Joëlle: 'Vermijding vermomd als grens'
Joëlle werkt bij de MIND Young Studio en schrijft vanuit haar eigen ervaringen. Deze blog gaat over grenzen stellen.
Grenzen. Als jij je, net als ik, ook maar een beetje bevindt in de mental health –sferen van sociale media, vliegt dit woord je om de oren. We moeten onze grenzen kunnen herkennen, verwoorden en aangeven. Soms vraag ik me af of we het allemaal nog wel over hetzelfde hebben. Als ik me zenuwachtig voel voor een presentatie, is dat dan mijn grens? Of hebben we het misschien over een blokkade waar ik mezelf doorheen mág pushen? Nog zo’n kwestie: stel ik heb ruzie met een goede vriend, en ik vind het ontzettend spannend om dit te gaan uitpraten. Ben ik er dan ‘niet klaar voor’ en leg ik daar een grens neer, of ben ik van nature zo conflict-vermijdend dat we het hebben over een angst die ik alleen kan overwinnen door het aan te gaan?
Dit zijn voorbeelden van een patroon wat ik veel denk te merken bij mezelf en de mensen om me heen. Vaak zijn mensen gewend dat er jarenlang over hun grenzen wordt gegaan, zonder dat ze het überhaupt door hadden. Wanneer je dan een soort awakening krijgt van het besef dat iedereen grenzen heeft, en het oké is om die te onderzoeken en aan te geven, kan er een soort hyperfocus ontstaan op dit concept als geheel. Uit zelfbescherming schieten mensen dan in een soort ultra-grens-bewaak-modus. Alles wat triggert, uitdaagt of gevoelens oproept kan dan opeens worden gezien als een grens die je wilt beschermen. Het gevaar hiervan? Vermijding. Wat we vaak missen als we het hebben over grenzen leren herkennen, is dat je ze ook moet kunnen onderscheiden van andere gevoelens. Voor je het weet ben je anders iedereen op afstand aan het houden.
Ik heb dit zelf ook gehad, vooral toen ik begon te leren over mijn trauma’s en de effecten daarvan op mijn leven vandaag de dag. Ik schrok zó erg van de herinneringen aan grensoverschrijdend gedrag, en bleef achter met de gedachte: hoe heb ik niet door kunnen hebben dat deze persoon zó slecht voor me was? Semi-bewust nam ik toen een besluit, dat ik er voortaan alert op zou zijn wanneer iemand in mijn omgeving mijn grenzen over dreigde te gaan. Maar deze ogenschijnlijke dreiging zat vaak alleen in mijn hoofd. Ik creëerde een kloof van wantrouwen tussen mij en mijn naasten onder het mom van ‘grenzen’. Dit heeft mij uiteindelijk dus wel de les geleerd, dat niet alles wat moeilijk en confronterend is, een grens is. Een grens voelt voor mij niet als angst, niet als zenuwen, maar als een duidelijke ‘nee’ in mijn hele lichaam. Sta er maar eens bij stil op het moment dat je het niet zeker weet: wat voel je in je lichaam? Het heeft wat oefening nodig, maar op een gegeven moment leer je het onderscheid kennen tussen grenzen en vermijding.
Zo vond ik de stap om na een periode thuiszitten weer te gaan solliciteren ontzettend spannend. Ik had het gevoel dat ik er nog niet klaar voor was, maar dit gevoel was vooral gebaseerd op onzekerheid en faalangst. Faalangst is in mijn ogen écht iets dat je alleen kunt overwinnen door jezelf uit te dagen, en te ervaren dat je eigenlijk veel meer kunt dan je denkt. Toen ik uiteindelijk aangenomen werd bij de MIND Young Studio, voelde ik naast wat gezonde spanning ook enthousiasme en nieuwsgierigheid. Het was geen grens, maar een uitdaging.
