#Openup: Mijn Weg Naar Rome

Mijn naam is Jesse, deze week word ik 20, een leeftijd waarvan ik vaak gedacht heb dat ik hem niet zou halen. Dit is mijn verhaal.

Al op vroege leeftijd merkte ik dat ik 'anders' was, ik had weinig vrienden, werd enorm gepest op school en als het even kon bleef ik het liefst thuis. Toen ik 8 jaar was had ik, met de kennis die ik nu heb, mijn eerste echte depressie. Ik kwam 's middags thuis van school, deed mijn pyjama aan en ging naast mijn moeder op de bank zitten. Ik sprak voor het eerst de magische woorden ''Ik wil niet meer.'', een zin die ik nog vaak zou herhalen.

Zo sukkelde het een beetje door op de basisschool. Niemand wist precies wat er aan de hand was of hoe er mee om te gaan.

Dan is er een belangrijk moment in het leven van een eenzame tiener: de stap naar de middelbare school. De grote sprong in het diepe. Aanvankelijk had ik er eigenlijk wel zin in. Een nieuwe start, nieuwe omgeving, nieuwe mensen. Helaas maakte de zin die ik er in had al snel plaats voor angst en depressie toen het schooljaar een paar weken onderweg was. Ik bleef weer veel thuis en ik begon in deze tijd ook serieuze zelfmoordgedachten te ontwikkelen.

Zelfbeschadiging werd een dagelijkse bezigheid en ik liep regelmatig weg van huis. Het was in deze periode dat ik voor het eerst een psychiater zag en van haar de vraag kreeg ''Jesse, kun je me beloven dat je volgende week weer komt en je jezelf niets aandoet in de tussentijd?'' ''Nee dat kan ik niet beloven.'' was mijn antwoord en een paar dagen later kwam ik weldegelijk terug met een tas met kleren en een tandenborstel. Het was mijn eerste opname in een psychiatrische instelling, of zoals ik het zelf liever noem, een appartemensencomplex.

De 5 jaren daarop volgend waar erg heftig. Ik voelde me niet op mijn plek in de kliniek en deed er ook alles aan om zo snel mogelijk weer naar huis te kunnen. Dit lukte, na 3 maanden mocht ik weer naar huis. Echter was binnen een paar maanden weer opgenomen, zo ging het een paar jaar door, van kliniek naar huis naar kliniek naar huis enzovoorts, enzovoorts. Ondertussen wisselde ik ook een keer of 3 van school en kreeg ik zo'n beetje elke therapie die mogelijk was. Ook de psychiaters zaten niet stil, ze waren druk met diagnoses stellen en medicatie voorschrijven. Zo ben ik gediagnosticeerd met Autisme (PDD-NOS), depressie en een bipolaire stoornis.

Naast alles wat slecht en vervelend was in deze periode, was er ook iets wat mij enorm goed deed: Muziek. Via een vriend van me kwam ik terrecht bij een jongerencentrum in Breda dat muziek als middel gebruikt om jongeren 'de goeie kant' op te krijgen. Ik had (en heb) een fantastische klik met de jongerenwerker van dienst en begon al snel in een band te spelen. Samen muziek maken en optreden deed me enorm goed. Tijdens mijn behandeling had ik wel een aantal weken muziektherapie gehad, maar mijn behandelaren zeiden dat ik er mee moest stoppen omdat ik het te leuk zou vinden. Ik begon vrijwilligerswerk te doen bij het jongerencentrum en voor het eerst voelde ik me geaccepteerd voor wie ik was en gewaardeerd voor wat ik deed, dit heeft enorm bijgedragen aan mijn herstel.

Ik ben nogsteeds actief bij het jongerencentrum, ik ben er bestuurslid en help op mijn beurt jongeren die in een zelfde situatie zitten als die waar ik in heb gezeten. Ook ben ik voorzitter van de clientencommissie Jeugd bij de instelling waar ik ben behandeld en houd ik me als ervaringsdeskundige bezig met beleid omtrent de jeugd- zorg en psychiatrie. Ik praat regelmatig met gemeentes en politici en zelfs op europees niveau heb ik mijn ervaringen mogen delen. 

Ook met de muziek gaat het goed. Begin dit jaar heb ik een tour door het hele land gedaan en ik ben van plan om een opleiding tot muziektherapeut te gaan volgen.

Zo nu en dan komen de klachten nog terug, het verschil met vroeger is alleen dat ik er nu wel open over ben en om hulp vraag. Dat is ook wat ik mee zou willen geven. Praat over wat je voelt en zoek hulp als het nodig is.

En wat de titel betreft, de weg weet ik nog niet helemaal, ik ben zelf ook nog niet in Rome.