#openup: 8 jaren vol depressies, burn outs, vechten neergehaald worden en opstaan

8 Jaar lang in en uit een depressie, burn outs, tientallen onderzoeken.  

Toen ik 11 jaar oud was, kreeg ik een relatie met een jongen van 15. Ik was en werd ontzettend gepest. Had Geen fijne thuissituatie. En was ontzettend onzeker. Dus wat voelde ik mij trots dat ik een vriendje had. Hij mocht dan wel 4 jaar ouder zijn. Maar dat maakte mij niet uit. Ik besloot het wel voor mezelf te houden. Omdat ik dacht dat veel mensen het raar zouden vinden.  Het begon allemaal leuk. Alles was nieuw. En een beetje zoeken. Maar hij was lief voor me. En op dat moment de enige die lief tegen me was. Dus ik vond het goed. Totdat hij meer wilde dan ik. Het begon met zoenen. Ik wilde niet maar hij praatte zo op me in dat ik het deed. Hij wou steeds verder. 

Tot die ene dag kwam  dat ik de grens stelde. Ik wilde geen seks, ik wilde hem niet pijpen. Deze dag zal ik nooit vergeten. Hij begon te schreeuwen. Dat ik een hoer was, niemand mij wilde en dat ik blij moest zijn dat hij dingen met me wou doen. Omdat hij de enige zou zijn. Ik kreeg een mes op mn keel. Verstijfd van angst liet ik alles maar gebeuren. Ik was totaal in shock. Pas toen ik s avonds in bed lag besefte ik wat er was gebeurd. Maar ik kwam hier niet meer uit. Dit is een jaar zo door gegaan. Hij sneed me in m'n borsten, ik ging kapot. Maar er was niemand om er over te praten. 

Ondertussen ging ik naar het voortgezet onderwijs. Ik zei niks. En werd hierdoor al weer snel slachtoffer van pesterijen. Ze lachtten me uit. Reden langs me als ik aan het fietsen was en trapte dan tegen mijn fiets aan en duwde me omver. Ze noemde me vieze vuile hoer. Ik was te dik. Ik stonk. En ik kon niks. Niemand mocht mij. En ik geloofde het allemaal.

Ook thuis liep het niet lekker. Daarom was ik vaak bij een kennis die ik mn leven lang al kende. Het was mijn tweede papa. Toen hij in deze periode een einde aan zijn leven maakte, trok ik het allemaal niet meer. 

Na een poosje brak ik tijdens een gymles. Mijn mentor was toevallig mijn docent. Die nam mij mee om te praten. Ik heb verteld over het pesten. En werd door haar door gestuurd naar een orthopedagoog. Ik vertelde haar over het pesten maar niet over mijn thuis situatie of mijn "relatie".

Toen ik 14 was ging ik op vakantie waar toevallig een vriend van mij ook zat. Hij woonde aan de andere kant van het land. Dus ik zag hem nooit. We kregen die vakantie een relatie. Maar ik merkte dat ik het niet kon en heb het uitgemaakt. Zijn vader was toen net overleden. Op een dag werd ik gebeld dat hij zelfmoord had gepleegd. Ik heb me hier jaren schuldig over gevoeld. En doe dit nu nog wel eens. 

Een jaar later overleed een andere vriend aan kanker. Ondertussen ging het thuis steeds slechter. Mijn moeder werd steeds agressiever en het bleef niet alleen meer bij schelden en vernederen. Ze werdt fysiek. Ik kwam verschillende keren met blauwe plekken op school. En probeerde alles te bedekken met make-up. Ik voelde me slecht, dik, vies, raar en niet geliefd. Ik begon steeds slechter te eten tot ik op den duur niks meer at. Ik praatte met 2 vrienden. 1 daarvan trok het niet meer en heeft toen de vriendschap gestopt. Weer een bevestiging dat niemand bij me bleef.  Op een gegeven moment werdt het thuis zo erg dat ik de hulpdienst belde. Mijn moeder werd opgehaald maar kwam de volgende dag terug wat het 10 x erger maakte. Ik was inmiddels 17 en door de lange wachtrijen bij jeugdzorg kon ik er niet terecht. Na mijn 18e zouden ze niks meer doen. Dat betekende dat ik het maar moest ondergaan. 

Ik ging weer een therapie en begon weer te praten. Na veel onderzoeken bleek ik al jaren in een depressie te zitten. Ik had een burn out. Angststoornis en daarbij PTSS. Ik heb toen EMDR gedaan maar dit heeft niet volledig geholpen omdat ik nergens over kon praten.  Ik ben op mijn 16e "gezond" verklaard. Terwijl ik bij mezelf wist dat dit niet zo was. Ik had alleen geleerd heel goed te liegen over mijn gevoelens en gedachtes. ik kwam op het MBO  en hier werd een spiegel voor me gezet. Ik brak. Ik kon het niet meer volhouden. Ik raakte weer in een burn-out met depressie. En nog steeds de ptss en angststoornis. Ik heb toen het 2e jaar stage niet afgemaakt. En zou het 3e jaar alleen naar school gaan en stage overslaan om aan mezelf te werken. Maar het werd zo erg dat ik mijn kamer niet meer uit kwam. Het lukte me niet om naar school te gaan. En dat betekende dat school ging kijken of ik überhaupt door kon. Uiteindelijk mocht ik het derde jaar dan over doen. Ik heb ontzettend hard gewerkt. En mijn best gedaan bij mijn therapeut. In januari overleed 1 van mijn vrienden. Dit was weer even 100 stappen terug. Maar ik moest en zou door. Ik ging inmiddels helemaal niet meer naar school maar had dagbehandelingen bij een therapeut. Na ontzettend hard werken ging het iets beter. Ik had het gevoel school weer aan te kunnen en begon weer aan mijn derde jaar. Ik zit inmiddels halve wege mijn derde jaar. Het is ontzettend hard knokken. Maar ik blijf volhouden.

Toen ik 18 was ben ik per direct uit huis gegaan. Dit is een goede zet geweest, de  band met mijn  moeder werd beter. Het is nog steeds niet ideaal. Maar ik weet dat het prima loopt zodra ik een dag thuis ben. Maar langer moet ik niet thuis zijn. Ik ben inmiddels 19 en hard op weg om gelukkig te zijn. Praten kan ik nog steeds niet. Net zo min als mijn gevoelens uiten. Maar dit is iets waar ik vreselijk hard voor werk. En uiteindelijk zal ik er komen.