#Openup: Monstertjes in m'n hoofd

Inmiddels behoor ik niet meer tot de categorie jongeren, 32 jaar, maar toen ik jong was (jaja lang geleden) kampte ik al met klachten. Jong, onbezonnen en stoer dat ik was durfde ik niet toe te geven dat er iets was... Dom van mezelf, nergens voor nodig, vandaar dat ik mijn verhaal deel! 

Mijn eerste aanval was, nudat ik de film opnieuw afspeel, al op zeer jonge leeftijd. Een jaar of 12 gok ik. Ik moest opeens van de vertrouwde basisschool naar 'de grote school'. Met een schooltas die mij droeg in plaats van andersom kwam ik misselijk en duizelig aan. Iedereen dacht dat het spanning was voor het onbekende. Eenmaal aanwezig bleef dat gevoel maar langzaam ebte het weg, net zoals een paniekaanval aanvoelt. Maar wist ik veel dat het dat was, ik was 12! 

Jarenlang ging het goed tot het moment dat ik ging samenwonen. 22 jaar was ik. Weg uit het ouderlijk huis, mijn vertrouwde dorp. Ik durfde niemand te vertellen dat samenwonen toch wel een stap was. Bovendien ging het die tijd op mijn werk ook niet helemaal lekker waardoor er al behoorlijk wat stress in mijn lijf zat... Nog steeds wilde ik stoer zijn en dacht dat het wel weg zou ebben... 

Maanden gingen voorbij en merkte dat het steeds slechter met me ging. Zo slecht dat ik niet meer de auto durfde te pakken om 2 kilometer verderop boodschappen te doen. Uitgaan? Oh nee. Stel je voor dat er iets gebeurd in die drukte. Langzaam isoleerde ik, was er niet veel meer over van mijn vriendenkring en van mezelf. Toch besprak ik het niet, ook niet met mijn toenmalige partner...

Door niet te praten begrepen mensen me niet. Ze vonden me raar, wispelturig. Achteraf begrijp ik het wel, want aan de buitenkant was niets te zien. Monstertjes in mijn hoofd (zo noemde ik ze) waren niet zichtbaar, laat staan dat ik erover sprak! 

Uiteindelijk ben ik gaan praten, veel te laat. Echter kreeg ik niet de support die nodig was van sommigen. 'We geloven je niet' of 'je stelt je aan' waren uitspraken die ik op me af kreeg. De ergste was 'als je nu een been gebroken had dan zouden we je geloven, want dat is zichtbaar'. Het heeft dus geleid tot een relatiebreuk, afstand doen van een droomhuis, mijn toekomst weg. Achteraf denk ik dat ik beter af ben, want als je zo denkt over een 'niet zichtbare ziekte' en ziet dat iemand zo lijdt dan is er zelf iets mis bij je ;) Laten we even eerlijk zijn. 

Terug bij mijn ouders ben ik in elkaar gestort. Dit kon zo niet langer, maar waar begin ik? Alles is opgebiecht maar wie helpt me? Wat als ik niet te helpen ben? Misschien herken je het vast wel... ik had inmiddels flink ondergewicht... De ziekte in mijn hoofd had zich nu verspreid in mijn lijf.

Op naar de huisarts! Vol goede moed én angst (want die 'eikel' was er altijd bij). De huisarts begreep me meteen! Ik was zo opgelucht! Hij stuurde me door naar een groot behandelcentrum in Maastricht. Diagnose; paniekstoornis met agorafobie... Door middel van cognitieve therapie (doe therapie) leerde ik alles weer zelf doen. Door heel lang angst te hebben voor mijn angst ontweek ik veel (lees: alles)! Langzaam krabbelde ik weer op... Niet makkelijk, maar ook niet onhaalbaar! Steeds meer zagen mensen me stralen (soms als een boer met kiespijn maar deed mijn best).

Echter, de angst bleek hardnekkig. Dit kwam, nu blijkt, door onverwerkte gebeurtenissen in het verleden en te lang niet erover praten. Blijkbaar ben ik nooit een prater geweest ;). Ik zocht hulp bij een kleine angstkliniek in mijn toenmalige woonplaats. Hoe raar het ook klinkt, daar leerde ik verder 'lopen'. Stapje voor stapje, heel rustig aan en op MIJN tempo. En kijk maar ik nu sta! 

Jaren voorbij inmiddels en ben nog steeds 'onder behandeling' MAAR; niet voor mijn angst, maar om te praten! Nu denk je huh? Praten leerde je toch al op je 2e? Klopt. Maar praten over gevoel, gebeurtenissen en emoties bedoel ik nu. Even een uitlaatklep en iemand die niet oordeelt is ZO lekker! Kleine tips en trucs om niet met dingen in je hoofd te blijven zitten waardoor je je rot voelt en waar die kleine monsters uit geboren worden. Waar ik dat doe? Gewoon bij de praktijkondersteunster van mijn eigen huisarts, lekker makkelijk en vertrouwd. Tevens lacht ze soms met me mee, dan besef ik dat ik helemaal niet 'gek en vreemd' ben! ;) 

Moraal van het verhaal; Als ik dit allemaal eerder geweten had, had ik m'n mond destijds opengetrokken... praten is DE sleutel geweest tot het fijne leven dat ik nu kan leiden. ik besef ook dat door niet praten, ik mensen pijn gedaan heb. Mijn ouders, m'n toenmalige partner, vrienden, familie. Ze deden echt alles eraan me te begrijpen, maar weigerde te praten en stootte ze af... 1 tip; doe dat niet! Want ze veroordelen niet, lachen je niet uit, ze willen echt alleen helpen! 

Inmiddels gaat het goed! Ik woon al jaren alleen, heb een fulltime baan, leuke vrienden en ga zelfs gewoon weekenden naar festivals... en als me iets dwars zit bespreek ik dit met de mensen die me begrijpen, want die zijn er echt! Ook al denk je soms dat mensen je maar vreemd vinden, dat idee zit in je hoofd ;) 

Nooit had ik gedacht zover te komen, maar in ieder mens schuilt een held! Ook in jou!