Wanneer je als kind de moeder van je vader bent

Xiomara (29) groeit op met een vader die psychisch ziek is. Daar werd thuis niet veel over gepraat. Als volwassen KOPP kind is dit nog steeds de rode draad door haar leven.

Hij:"Ik zorg voor jou." Ik: "Dat is lief." Hij: "Je bent dat niet gewend he?" Ik: "Nee." Hij: "Dat is zielig."

Au! Dat is confronterend. Mijn vriendje bedoelt het vast lief. Hij zegt immers voor mij te willen zorgen.

Jezelf wegcijferen Voor een ander zorgen is mijn tweede natuur. De ander aanvoelen, daarop anticiperen en mezelf helemaal vergeten. Zo heb ik dat vroeger geleerd,  en zo heb ik dat lange tijd gedaan zonder hier vragen bij te stellen. Als kind van een psychisch zieke ouder is er geen ruimte om dit in twijfel te trekken. Anders overleef je het niet.

Op eigen benen staan Toen ik op kamers ging wonen in Amsterdam was het voor de omgeving vanzelfsprekend dat ik nu op eigen benen moest staan. Voor mijn gevoel deed ik dat al jaren. Het ging me een tijd goed af. Ik betaalde mijn eigen school, kreeg geen extra geld van mij ouders. Ik had altijd bijbaantjes en een druk schema om alle ballen in de lucht te houden.

Studeren. Werken. Vrienden. Vriendje. Familie. En papa.

Schuldig voelen Vaak voelde ik mij schuldig naar hem. Als ik geen zin had om de telefoon op te nemen. Als ik geen zin had om naar huis te komen. Als ik geen zin had om met hem te praten. Soms kostte dat gewoon te veel energie die ik niet had. De moeder van je vader zijn. Het voelt net zo gek als dat het klinkt.

Geef het tijd Jarenlang is het zo gegaan. Eigenlijk was ik degene die het in stand hield. Ik kon en wilde niet loslaten. Wat als het mis gaat? Wie gaat het dan oplossen? Hoe horen vader en volwassen dochter eigenlijk met elkaar om te gaan? Ik wist het niet meer of heb ik het nooit geweten? Wilde ik het niet weten?

Langzaamaan wordt papa weer mijn vader. Met vaderlijke adviezen, grappen én bezorgdheid. Hij zorgt voor mij als ik ziek ben, geeft de planten water als ik op vakantie ben en trekt mij op schoot als ik verdrietig ben. Als een klein kind zit ik dan op zijn knie en kijk ik naar hem en hij naar mij. Zo hoort het dus. Eigenlijk gaat het nu vanzelf.

Gezonde balans Nu papa voor mij zorgt kan ik anderen ook toelaten voor mij te laten zorgen. Wat voelt dat gek. Wat voelt dat anders. Wat voelt dat fijn.

Ik wil ook bij mijn vriendje op schoot. Niet als kind, maar als zijn vrouw. En dat hij dan voor mij zorgt en ik voor hem. In een gezonde balans. Zoals twee volwassenen die van elkaar houden en het beste in elkaar naar boven willen halen.

Papa heeft mij geleerd hoe ik voor anderen én mezelf moet zorgen. Bedankt papa!