Leven met een angststoornis!

Ik zal mezelf eerst even voorstellen. Ik ben Nick, ik ben 22 jaar. Ik heb alleen een probleem wat je niet aan mij ziet, ik heb een angststoornis. Ik leef zelf de hele dag met angst en alles wat ik denk, zeg en doe komt voort uit angst en is vaak niet zoals ik het wil en bedoel. Ik durf eigenlijk helemaal niks meer. Daar komen dan vaak nog pieker momenten en sterke neerslachtige gedachtes en woede bij. Ik kom het huis en vooral mijn bed bijna niet meer uit door de angst die ik voel en blijf dan graag op een veilige plek voor mij. Ik was en ben in bepaalde mate gewoon totaal het plezier van het leven kwijt. En dan komen daar nog fysieke ongemakken bij zoals trillen, wat de ene keer heviger is dan de andere keer. Ook heb ik mezelf en de mensen waar ik erg veel om geef ontzettend veel belast hier mee. Ik heb uit angstige gedachtes de mensen waar ik veel om geef van mij weggeduwd en veel pijn, verdriet, onbegrip en ongeluk toe bedeeld met desastreuze gevolgen voor mij. Veel helpende handen die ik toe gereikt kreeg waardeerde ik niet en zag ik als fout, en nu later pas zie ik hoe zeer mensen mij wilde helpen. Hoe graag ik dit ook zo willen reparen en hoeveel spijt ik ook van heel veel dingen heb, is dit toch iets waarmee ik elke dag moet leven en steeds beter mij om leer gaan! Ik heb zelf bepaalde dromen kapot gemaakt door mijn problemen en voor een nieuwe start moeten kiezen. Het gaat tegenwoordig met mij een stuk beter door de bouwstenen die de psychische hulpverleners mij hebben gegeven en door mooie uitdagingen in het vooruitzicht, maar er is nog aan lange weg te gaan.

Ik vond het zelf erg lastig om hier in eerste instantie mee naar buiten te komen, want het schaamte gevoel zat erg diep. Ik was bang gek genoemd te worden, raar aangekeken te worden en niet begrepen te worden. Maar toen ik er mee naar buiten kwam, kwam ik er achter dat dit helemaal niet zo is. Ik kreeg echt super veel positieve reacties en dat voelt erg goed. En natuurlijk wil ik de gene die het nog niet durven aanmoedigen om dit ook te doen, want het lucht echt op!

Een psychische ziekte is niets om je voor te schamen en dat wil ik graag iedereen proberen duidelijk te maken. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat dit soms erg lastig zal zijn, maar onthoud: betere tijden komen altijd terug!