#openup: op weg naar herstel - mijn ervaring met PTSS en depressie

#openup: op weg naar herstel - mijn ervaring met PTSS en depressie 

Het is mei 2015, ik voel me al een paar weken somber en het lijkt maar niet weg te gaan. Op aandringen van een vriendin besluit ik een bezoek te brengen aan de huisarts. Ik kan eigenlijk meteen terecht. Bij de huisarts doe ik mijn verhaal. Hij vraagt waarom ik mij somber voel: komt het doordat ik nu op mijzelf woon? is er iets vervelends gebeurd? Beide gelden niet. Ik heb het naar mijn zin in mijn nieuwe stad en het studentenleven bevalt mij goed. Ik heb ook geen heimwee naar het thuisfront. Er is recentelijks ook niks vervelends gebeurd. Maar vroeger wel. Hier lijkt de aanleiding voor de somberheid te liggen. De huisarts verwijst mij door naar de POH-GGZ en zo begint de molen. Na een aantal maanden een e-health behandeling gedaan te hebben en twee wekelijkse gesprekken gevoerd te hebben, voel ik mij alleen maar slechter. Uiteindelijk wordt de diagnose depressie en Post Traumatische Stress Stoornis (PTSS) bij mij vastgesteld.

Het is januari 2016, de PTSS heeft vooral de overhand en hoe langer ik ermee rondloop, hoe meer dingen er naarboven komen. Ik krijg er zodanig last van, dat ik doorverwezen wordt naar een psycholoog in de basis-ggz waar ik een aantal EMDR-sessies volg. Maar ik voelde niet echt een connectie met de psycholoog en doordat de EMDR ervoor zorgde dat er meer dingen naarboven kwamen uit mijn jeugd, hoe moeilijker ik het vond om dat aan haar te vertellen. Eigenlijk zei ik er helemaal niks over. Dat werkt natuurlijk niet want het is een belangrijk om een goede band met een psycholoog op te bouwen zodat alles besproken kan worden. Dus mijn PTSS klachten werden deels minder door de EMDR maar ze verdwenen niet helemaal. Daarnaast werd de depressie ook heviger en kwam er een punt dat ik weer doorverwezen werd. Deze keer naar de specialistische GGZ. 

Het is juli 2016. In de specialistische GGZ kreeg ik een psychotherapeute toegewezen die zoveel bij mij heeft losgemaakt. De eerste maand ging een beetje stroef omdat ik wat wantrouwend naar haar was en ik durfde niet te praten over het verleden. Maar na die maand brak ik. Er ging een knop in mijn hoofd om en dacht: wat maakt het ook uit, ze wil je alleen maar helpen. En toen stroomden de tranen langs mijn wangen. (Bijna) het hele verhaal kwam eruit. Wat voelde dat als een opluchting! Maar toen lag de beerput open en die was niet meer dicht te krijgen. Ik voelde me zo intens depressief en bereikte een dieptepunt. Ondertussen probeerde ik nog te studeren. Ik ben perfectionistisch aangelegd en kan heel goed mijn gevoel 'uitzetten' dus studeren leek nog wel te gaan. Maar ook dit was op een gegeven moment te veel. Stoppen was voor mij geen optie, dus uiteindelijk heb ik mijn derde jaar in twee jaar gedaan in plaats van één jaar. Dat was voor mij en mijn perfectionistische kant een hele moeilijke keuze. Maar nu zie ik in dat gezondheid op nummer één staat. 

Het is 2017. Tijdens mijn studie ging ik wekelijks naar therapie. Maar ik kon niet echt helen omdat ik daar geen ruimte voor had. Ik liep vast in therapie en wilde ermee stoppen en ook met het slikken van medicatie. Maar toch ging ik ermee door. Ondertussen bereikte mijn PTSS weer zijn hoogtepunt. Dit keer erger dan de eerste keer. Ik haalde mijn bachelor diploma en verhuisde terug naar huis. Dit betekende ook dat ik na twee jaar afscheid moest nemen van mijn psychotherapeute van de specialistische GGZ. Wat vond ik dat moeilijk! Maar de reisafstand tussen thuis en therapie werd veel te groot. Gelukkig vond ik in de buurt een nieuwe psycholoog. We bespraken met elkaar wat ik nodig had. Ondertussen kreeg ik vanbinnen het gevoel dat ik nu echt helemaal klaar ben met die PTSS en depressie. Ik wilde genezen! Het plan was om eerst de PTSS aan te pakken door EMDR-therapie en daarna de depressie middels Cognitieve therapie en Schematherapie. Onlangs hebben we de PTSS aangepakt. Het was zeer intensief en ik ben door alle nare beelden heengegaan. Na ongeveer acht sessies had ik nergens meer last van. Dit geldt nog steeds. 

Het is mei 2019. Nu is het zaak om de depressie aan te pakken. Maar als ik mijn stemming van nu vergelijk met die van drie/vier jaar geleden, is het wel ietsje beter geworden. Waarschijnlijk ook doordat de PTSS is aangepakt. Iets dat ik al vier jaar met mij meedraag, gaat niet binnen twee dagen weg. Waarschijnlijk heb ik nog wel een lange weg te gaan, maar het is het meer dan waard. Ik wil beter worden!

Meer ervaringsverhalen