Op weg naar mezelf

Op weg naar mezelf

Ik loop door de supermarkt. Opeens voel ik me niet goed. Waar ben ik? Wat doe ik hier? Ik heb hulp nodig, maar deze komt te laat. Paniek, chaos, angst, pijn en dan is alles zwart. Ik sta op en val weer om. Overal starende ogen om mij heen. Is dit het dan? Houdt hier alles op? Nooit had ik verwacht dat het zo ver zou kunnen komen, maar toch is het gebeurd. De angst, vermoeidheid en het verleden die ik jaren lang zorgvuldig heb onderdrukt overspoelen me. Ik kan het niet meer tegen houden, ik verdrink.

Zoektocht

Elke hoek van het ziekenhuis heb ik in die tijd erna gezien. Er moest en zou een reden zijn waarom ik mij zo voel en m’n lichaam en geest me in de steek laten. Na een halfjaar kwam de realisatie. Ik heb mezelf kapot gemaakt. Ik ben gevlucht in mijn hoofd. M’n lichaam en de gevoelens die hier bij horen waren moeilijk en deden niet wat ik wilde. De ziekte van mijn moeder, de thuissituatie, de problemen met m’n gezondheid, het riep emoties op waarvan ik niet wist hoe ik hiermee moest omgaan. Dus duwde ik het weg en ging ik door. Voor m’n gevoel zou ik met positief denken en doorzettingsvermogen overal komen. Ik wilde en kon mezelf niet zien, als reactie op de jaren dat ik me niet gezien voelde door mijn omgeving. Dit hield ik 6 jaar vol maar heeft me uit eindelijk opgebroken. Zowel m’n lichaam als geest zijn hierdoor ontregeld geraakt. Angst- en paniek, derealisatie, somberheid, pijn en uitputting tekende de volgende periode. Tot een punt waarop niet meer naar beneden durfde en niet meer alleen kon zijn. Toen kwam er acceptatie. Dit is waar ik nu sta en vanuit hier moet ik verder. Het heeft geen zin om te ontkennen wat er speelt, te blijven vechten tegen wat ik voel en door te zoeken naar een snelle oplossing. Ik moet hier zelf wat aan gaan doen en dit gaat een proces zijn. Ik heb geleerd dat de oorzaak binnen mij zelf ligt en ik moet leren (los)laten. De koffer om weer terug te gaan naar m’n eigen huisje zette ik in de kast en na een mislukte poging om weer bij één van m’n ouders te gaan wonen, werd ik liefdevol opgevangen door m’n schoonouders.

Kleine stapjes

Vervolgens begon de periode van opbouw. Ik zette kleine stapjes. Letterlijk elke dag een paar meer. Van de oprit, kwam ik uiteindelijk weer bij het winkelcentrum. Tot ik na een tijd de rolstoel terug kon brengen. Wat voelde dit voor mij als overwinning. Ik kon weer op mijn eigen benen staan en dat gaf mij het gevoel dat ik weer een stukje autonomie terug had. Het gaf mij hoop. Ik schreef in deze periode elke dag op wat er die dag goed was gegaan en welke stappen ik had genomen, dit hielp voor mij erg goed. Ook probeerde ik mij te houden aan een structuur, waarbij ik op vaste tijden naar bed ging, opstond, activiteiten deed en rustte. Dit gaf mij houvast en betekenisgeving aan de dag.

Rust

Rust mogen en kunnen nemen waren een belangrijk onderdeel in mijn herstel. Met behulp van oefentherapie en PMT voelde ik beetje bij beetje weer wat er in mijn lichaam gebeurde. Leerde ik dat rust nemen belangrijk is en geen teken is van zwakte, maar juist een stap naar herstel. Letterlijk durven stilstaan en het besef krijgen dat de wereld wel door draait zonder mij. Dat niet alles nu en meteen hoeft, maar dat het komt wanneer het er tijd voor is. Ook begon ik aan yoga en deed veel mediatie oefeningen, wat mij verder hebben geholpen om meer contact te krijgen met m’n lichaam en om meer ontspanning te vinden.

Je bent niet alleen

In de periode van m’n herstel heb ik in twee verschillende therapiegroepen gezeten bij de GGZ, exposure en schema therapie. Hier heb ik geleerd met oude patronen om te gaan en deze te veranderen. Ik ben niet verantwoordelijk voor het welzijn van anderen, ik hoef niet alles (perfect) te doen, niet alles is mijn schuld en ik mag er zijn hoe ik mij ook voel. Verder leerde ik niet weg te rennen van angstgevoelens, maar ze te omarmen en ze durven aan te kijken. Angsten hebben me wat te vertellen en wanneer ik hier naar luister kan ik het gevoel aan. Ook leerde ik omgaan met traumatische gebeurtenissen uit het verleden, ik kon het een plekje geven. Maar één van de belangrijkste dingen voor mij was de herkenning. Ik ben niet de enige die me zo voelt. Ik ben niet gek. Weer verbinding kunnen aangaan met anderen. Nieuwe vriendinnen maken en contact toestaan in mijn leven. Langzaam aan kunnen beginnen met vrijwilligerswerk, op mijn eigen tempo. En zien dat niemand mij hierop afkeurt, dat ik de enige ben die zulke strenge eisen stelt aan mezelf. Daardoor weer een doel hebben in de week en het gevoel wat goeds te doen voor anderen. Na een tijdje lukte het mij ook weer mijn studie op te pakken en daarmee aan mijn droom te kunnen werken om in de toekomst andere mensen te helpen.

Proces

Het is nu vier jaar geleden dat ik instortte en ik ben nog niet volledig hersteld, maar ik weet dat ik op de goede weg ben. Ik heb geleerd dat lichamelijke signalen en angsten voor mij een teken zijn dat het niet goed gaat. Dat ik stil moet staan en kijken wat er in mij omgaat en wat het mij te vertellen heeft. Dat ik mijn rust mag nemen tot dat ik weer op kracht ben. Ik kan zeggen dat ik door dit proces mezelf beter heb leren kennen.