#Openup: Emotional thrashcan

Hai ik heet Willemijn en ben 20 jaar (ik hou het verhaal kort aangezien ik er een heel boek over zou kunnen schrijven). Voor zover ik weet heb ik nooit lekker in mijn vel gezeten. Dit kwam omdat ik meerdere dingen heb meegemaakt (zoals pesten, scheiding van ouders op jonge leeftijd enz.), hierdoor ben ik erg onzeker en stil geworden. Ik praatte eigenlijk niet over mijn gevoelens en gedachten, dit had als gevolg dat ik geen idee had hoe ik met mijn problemen om moest gaan. Op dat moment was automutilatie (zelfbeschadiging, red.) voor mij een oplossing. Dit heeft mij natuurlijk niks verder geholpen, het heeft me alleen dieper in de put gebracht. Daarnaast had ik ook suicidale gedachten en weinig vrienden. Eigenlijk voel ik me als een afvalbak vol emoties, gedachten en alles tegelijk maar daarnaast ook een sterk aanwezige leegte. Ik heb eigenlijk met deze problemen rond gelopen tot ongeveer een maand geleden. Toen had ik eindelijk het lef om mijn moeder erover te vertellen. Zij was hier natuurlijk kapot van. Maar we zijn samen opzoek gegaan naar verschillende hulpinstanties. Ik ben nu nog aan het kijken wat voor mij het best werkt. 

Ik vraag me nog altijd af hoe ik mezelf al die jaren er zo doorheen heb weten te sleuren. Muziek is voor mij altijd heel belangrijk. Zo heeft het liedje Still Breathing van Green Day bijvoorbeeld heel veel betekenis voor mij. Ik kan me er zo goed in herkennen. 

De eerste stap zetten is het allermoeilijkst, maar ook zeker het allerbelangrijkst.