Van mijn obstakels mijn opstapje maken

Ik ben van mening dat het delen van verhalen en het open zijn over psychische problemen de wereld een stukje mooier kan maken. Uit verhalen van andere heb ik kracht kunnen vinden en hierdoor wil ik ook met mijn eigen verhaal delen en mensen inspireren en kracht te geven. En van hun obstakels een opstapje maken naar een beter leven. 

Introvert en gepest

Als kleine meid liep op een groot schoolplein. Ik vond het dood eng. Ik ben van nature introvert en wat ik door je basischool jaren leerden was dat ik veel angsten had. Voornamelijk was ik bang voor afwijzing en meningen van andere. Ik kreeg het gevoel dat ik anders was en dit werd mij vaak ook verteld. Ik was als ware de stilte zelf. Van nare opmerkingen liep het langzaam aan uit tot echt pesten, een periode die nog steeds omringt wordt door zwarte onbekende stukken. De momenten dat wij als klas gym hadden waren voor mij de minst leuke herinneringen. Het voelde voor mij als een slagveld en ik voelde mij vaak zo minderwaardig en eenzaam. De zes jaar dat ik gepest ben gebeurde door een persoon waarvan de rest uit mijn klas eerder dacht dat hij gewoon grappig deed. Hij zorgde voor zijn opmerkingen dat ik erg ging twijfelen aan of ik wel goed of mooi genoeg was. Hij vond mij stom, lelijk en ik kon niets in zijn ogen. In de tijd werden mijn angsten erger want ik durfde bijv niet eens langs hem te lopen omdat ik gewoon bang was dat er iets zou gebeuren. Ik weet nog dat ik heel de les propjes papier opspaarde omdat hij vlakbij de prullenbak zat. Eerder liet hij mij bijna struikelen en verzon ik mijn eigen manieren hem te ontlopen. Of de keer dat hij mij bijna tegen een muur duwde zijn de beelden die niet zo makkelijk uit mijn geheugen zullen gaan.

Zelfbeschadiging

Ik was ongeveer 11 jaar oud toen ik in aanraking kwam met zelfbeschadiging, iets was tevens ook een vage herinnering is. Het werd een stuk zorgerlijker op mijn 13de levensjaar waarin al een tijdje kampte met aanhoudende somberheid en leegte. Al vanaf jongs af aan droeg ik wel een temparament mee en dit zorgde wel voor wat woede als kind. Die woede keerde zich een keer om in zelfhaat en begon mezelf te slaan wat mij rust gaf. Ook kon ik niet goed met emoties omgaan en was ik bewust van het feit dat ik wel wat hoogsensitief was maakte dat ik daardoor wat heftiger reageerde. Alles wat ik niet kon uiten of niet wist waar ik het moest laten stopte ik in het snijden. Even hielp het om toe te geven aan de zelfhaat, emoties te onderdrukken of uberhaupt iets te voelen. Huilen deed ik amper omdat het leek of ik alles zo weg aan het snijden was dat ik in een soort blokkade kwam te zitten. Mijn depressie leed tot zoveel negativiteit en ook tot momenten dat ik dacht dat ik beter niet op deze aarde zou kunnen zijn. 

Eetstoornis

Ik kan mij herinneren dat ik op de basischool een fit test had. Dan hadden we allemaal gezondheidstestjes wat varieerde van hoeveelheid situps in een minuut tot spierkracht meeting. Toedat we met een meetlint buikomvang moesten meten. Ik vergleek mijzelf constant met andere en vanaf mijn 11de had ik al de opvatting dat ik dik was. Het nam pas echte vormen aan toen ik 12/13 jaar oud werd. Ik begon met afvallen op de manier die de meeste wel zullen kennen. Drastich lijnen en ondertussen een grote glimlach op je gezicht houden omdat andere niets in de gaten mochten hebben. Ik was ergens goed in, ik kon misschien beter worden, goed genoeg zijn. Maar ik kon mijzelf ook straffen. Alles draaide om destructiviteit. Maaltijden overslaan en zelfbeschadiging kwam veel aan de orde. Ik verdoofde als ware mijn gevoelens. Athans dat dacht ik. Want het maakte mij misschien gevoelloos in een opzicht maar het ging wel gepaard met veel angst voor eten en alles eromheen. En de overtuiging; "Ik moet kapot. "   blijft mij tot op de dag van vandaag najagen. 

Hulp zoeken

Geheimen komen uit omdat ze ook gewoon weg ziek maken. Ik kon de mensen om mij heen niet langer manipuleren met het zogenaamde eten en de kou die ik voelde met lange mouwen als de zon scheen. Zo doende kwam ik terecht in het GGZ wereldje. In eerste instantie ging ik daar heen omdat ik mezelf sneed en later pas kwam mijn eetstoornis aan de orde en de diagnose Anorexia. Maar de hulp die ik toen de tijd kreeg kwam gewoonweg niet binnen. Ik stond er niet voor open en ik maakte er ook geen ruimte voor. Toch bereikte ik weer een gezond gewicht en was al even gestopt met mijzelf beschadigen. Maar de somberheid en de leegte bleven aanhouden. Er werd gesproken over mijn angsten in openbare ruimte en in omgang met mensen en ook over mijn depressie. Maar na een jaar kapte ik de hulp af. 

Weer op je bek gaan

Ik deed al even een opleiding tot verpleegkundige, iets waarvan ik elke keer twijfelde of het echt wel bij mij paste. Ik wist niet wat ik wilde zijn, wie ik echter was. Constant in dillema of ik niet de grootste fouten van mijn leven aan het maken was. Langzaam aan greep ik weer de controle vast die ik zocht in eten. Hongerde ik mezelf alsware uit om het later over te laten lopen in eetbuien of de zogenaamde volledige "controle" Het beschadigen van mezelf nam weer toe en ik viel compleet weg in oude partonen. Ik had kreeg last van paniekaanvallen die ik vroeger wel eens had. Disscioceerde soms en ergens wist ik dit niet de goede kant op zou gaan en ik mezelf en mijn omgeving veel kon aandoen omdat ik mezelf de dood in aan het jagen was. Ik besloot te stoppen met mijn stage omdat de psychiatrie op dat moment geen goede omgeving voor mij was. Ik raakte mezelf kwijt en ik trok opnieuw de stoute schoenen aan opzoek naar hulp en die kwam er na een tijdje in een wachtrij te hebben gestaan. Ik kreeg therapie voor mijn eetstoornis die ondanks de obstakels en de miscommunicatie wel deels geholpen heeft. En ook deels overwonnen. Maar ik wilde nadat ik dat onderdeel had "afgerond" verder omdat ik wist dat er meer aan de hand was dan gewoon somberheid. 

Persoonlijkheidstoornis

Na een lange zoektocht hebben de diagnose borderline en onwijkende persoonlijkheidstoornis mijzelf beter doen begrijpen. De angsten en het ontwijken van sociale dingetjes. En de leegte, stemmingswisselingen en mijn drang naar zelf destructief gedrag. Ik voelde alsware de herkenning in de moeite die ik had in relaties omdat ik ze afstoote en naar mij toe trok. Altijd maar bang voor terleurstelling en afwijzing die ik vroeger vaak ontving in vriendschappen. Het niet om kunnen gaan emoties en die  reguleren, snel handelen in impulsen. De leegte die ik jaren lang voelde kreeg ook zijn plek net als de angsten en het constant vermijden. 

Kracht omzetten 

Ik weet dat als ik alle kracht die ik jaren lang heb gebruikt om mijzelf kapot te maken omzet naar wat milder voor mijzelf zijn dat ik kan herstellen. Het is ook iets wat ik mensen graag mee wil geven. Ook door mijn eigen verhaal. Ik ben er namelijk nog lang niet en het gaat met vallen, op je bek gaan en door. Nu probeer ik beetje bij beetje alle puzzelstrukjes bij elkaar te zoeken naar een manier om te leven in plaats van te overleven. Zo ga ik schrijvende (blog) opzoek naar mijzelf en andere een inspiratie te geven om hetzelfde te doen. Ook al gaat mijn leven zoals een ieder met ups en downs, ik wil mij niet meer uit het veld laten slaan. En ik wil met volle angst vooruit. Ik wil dat mijn obstakels in het leven een opstapje worden naar een inspriratiebron. Welke problemen of diagnose ook onthoud;  jij bent het zelf niet. Het houd je voor de gek. Jij bent meer.  Zorg voor jezelf, het is oké niet oké te zijn. Sta op als je valt, net als die kleuter in je die bij het ontdekken van de wereld even viel door een obstakel. Nu ook. Je hoeft jezelf niet kapot te maken voor beelden uit het verleden. Dat mensje hoeft niet nog meer kapot. Angst is meestal ook je grootste vijand. En als het even kut is, realiseer je dat een dag 24u heeft en ook dit zal zakken. Die problemen zijn je uitdagingen. Haal je kracht uit het verleden en je pijn. Ik sta er nog en jij staat er nog. Blijf dat alsjeblieft.