#Prestatiedruk: Help ik ben bijna 30!

Op 28 september 2017 vond het evenement #Stresstoimpress plaats op de VU in Amsterdam. Genoeg stof voor Xiomara (28) om na te denken over prestatiedruk als je richting de 30 gaat.

Eindelijk lig ik na een drukke dag in bed. Deze hele week was eigenlijk druk. Begin dit jaar kreeg ik het om mijn heupen en heb ik mijn vaste contract als docent op een Hogeschool opgezegd. Hoewel ik mijn werk fantastisch vond wilde ik iets anders. Een carrière switch van het onderwijs naar de creatieve sector. ‘Het moet nu, volgende maand word ik 29. Help ik ben al bijna 30!'

'Het leven is niet veel meer dan je 80 jaar op een bolletje begeven.’

Bas Haring herhaalde dat vanavond een aantal keer met de bedoeling dat men zich zou gaan berusten en wapenen tegen de prestatiedruk in onze huidige maatschappij. Hij stelt ons twee personen voor. Achilles die kort, verschrikkelijk en ongelukkig leefde, maar tot de dag van vandaag herinnerd wordt door ons mensen. En een man die zo terug getrokken leeft in de bossen bij Blaricum, dat zijn naam niet eens blijven hangen. Deze man is al 80 jaar gelukkig en zal dat blijven tot zijn dood. Als jij moet kiezen? Wat kies jij dan?

'5x16 jaar, niet veel meer dan dat. En jij mag zelf kiezen wat je in die jaren doet.’

Bijna 30, bijna 2x16 jaar rond. Wat hoor je allemaal te hebben bereikt in twee ronden? Waar moet ik nu zijn in mijn leven? Is het genoeg? Zit ik op het goede spoor? Mijn hoofd begint meteen te rekenen. Is het leven een optelsom?

Op te delen in 5 delen. 5 delen van 16 jaar. Waarvan ik er bijna 2 heb opgemaakt.

Ineens slaat mijn hoofd op hol. Nog maar 3x16 jaar. Waarom gaat de tijd zo snel? Nog geen jaar geleden kon ik dagen huilen dat de tijd zo langzaam ging. Een dag kon zo aanvoelen als een jaar. Als het zo moet, dan heb ik er helemaal geen zin in. Dat ik zo neerslachtig kon worden van het idee 80 jaar te moeten leven. Wat een opgave. Wat een straf. Waar heb ik dat aan verdiend?

'Als alles morgen stopt zou ik het niet erg vinden.’

380 graden gedraaid. Tegenwoordig kijk ik weer met een brede glimlach naar de toekomst. Kan mij bijna niet meer voorstellen dat ik nu zo zou denken. Als het morgen allemaal zou stoppen, dan was ik nog niet klaar. Want ik moet nog zoveel dingen.

Nog zoveel te doen. Te ontdekken. En leren.

In bed denk ik hier over na. Wat moet ik allemaal nog doen, leren en ontdekken? En van wie moet ik dat? Wil ik dat zelf ook? Wat hoor je gedaan te hebben voor je 30ste? Als ik op dat gedachtenspoor zit kan ik uren doorgaan.  

Afstuderen. Vrijwilligerswerk. Wereldreis. Vast contract. Huis kopen. Trouwen. Kinderen. Hardlopen. Fit. Healthy. Happy. Geluk.

Vanavond sprak ik 2 meisje van 20. Zij net iets verder dan 1x16 jaar en ik al bijna bij 2. Bijna 10 jaar verschil en toch voel ik mij met hen verbonden. De één van alles willen doen onder het mom van prestatiedruk. Omdat het moet altijd maar studeren, werken en druk zijn. De ander juist verlammen. Wél voelen dat er van alles moet, maar tot niks kunnen komen want alles kost soms zoveel moeite. Niks is goed genoeg.

Ik zit naast twee meisjes die ik óók ben. Soms heb ik wat meer van de één, met vlagen wat meer van de ander. Op het einde van de avond zingen we samen Het is een nacht... van Guus Meeuwis. Zoals voorspeld ben ik na deze avond van deze meisjes gaan houden. Als ik hen zo zie en hoor praten wil ik een troostende arm om hun heen slaan.

Bemoederen. Moed in praten, in plaats van moet. Vertellen dat ze goed genoeg zijn.

Stiekem praat ik dan ook tegen mezelf. Nog 3x16 jaar. En wat ik ook ga doen de komende tijd. Als ik dichtbij mezelf blijf, dan is alles goed genoeg.