#Openup: Na wat twijfelen deel ook ik mijn verhaal

Na wat twijfelen deel ook ik mijn verhaal. Het bespreekbaar maken is zo zo belangrijk, dat heeft de doorslag gegeven om hier mezelf nu weer wat meer te openen.

Ik heb wel vaker zware blogs geschreven, maar een fractie van een gedachte, gevoel, of ervaring laten zien is toch anders dan wat ik hier nu ga schrijven.

Maar hoppa, dapper zijn, taboes zijn er om opgeblazen te worden.

Waar mijn verhaal begon... Eigenlijk al bij mijn geboorte. Ik bestond omdat het de verwachting was dat een getrouwd stel kinderen kreeg. Mijn ouders wisten hoe ze aan de buitenwereld konden laten zien dat er goed voor mij en mijn zus gezorgd werd. Als daar iets in mis ging lag dat natuurlijk aan ons. Lastige kinderen...

Het ging in mijn kindertijd altijd om het vervullen van de wensen van anderen. Ik mocht mooi en schattig zijn. Ik mocht geen verdriet hebben, boos worden, uitbundig zijn.

Al als kind kon ik niet aan de verwachtingen doen. Vond de wereld direct al te moeilijk. Kon me niet concentreren op school. Was altijd bang fouten te maken, wat ik daardoor juist deed. Kon geen aansluiting vinden bij de andere kinderen op school. Thuis was ik onzichtbaar, door de buitenwereld werd ik ook niet gezien.

Als ik al wel gezien werd was dat omdat iemand boos op mij was. Of als ik gepest werd, achtervolgd vernederd. Buitengesloten, terug naar onzichtbaar.

In mijn tienerjaren vond een verschuiving plaats. Ik had het opgegeven om altijd aan verwachtingen van anderen te voldoen. Verpestte het toch altijd, en eigenlijk was ik een smet in hun bestaan.

Had een beetje aansluiting gevonden bij andere buitenstaanders. Altijd op de vlucht voor onszelf met een joint in de hand. Ook deed ik aan zelfbeschadiging. Dit kon ik heel goed verbergen.

Nu ik erover denk was alles wat ik in die tijd deed een vorm van zelfbeschadiging. Alle keuzes die ik maakte waren bij voorkeur vernietigend op een bepaalde manier. En kapot was ik toch al.

Liefde was iets wat ik niet kende. Iets wat ik no way kon herkennen. Maar oh wat verlangde ik ernaar.

Mijn eerste serieuze relatie leek alles te zijn wat ik ooit had kunnen wensen. Eindelijk, iemand die wel van zo iemand als mij kon houden.

Helaas, dit bleek niet helemaal het geval. Deze jongen was zelf eigenlijk zeer getraumatiseerd door bepaalde gebeurtenissen in zijn leven.

Voor mij hield dit in anderhalf jaar lijden. Keer op keer vernederd worden. Mishandeld worden, dagelijks verkracht. Niet zelf beslissen wanneer ik slaap, eet, naar de toilet ga. Geen contact met de buitenwereld. Maar ach... de buitenwereld gaf toch niks om mij. Deze jongen deed tenminste nog een poging.

Uiteindelijk uit die relatie weten te komen. Er was toch een vriendin die het wat kon schelen en dat heeft veel verschil gemaakt. Je kan een ander nooit 100% helpen uit zo een relatie te ontsnappen. Maar zorg dat je er bent, dat je er staat. Het kan zoveel verschil maken, alleen al omdat het je kan schelen.

Ik was ondertussen nog beschadigder dan leefbaar was. Maar koppig hield ik mijn kop boven water. Woonde ondertussen weer bij mijn ouders, en deed alles om vooral niet daar te zijn.

Met andere buitenstaanders hing ik elke dag in het bos. Vaak tot diep in de nacht. Soms in slaap vallend in het gras. Dit was nu mijn familie.

Ik blowde enorm veel, experimenteren met xtc. En hulde me in niet bestaande liefde. Heb vaak het bed gedeeld met jongens, in een poging om ook maar iets te voelen.

Dit kon natuurlijk niet lang goed gaan. Voor ik het wist kreeg ik mijn eerste paniekaanval. Kwam bij de huisarts en in vlot tempo zouden gaande door de tijd verschillende stempels mekaar opvolgen. Sommigen zouden blijven, anderen zouden toch niet helemaal correct zijn. Zouden ze er ooit aan gedacht hebben dat het geen oorzaken van mijn problemen zijn maar gevolgen van en reacties op mijn zeer slechte start in het leven?

Een paniekstoornis, ptss, depressie, sociale fobie, persoonlijkheidsstoornis niet anders omschreven, hsp, (borderline, ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, pleinvrees.) Denk dat de dsm met nog veel meer zou kunnen komen... Maar hier kwamen de kenners mee, tussen haakjes wat toch maar niet zo bleek te zijn.

Heb een heleboel verschillende behandelingen gehad. Sommigen enigszins nuttig, andere vooral prut. Met heel veel behandelaars gesprekken gehad. Een paar waren heel goed, de meesten niet echt. En er was bijna altijd warme chocolademelk.

Toch bleef ik maar fouten maken. Dat het net beter ging en ik geen last meer had van mijn paniekstoornis kwam weer in een slechte relatie. Dit had ik niet kunnen zien aankomen. Was een aanvaring die van 11pm tot 8am heeft geduurd.

Ik kon niet wegkomen. Weer verkracht...weer mishandeld...weer voelde ik het leven uit me wegvloeien. Heb alsnog een moment gevonden om heel hard weg te rennen en bij een willekeurig iemand aan te bellen.

Ben daar opgehaald door de politie en mijn verhaal gedaan. Mijn verhaal bleek poging tot doodslag te zijn.

Uren zat ik savonds onder een veel te hete douche. Terug was de paniekstoornis, terug was de ptss. Weer zou emdr volgen.

Later in mijn leven zou ik weer door een jongen verkracht worden. Om dit drie keer in je leven mee te maken... Waarvan een op dagelijkse basis anderhalf jaar lang. Mijn lichaam is niet meer mijn.

Toch ben ik blijven vechten. Ik was er nogsteeds, daar moest toch ook een reden voor zijn? Al heb ik heel vaak gewenst dat ik het niet had overleefd.

Op mijn 25e kwam ik mijn huidige man tegen. Wat heb ik het hem moeilijk gemaakt zeg... Maar hij heeft niet opgegeven.

Was al heel hard aan mezelf aan het werken voor ik hem kende. Anders had ik waarschijnlijk zoiezo niet het raam op een kiertje voor hem kunnen doen.

De meeste groei heeft alsnog plaatsgevonden toen hij er was. Want hij was liefde. En dat maakte het waard.

Nogsteeds worstel ik dagelijks met vanalles en nog wat. Maar ik weet nu dat ik er mag zijn, dat er van me gehouden word, dat ik gemist zal worden als ik zou verdwijnen.

En soms, soms durf ik stiekem ook van mezelf te houden. Durf ik in de spiegel te kijken en mezelf een glimlach te schenken.

Meer ervaringsverhalen