#Prestatiedruk, moet je er wel van af?

Prestatiedruk, wat het in mij oproept is een enorme angst. Ik wil me namelijk al meteen voorstellen met: "Hallo ik ben Daniël en ik studeer Commerciële Economie op de Hogeschool, ik doe Honours naast mijn studie, heb 2 banen en maak me elk moment zorgen over hoe anderen mij zien." Ik zeg net niet "is dat zo genoeg?". Iedereen dealt ermee dat we ontzettend druk zijn, want dat is hoe we succesvol worden. Nou word ik zelf langzaam kaal en als er iets is wat ik de schuld daarvan wil geven is het stress. Stress van me constant te moeten verantwoorden tegenover andere mensen.

Het gevaar als in je omgeving iets als stress als normaal wordt gezien, is dat niemand ziet dat je eigenlijk schreeuwt om hulp. Ik voel me bedorven onder het schild dat drukte lijkt te zijn, daarachter schuilt een angst om alleen te zijn. Alleen met mijn eigen gedachte in de stilte die over blijft wanneer mensen je niet meer interessant vinden. Maar wat als de mensen buiten mijn schild juist weer even mijn gezicht willen zien? Dat vergeet ik dan voor lange tijd, want dat schild moet ik nog wel omhoog houden.

Ik wil niet doen alsof ik een oplossing heb voor de drukte in je hoofd en in je hart, maar ik weet wat voor mij werkt. Als ik me even goed mag voorstellen, dan ben ik iemand die constant op avontuur wil gaan, niet door de wereld heen, maar in mijzelf. Egoïstisch genoeg wil ik graag meer over mij weten en uiteindelijk ook over anderen. Maar die introspectie is waar ik een van mijn antwoorden heb gevonden op dat constante gehaast: 'kijk eens om je heen'.

Ja, juist voor iemand die zo vaak naar zichzelf kijkt (en daar onzeker van wordt) is het ook fijn om anderen eens wat dieper te leren kennen. Andere mensen en dingen ontdekken zorgt er voor mij voor dat ik iets heb om op te vertrouwen. Wanneer ik me omring met mensen waarbij ik geen schild hoef te tonen, hoef ik me ook niet zo druk te maken. De groep Honoursstudenten die ik ken maken er wel eens een grapje van, dat we het zo druk hebben. Die grappen maken we omdat het onmenselijke kracht kost om te vertellen dat je iets niet alleen kan, door die moed in je te zien neemt de ander misschien wel wat last van je weg. Door je werk af te maken, je even af te leiden, iets liefs te zeggen of te delen dat die ander ook bedolven wordt. Vanaf dat punt kun je heerlijk samen even zuchten, iets te drinken halen en later wel weer verder gaan. Op zo een moment voel ik mij veilig, zelfs ookal laat ik die kwetsbaardere stukken van mijzelf zien.

Terug op het zelf komend, niet alleen anderen hoeven jou te accepteren, ookal is dat wel zo fijn. Je kan ook van jezelf houden, iets wat ik in anderen vooral veel waardeer en zelf ook steeds meer probeer. Iets heel concreets, voor de mensen die dat fijn vinden, is s`avonds even een kop thee drinken, met jezelf en even tegen jezelf zeggen wat je vandaag goed hebt gedaan. Waar ben jij trots op? Dan kan je gaan slapen, want je verdient het.

Hakuna Matata