#openup: Ik met mijn stemmen

Het is gewoon zoals het is.

Op dit moment zit ik op mijn kliniekbed dit te schrijven, onlangs ben ik alweer 22 geworden en jeetje, wat vliegt de tijd. 

Ik zit in juni alweer een jaar in deze kliniek en er is een lichte verbetering.

’Toch niet, je bent het niet waard’ plots draai ik mij om. Het is de stem van Lucia die tegen mij schreeuwt. Ik ben een meisje met verschillende stemmen in haar hoofd.

Ik noem ze ‘mijn meisjes’ want ik heb ze allemaal een naam gegeven en ze klinken vrouwelijk.

In de psychiatrie noemen we dit ‘Auditieve hallucinaties’ maar ik zie het gewoon als een onderdeel van mij.

De stemmen verschillen van elkaar, sommige stemmen zijn heel hard en destructief, andere stemmen zijn heel zacht en verdrietig. Alle stemmen zijn in conflict met elkaar en willen van alles.

Ik begon mijn eerste psychotische verschijnselen te krijgen toen ik 14 was, ik zag mijn verkrachter in de hoek van mijn slaapkamer staan. Niet lang daarna kreeg ik de diagnose ptss wat later veranderde in cptss.

De cptss met mijn psychose’s zijn een verschrikkelijk team samen. Soms zorgen de stemmen ervoor dat ik weer herbelevingen krijg, dan kan ik helemaal niks meer.

Ik heb een stem van een driejarig meisje, ze leeft nog in de tijd van trauma’s en wilt het liefst de hele dag onder een deken met haar knuffels liggen. Ze is bang van de wereld. Terwijl de andere stemmen juist die tijden vervloeken.

Maar,

Ik kan het meisje zijn die bij dr kiosk om haar redbull komt, ik kan het meisje zijn die in het winkelcentrum met haar oortjes aan wat koopt in je winkel.

Maar zie je aan mij dat ik cptss en psychose’s heb? Zie je aan mij dat ik dagelijks vecht met psychoses. Zie je het?

Nee. Want het staat niet op mijn voorhoofd geschreven.

Ik ben een jongedame met stemmen in haar hoofd, take it or leave it.