Wat een prachtige studententijd moest worden, werd het begin van een ellendige tijd

Adolescenten die met een depressie kampen, is dit iets van deze tijd? Een begrip dat voor steeds meer mensen een dagelijkse rol in hun leven inneemt en al het normale overmeestert door een zwarte sluier. Ik liep in mijn jeugd en adolescentenjaren met een depressie, maar wist toen niet wat het precies was. Een voor mij toen nog onbekend begrip dat een deel van mijn leven overnam.

Ik was een vrolijk en extravert meisje dat ijverig mijn best deed op school. Ik wilde hoge cijfers halen en deed wat er van me werd gevraagd. Ik had leuke vriendinnen om me heen en zelfs een vriendje. Alles leek goed te gaan. Tot mijn leven en dat van mijn familie compleet veranderde. 28 December 2010. Mijn moeder was die ochtend vertrokken in de auto naar haar zus in Engeland, maar zou daar nooit aankomen. Hoe ga je daarmee om? Accepteren dat iemand er gewoon niet meer is? Wanneer die persoon gewoon die ochtend nog aan de ontbijttafel zat?

Het heeft heel veel impact gehad op het leven van ons gezin en op wie wij waren als persoon. Mijn broers, mijn vader en ik gingen allemaal anders om met de verwerking van mijn moeders overlijden. Ik besloot me volledig te concentreren op school. Ik wilde namelijk journalistiek gaan studeren en moest en zou door die loting heen komen.

Jong, midden in het leven en met vol overtuiging vertrok ik op mijn achttiende naar Utrecht. Het was me gelukt. Ik ging journalistiek studeren. Door deze nieuwe start, hoopte ik dat ik alle nare gebeurtenissen kon achterlaten, maar er bleef niks van me over. Want… wat een prachtig studententijd moest worden, werd het begin van een ellendige tijd.

Tijdens mijn eerste studiejaar in Utrecht begonnen de angsten en hartkloppingen. Ik werd bang voor de toekomst, was onzeker en langzamerhand maakte mijn vrolijkheid plaats voor een diep dal waarin ik alleen maar donker zag. Ik durfde de dag niet meer in te gaan of uit bed te komen, die afschuwelijk lange dagen waar geen einde aan leek te komen. Ik voelde me ellendig, maar dat ik een depressie had is toen nooit bij me opgekomen. De trein haatte ik, omdat die mij naar Eindhoven bracht. Eindhoven, dat ik associeerde met alle negatieve gedachten van het overlijden van mijn moeder…

Ik voelde me niet mezelf. Waar was die vrolijke, extraverte Ellie van vroeger? Ik herkende mezelf niet meer. Thuis en op de studie had niemand het door. Toneelspelen was iets waar ik heel goed in werd. Maar mijn blik en hele wezen waren veranderd. Dat ik niet meer dezelfde was, zag misschien een enkele vriendin wel. Ik wilde namelijk niet meer uitgaan, had nergens zin in en snapte niet waarom mijn vriendinnen vrolijk waren. Een vriendin heeft mij toen geadviseerd om hulp te zoeken. Ik kwam op een wachtlijst voor een tweedelijns psycholoog. Ik heb maanden mijn gevoelens weggestopt en ben gewoon ‘doorgegaan’ met studeren.

Toen de psycholoog eenmaal belde, wilde ik niet eens meer op gesprek. Omdat mensen het niet zagen, was dit een reden voor mij om te ontkennen wat er aan de hand was. Niemand had door hoe ongelukkig ik mij voelde. Ik drukte mijn negatieve gevoelens heel hard weg en durfde er uit schaamte (denk ik) niet over te praten. Maar ik werd door de psycholoog overgehaald om toch even langs te komen.

Bij de psycholoog is toen een ernstige depressie gediagnosticeerd. Hier liep ik waarschijnlijk al een hele tijd mee rond. Toen ik het hoorde, was ik verbaasd, maar tegelijkertijd opgelucht. Hoe ik me voelde, was blijkbaar niet normaal. Rond deze tijd was mijn familie nog enorm aan het rouwen. Hierdoor was er helemaal geen ruimte voor mijn depressie. Ik kon dus niet terecht bij mijn vader of broers. Daarnaast was er veel onbegrip van mijn vriendinnen. Ze begrepen niet wat het echt inhield. Mijn vertrouwen in anderen was toen heel klein.

Dit was een heftige en intense tijd waarin ik niet meer wist wie ik om hulp kon vragen. Omdat het mentaal niet goed met mij ging, kon ik veel gevoelens niet toelaten, een heel stuk zat op slot, ik liet me niet kennen. Hierdoor was het 1e studiejaar best zwaar. Ik besloot toen ook te beginnen met antidepressiva, want de dagen werden voor mij gewoon te zwaar. Ik had een steuntje in de rug nodig.

Door de medicijnen kon ik eindelijk rustiger nadenken over mijn problemen. Ik besloot te verhuizen naar een ander studentenhuis, zocht een bijbaantje, ging weer uit en begon openlijk te praten over mijn depressie. Op mijn eigen rustige tempo vond ik mijn oude spontane zelf weer terug.

Ik besloot na deze zwarte periode, het helemaal achter me te laten. Ik wilde er niet meer over praten, want de oude Ellie was terug en die zou gewoon blijven. Maar dat is helaas niet gebeurd, want ongeveer een jaar daarna begonnen de sombere gedachtes en angstgevoelens weer op te komen. Ik dacht dat ik gewoon niet lekker in mijn vel zat. Dus besloot ik te gaan hardlopen. Dit hielp, maar eigenlijk niet genoeg. Ik kon veel gevoelens niet toelaten en bleef volhouden dat ik niet weer depressief was. Dit werd me uiteindelijk te veel en ik raakte overspannen. Het zorgde dat ik mijn studie tijdelijk moest stoppen en weer moest beginnen met medicatie. Dat vond ik ontzettend moeilijk om te accepteren en voelde alsof ik 'faalde'. 

Op dat moment bsloot ik dus om mijn leven 180 graden om te draaien, alles op alles te zetten en me te focussen op een doel. Een doel waardoor ik trots op mezelf zou zijn, want ik voelde me zo ellendig. Als je depressief bent, is het namelijk ontzettend moeilijk om uit je bed te komen. Je voelt alsof het beter is als je er maar niet zou zijn. Dat je nutteloos bent. Je moet dus iets hebben om elke dag voor op te staan. Een doel. Voor mij werd dat de halve marathon.

Hardlopen is voor mij een belangrijk hulpmiddel geworden om mijn depressie onder controle te houden. Naast de voldoening en structuur, is het een belangrijke lichaamsbeweging voor mijn lichaam en geest. Maar het hardlopen alleen bleek niet genoeg te zijn. Ik besloot een blog pagina op te richten om mijn nieuwe gezonde levensstijl bij te houden en mijn lazy ass gemotiveerd te houden. Dat een ‘healthy lifestyle’ mij ook daadwerkelijk zo zou gaan bevallen was iets wat ik nooit had verwacht.

Dankzij loopdepressievrij.com, een blog over mijn passie voor hardlopen, gezondheid en het ‘genieten’ van het leven, kan ik mijn passie voor hardlopen combineren met mijn grote liefde voor schrijven. Dat is iets waar ik tot op vandaag de dag nog heel dankbaar voor ben.