#trueselfie: Op zoek naar de volumeknop

Het is de zomer 2013 als de 19-jarige versie van mezelf het ouderlijk huis verlaat om te gaan wonen en studeren in een stad een kleine 100 kilometer verderop. De studie die ik zou gaan volgen paste perfect bij me en vol frisse moed stapte ik de campus op. Een half jaar later is er niks over van deze onbezonnenheid: geen enkel tentamen wordt in een keer gehaald en het regent onvoldoendes. Aan het einde van het jaar uiten docenten hun twijfels of ik de studie wel moet voortzetten. Ik ben vastberaden ze te laten zien dat ik het wél kan en begin aan mijn tweede jaar. Dit blijkt helaas een herhaling van zetten en ik word steeds wanhopiger. 

Van kwaad tot erger

Ik kom via de studieadviseur en de decaan terecht bij de studentenpsycholoog. Na het maximum van twee sessies concludeert hij dat ik faalangst heb. Hij raadt een "faalangstreductietraining" aan die via de universiteit wordt gegeven en daarmee is voor hem de kous af. 

De training helpt: ik haal zelfs wat tentamens! Maar het effect van de training zwakt langzaam af en ik begin te merken dat de faalangst zonder dat ik het heb gemerkt weer terug is en nu zelfs sterker is dan eerst. Waar het vroeger alleen mijn studieresultaten beïnvloedde, heeft het nu ook effect op mijn sociale leven. 

Het moment waarop ik realiseerde dat ik écht hulp nodig had, was toen ik begon met het schrijven van mijn scriptie voor mijn bachelor. Na vier weken fulltime werken was ik op, het was een rommeltje in mijn hoofd, waardoor alle andere dingen in mijn leven ook verslonsten. Ik heb op de rem getrapt en rust genomen. Ik realiseerde me dat ik zo niet meer verder kon: ik maakte mezelf kapot. 

Drempels die lijken op bergen

Ik heb wel een half uur met mijn telefoon in mijn hand gezeten voor ik de moed vond om de huisarts te bellen voor een verwijsbrief. Na daar mijn verhaal gedaan te hebben, verwijst ze me door naar de specialistische GGZ. In het nieuwe jaar ga ik daar kennismaken waarna een intake wordt ingepland. Ik ben zo gespannen voor de intake, slaap die nacht amper, ben veel te vroeg en blijf lang dralen voor ik de drempel durf over te stappen. 

De uitkomst van de intake is dat ik een gegeneraliseerde angststoornis heb die zich zowel uit op het gebied van school als sociaal vlak. Daarnaast zijn er aanwijzingen voor een stoornis in het autismespectrum, mogelijk ADD. Ik pieker excessief veel, ben kampioen mezelf in de put praten en ik vind mezelf minder waard dan de rest. De uitslag geeft wat rust, want het heeft nu een naam en er ligt een behandelplan. 

Vallen en opstaan

Ik ben momenteel vier maanden in therapie en dat gaat met vallen en opstaan. Ik weet nu wat mijn triggers zijn en ik heb wat kleine oefeningen waarmee ik het piekerstemmetje eventjes op "mute" kan zetten. Natuurlijk gaat dat op sommige dagen beter dan op anderen. Er zijn dagen dat ik mijn bed niet uit kan komen, omdat ik doodop ben, terwijl ik op andere dagen het gevoel heb dat ik de wereld aankan. 

Ik heb recentelijk aan mijn jaargenootjes van mijn studievereniging verteld wat er met me aan de hand is, want zij merkten ook wel dat er meer speelde dan de kleine problemen die iedere student heeft. Natuurlijk vertelde het piekerstemmetje dat ze me vast een aansteller vonden of dat ik aandacht zoek. Het tegengestelde bleek waar en er was niets meer dan lof en respect. Het doet me veel dat ik zonder dat ik het doorheb gehad zo'n groot vangnet heb opgebouwd in de afgelopen paar jaar. 

Ik hoop dat de behandeling echt zijn vruchten gaat afwerpen, zodat ik het volume van het gepieker langzaam steeds lager kan zetten en weer de onbezonnenheid kan terugvinden waarmee ik vijf jaar geleden de campus op stapte, want het leven is zo veel fijner zonder een duiveltje op je schouder.