#Prestatiedruk; we kennen en we voelen het allemaal

Prestatiedruk; we kennen en we voelen het allemaal. Dat je een 10/10 moet halen, dat je een kunstig talent moet zijn, dat je moet kunnen sporten, dat je je eigen stijl moet hebben, dat je moet weten wat je wilt, dat je slim moet zijn, dat je grappig moet zijn en natuurlijk dat je gelukkig moet zijn. Moeten, moeten, moeten. Ondertussen heb ik al een heuse hekel aan dat woord, ook al passeert het nog steeds meerdere malen per dag door mijn hoofd. Het enige wat je eigenlijk zou moeten, is doen waar jij beter van wordt, gelukkiger, of meer voldaan. Maar helaas zitten we allemaal vast in dit systeem, waarbij je naar school gaat (goede punten moet halen), een studie kiest (die later best ook wel bijdraagt aan de economie) en werk vindt (werk dat bijdraagt aan het systeem en de economie natuurlijk.) En oké, misschien is het nu ook niet zo zwart/wit, maar het is nu niet bepaald gemakkelijk om van dat pad af te wijken. Of beter gezegd: je gaat van links en rechts wel wat kritiek en vragen op je af krijgen.

Er zijn veel verwachtingen voor ons, soms ook nogal tegenstrijdige. Omdat alles kunnen gewoon niet gaat. En omdat groeien soms wat over het hoofd wordt gezien. Ik ben negentien nu, en ik ben een kind (dat groeit en groeit, maar nog lang niet volwassen is). Voorlopig ga ik even een jaartje niet studeren, ondanks al die hoge verwachtingen, ondanks de vragen, ondanks zo veel. En ik durf het nog steeds bijna niet te zeggen, omdat ik weet hoe ernaar gekeken wordt, en omdat ik het niet doe omdat ik lui ben. Maar omdat ik gewoon voor één keer is even pauze wil van al die schoolse verwachtingen, van het punten halen en het studeren. Ik wil kunnen groeien als mens, ervaringen opdoen en mezelf voor één keer is die tijd gunnen. En school en leren blijft belangrijk, maar hoe onze samenleving het plezier van leren doet verdwijnen is meer dan schandalig.

School en studies is natuurlijk weer zo’n basisvoorbeeld van prestatiedruk, maar ik wil ook nog even terugkomen op de druk van het gelukkig zijn. Want ja, als ik op sociale media kijk, zie ik lachende gezichten, heuse reizen en ervaringen, en gigantische vriendengroepen. Maar als ik naar de mensen in mijn leven kijk, is dat allemaal niet zo heus als ze het doen lijken (en ook niet zo heus als ik mijn leven soms doe lijken). Omdat lachende gezichten soms huilen en schreeuwen, reizen tegenslagen en heimwee kennen, nieuwe ervaringen hand in hand lopen met af en toe eens mislukken, en vriendengroepen irritaties en soms weleens een breuk kennen. En dat maakt het leven nu niet veel slechter, maar wel als je denkt dat het niet zo hoort te zijn. Het leven loopt op rolletjes, maar probeer jij maar eens op rolletjes te lopen; je valt gegarandeerd.