#openup: Vast in een cirkel van spanning

Als klein meisje had ik al geregeld last van angst en spanning. Ik kan me nog herinneren dat ik in groep 8 een maand lang elke dag buikpijn had, veel huilde en geen idee had wat er aan de hand was. Ook als tiener sliep ik regelmatig slecht en had ik periodes waar ik down was met veel paniekaanvallen. Ik moest maar normaal doen en stoppen met piekeren. Ik probeerde het voor mezelf te houden en bouwde muren om me heen. Ik was erg gevoelig, streng voor mezelf, bang om fouten te maken, een controle freak en ik wilde dat iedereen me aardig vond. Ik was ambitieus, stelde hoge doelen en dacht dat ik alles wel moest laten lukken. Meerdere banen, soms vrijwilligerswerk en een studie? Ja, moest lukken. Anderen doen het toch ook? 

In november 2018 zat ik in de trein toen ik overvallen werd door een paniekaanval. Ik wilde vluchten, maar moest van mezelf door. Eenmaal buiten kon ik na een halfuur eindelijk weer ademen. Waar normaal de spanning geleidelijk weer verdwijnt, ging het dit keer niet meer weg. De hele dag door zat ik vast in mezelf, constant probeerde ik de controle te houden om maar niet in een paniekaanval te raken. Eenmaal thuis kon ik niets anders dan de hele avond huilen. Ik hoopte dat het de volgende dag weer beter zou zijn, maar ik sliep niet, te druk met piekeren. Zo ging ik nog twee weken door, ik huilde op de wc op werk en probeerde mezelf keihard bij elkaar te houden. Het ging wel weer over dacht ik, een beetje rust tussendoor en het moet na een tijdje weer goed komen. Ik was toen tenslotte nog maar 23. Totdat dit niet meer lukte, ik compleet op was. Ik kon alleen nog maar huilen. Ik werd door mijn werkgevers naar huis gestuurd en daar zat ik dan. Ik kon niet eens naar de supermarkt, kon alleen maar huilen en bevond me in extreme spanning. Ik sliep niet, kon soms amper eten door de spanning en durfde de deur bijna niet meer uit voor de angst voor een paniekaanval. Ik zocht hulp. Naast een burn-out, werd er ook een paniekstoornis met soms agorafobie en een angststoornis ontdekt, met name sociale angst. Doordat ik zo opgebrand was had ik geen controle meer over mijn angst, en zo zat ik vast in een cirkel van 24/7 gespannen zijn. Ik pieker veel, voel me altijd slecht, veel lichamelijke klachten, ben veel ziek, kan weinig en ben altijd overprikkeld. 

Ik deed alles om maar beter te worden, heb veel supplementen gehaald die rust beloven en zocht constant naar alles wat maar rust kon geven. Ik had geen controle over mezelf, de spanning en angst hadden me compleet gevangen. Ik wilde het zo graag zonder medicatie doen. Ik heb meer dan een jaar mijn hoofd boven de hoge golven proberen te houden. Ik was zo enorm wanhopig, dacht dat het nooit beter zou worden, het leven was zo zwaar op deze manier. Ik kon niet meer, en zo ben ik als laatste hoop dan toch begonnen met antidepressiva. Het opbouwen was verschrikkelijk, de bijwerkingen logen er niet om. Toch ben ik zo blij dat ik heb doorgezet, want na 4 tot 6 weken was mijn spanning voor het eerst iets lager. Waarbij ik altijd verlamd werd door de angst en spanning, kon ik nu toch stappen zetten om het wel proberen te doen.

Ik ben er zeker nog niet, de klachten zijn nog veel aanwezig en beheersen mijn leven. Ik vraag me vaak af hoe het ooit goed gaat komen, of ik ooit weer ‘’normaal’’ kan leven en meedoen met de maatschappij. Het is een lange tocht, maar ik wil graag leren omgaan met de angst. Binnenkort begin ik met een nieuwe behandeling. Wat mij helpt is de angst en spanning te accepteren, het is oké dat je je zo voelt. Geef het de ruimte. Ertegen vechten creëert alleen maar meer stress. Daarnaast is tekenen en schilderen het enige wat mijn hoofd een beetje kan kalmeren, waar ik de afgelopen tijd veel mee bezig geweest (voor interesse: instagram.com/baukjerooda).

Ik hoop dat ik me stap voor stap weer beter mag gaan voelen, meer van mezelf mag gaan houden en mag gaan doen waar ik blij van word.

Stay strong!