niemand wist. Het is dus niemands schuld. Ik blijf geloven dat mijn ouders hebben gedaan wat ze konden.   

De pijn blijft. Hoe kon niemand mij zien? Waarom werd er niet ingegrepen? Niemand wist het. Maar dat is niet helemaal waar. Er zijn mensen die vragen hebben gesteld. Mijn ouders, 2 artsen, zeiden altijd dat het aan mij lag. Ik geloofde dat, dus ik zei niks. Zelfs nu mensen het weten, zeggen ze dat het aan mij ligt. Gewoon, omdat ze het niet willen zien. 

Ik begin te leren dat ik een baby, een kind was. En dat ik er dus niks aan heb kunnen doen. Na alle zwarte jaren, met heel veel verlies, boosheid, verdriet en pijn, ging tijdens een opname in augustus er een wereld voor mij open. Ik ben niet alleen dat kind. Ik ben ook wie ik ben. Ik mag leven, ik mag voelen, ik mag genieten. En dat ga ik vanaf nu doen. Het zijn niet mijn tekortkomingen het zijn die van hen.   

En ook al heb ik nog hele lange te gaan. Ik voel weer hoop. Samen met hulphond, mijn reddende engel, begin ik weer te vertrouwen. Sinds wij samen zijn, is er weer een lach. Een lach die ik niet meer kende.