#Openup: Het leven is geen ponykamp

Even voorstellen: Ik ben Marthe, ben 25 jaar, en sta bekend als een vrolijke, behulpzame crea-bea, en soms ben ik een muts. Verder ben al 15 jaar bekend met de psychiatrie en heb ik de diagnoses ADD en Gegeneraliseerde angststoornis.

Dit verhaal schrijf ik omdat ik vind dat het taboe en stigma wat over de psychiatrie hangt moet worden doorbroken. Van thuis uit heb ik altijd meegekregen dat ik hier open in mag zijn. Nu met deze #openup dagen is dan ook de kans om mijn verhaal te delen.

Ik kom uit een groot, hecht maar ook hectisch gezin. Drie van de zeven familieleden zijn autistisch. Verder was het GGZ bekend bij ons in de familie: vanaf 2000 waren Burn-out, verslaving en depressie niet vreemd hier in het gezin.

Makkelijk was het voor mij niet, maar ik heb hier tot mijn twintigste mee kunnen dealen. Ik was altijd een dromerig en vrolijk meisje, wilde ook graag gezien worden natuurlijk, maar dat werd overschaduwd door de gezinssituatie. Om ook aandacht te krijgen sprong ik in de gaten die er vielen. Ik kookte regelmatig. Leerde al vroeg het huis te poetsen en regelde de leuke dingen zoals sinterklaas. Langzamer tijd sloop het, Marthe doet het wel, erin. Ik kon moeilijk Nee zeggen.

Op school deed ik erg mijn best. Ik was een echt strebertje, en had ook slimme vriendinnen. Ik wilde gezien worden, was in zak en as als ik een onvoldoende terug kreeg. Ik kreeg wel al vroeg last van stress en angsten, en mijn pubertijd herinner ik me als een emotionele tijd alsof ik in een rollercoaster zat, maar uiteindelijk haalde ik mijn HAVO diploma en ging ik een creatieve opleiding volgen op MBO 4 niveau.

Tijdens die studie blonk ik uit. Had ook weer last van mijn emotionele stress periodes, maar het werd telkens weer beloond door hoge punten en door de leraren, waardoor ik weer kon opladen tot een nieuw project. Na het derde jaar eindigde dit abrupt…

Ik ging met wat vrienden bij iemand thuis een jointje roken. Ik kreeg een enorme badtrip en dacht dat ik dood ging. Durfde dit niet aan mijn ouders en vriend te vertellen en dacht dat het angstige gevoel vanzelf weg ging. Helaas ging dat niet over. Ik voelde me constant angstig, kreeg steeds vaker last van paniekaanvallen, en uiteindelijk heb ik het toch tegen mam en m’n vriend gezegd. Het ging steeds slechter en heb toen zelf aangegeven dat ik hulp nodig had.

Omdat we thuis nog steeds verbonden waren met  de GGZ heb ik snel hulp kunnen inschakelen. Uiteindelijk ben ik gediagnosticeerd en kreeg ik therapie voor mijn paniekaanvallen, en het leek weer even goed te gaan. Diploma MBO kunnen halen, op naar het HBO!  Dit bleek al snel moeilijker te zijn dan ik dacht. Het tempo lag hoog, ik volgde veel vakken tegelijkertijd en mijn huisgenoten vroegen veel van mij, waar ik ook moeilijk nee tegen kon zeggen.  Ik had al snel door dat ik niet voldoende was hersteld, kreeg weer paniekaanvallen en werd angstig. Nadat mijn hoofdproject helemaal werd afgekraakt door de leraren stortte ik weer in. Uiteindelijk ben ik na 3 maanden gestopt met de studie. Ik wilde me niet constant bewijzen, constant moeten concurreren. Ik had ook geen plezier meer in creatief bezig te zijn.

Ik kwam thuis te zitten, en heb een half jaar nog aan zitten modderen. Ik had aan mijn psychiater aangegeven dat mijn angsten nog steeds aanwezig zijn en dat het mijn leven begon te overheersen. Ik zag mijn leeftijdsgenoten mij voorbij streven en begon me steeds depressiever te voelen. Ik werd steeds wanhopiger, angstiger, en  wilde niets meer voelen.

Dit kon niet langer. Deze situatie moet anders. Dat zagen mijn behandelaren gelukkig ook op tijd in en heb me in november 2014 op laten nemen. Nu ik hierop terug kijk, het beste wat ik kon doen.

Een jaar heb ik hier gezeten. Een intensief jaar, maar uiteindelijk ben ik heel blij dat ik voor dit heb gekozen.  Ik leerde voor mijzelf op komen, wat mijn grenzen zijn en deze aan te geven. Door Schema-therapie leerde ik de oorzaak en mijn angsten te begrijpen. Hoe ik deze moet signaleren en wat ik eraan kan doen dat ik er minder last van krijg, en om een beter zelfbeeld te krijgen. Verder heb meer inzicht gekregen in mijn ADD. Ik werd weer de vrolijke Marthe, en merkte dat ik juist vrij extravert ben.

Precies een jaar na opname ging ik met ontslag, en ging ik op mezelf wonen. Alles wat ik daar geleerd heb moest ik nu gaan toepassen in de praktijk, wat toch wel zwaar bleek te zijn. Veel dingen kwamen nu op mijn eigen bordje terecht. Ik had me er wel op voorbereid, maar het was geen makkelijke tijd. Herstellen is net als auto rijden. Je leert het pas als je bent geslaagd. Ik had niet steeds iemand om mijn dag mee te evalueren, Dagstructuur was moeilijk. Ondertussen ook nog strubbelingen in mijn relatie gehad wat niet bevorderlijk is voor mijn gemoedstoestand. Ook vergeleek ik me nog steeds met mijn leeftijdsgenoten, die bijna allemaal een baan begonnen te krijgen, huisje boompje beestje. Ik begon me er tegen af te zetten. Ik wilde anders zijn. Ik ben anders. Hoe ga ik hier mee om?

Na een halfjaar begon ik eindelijk te wennen aan mijn huisje, en merkte dat ik steeds beter ging met mij, zeker na het aanschaffen van poes Mutsje. Zo’n beestje werkt echt therapeutisch!

Nog steeds heb ik wel last van mijn moodswings, raak ik redelijk snel overprikkeld en blijft dagstructuur een dingetje. Ook blijft het wel knagen dat ik niet zoveel kan als mijn vriendinnen, Ik heb nog steeds regelmatig offdays en mijn faalangst en perfectionisme zal getriggerd blijven worden. Ook neig ik nog steeds over mijn eigen grenzen te gaan en als ik gestressed ben komen mijn hypochonder gedachtes ook weer terug. Met een verschil: ik kan hier nu beter mee omgaan, val niet meer om de haverklap uit, en het belangrijkste, ik heb deze dingen leren omarmen. Ik hoef en wil me niet meer beter voor doen dan dat ik ben.

Ik heb inmiddels werk, doe vrijwilligerswerk als ervaringswerker in een centrum waar mensen met psychische kwetsbaarheden elkaar kunnen ontmoeten, leuke dingen kunnen doen en zich weer waardevol mogen voelen. Ook ben ik aangenomen voor de studie voor ervaringsdeskundige! Tijdens mijn herstel merkte ik dat ik makkelijk contact met mede cliënten maakte en merkte dat ze mij wel vertrouwde, vanwege de vergelijkbare achtergrond. Zo konden we sneller diepere gesprekken voeren en merkte ik dat ik door mijn ervaringen in te brengen men soms op andere, positievere, gedachtes kon brengen.

Zelf heb ik  goede ervaringen binnen de GGZ en heb op tijd de juiste behandeling gekregen. Ik kijk vrij positief terug op mijn herstel en zou deze ervaring graag terug willen geven aan andere mensen. Door de regie in eigen handen te nemen en erover te gaan praten kom je een stuk verder. Jijzelf bent de baas, niet jouw familie, niet de psychiater, niet al die goedbedoelde meningen van anderen, nee, jijzelf!