#trueselfie: Iedereen heeft wel een verhaal.

Iedereen heeft wel een verhaal.

Ik was 11/12 toen alles begon.

Angst en depressie spelen een grote rol in mijn leven.

Veel mensen leggen een groot taboe op het hebben van angst of somber gevoel, alsof het erg is, alsof je aandacht ermee vraagt, alsof je anders bent of raar. En nu vind ik dit het goede moment om mijn verhaal te doen.

Ik zat nog op de basisschool, ik had geen vrienden, erg onzeker over mijn uiterlijk, werd gepest, ik stond er volledig buiten. Wanneer je als jong meisje in zon situatie terrecht komt voel je je enorm leeg, je zit al in een fase van veranderingen die je dan alleen moet doorstaan met vele tegenslagen. En dat is ook waar het bij mij begon, met ook een totaal niet makkelijke thuissituatie (die ik hier buiten laat), die bijvoorbeeld te maken heeft met scheidingen, klinieken, en veel zorg is het er nooit echt beter op geworden.

Ik ging naar de middelbare school, ik voelde me goed! Een nieuwe start, nieuwe vrienden, nieuwe ik na veel veranderingen aan mijn uiterlijk wat mij veel zekerder heeft gemaakt. Al snel kwam ik in dezelfde diepe put. Al die mensen, opmerkingen en blikken hebben mij meer en meer naar beneden gehaald. Ik kon niet door het gebouw lopen zonder ruzie of gepest geworden en ben zelfs bang geworden om nog onder de mens te zijn.

Na alles van de middelbare school ben ik nog onzekerder geworden dan dat ik al was en voelde me erg minderwaardig. Ik hechtte mij te snel aan mensen (vriendjes etc) waardoor ik ook erg kapot ging,steeds iedereen waar ik veel om gaf ging weg waardoor ik enorm kapot was en niemand meer vertrouwde. Na een halfjaar zo op school gezeten ben ik van school afgegaan en klinisch opgenomen voor 8 maanden. 

Ik voelde me zo alleen niemand die me begreep en daar zat ik dan, in die lege donkere kamer zonder ouders. Het voelde net een straf, wel heb ik hiervan veel geleerd en ik heb veel mensen gehad waar bij ik mijn hart kon luchten, na de 8 maanden kreeg ik de diagnose depressie.

Hoe ik me nu voel? Het kan natuurlijk altijd beter maar goed!

Een nieuwe school in het bijzondere onderwijs waar ik me helemaal thuis voel, ik voel me goed op die school, en thuis? Het loopt als een trein.

Je voelt je goed, maar toch is er iets, iets van binnen wat je niet kan los laten, iets wat pijn blijft doen, nog depressief? Waarschijnlijk wel.

Wel weet ik nu dat ook al wil ik soms zo graag stoppen met alles, zet door.

Ook al voel je niets meer in het leven en vraag je je af waar je nog voor leeft, je kan het. Iedereen gaat wel een lichtpuntje vinden alleen soms is het nog te donker.

Liefs x