#Openup: Ben je van de fiets gevallen?

Deze blog schreef ik onlangs voor de site dsmmeisjes.nl, een site waar iedereen die op een bepaalde manier te maken heeft (gehad) met psychische klachten kan schrijven.

--

Ik zit aan het bed waar mijn oma ligt opgebaard. Ik probeer haar nog eenmaal aandachtig in me op te nemen. Ik strijk met mijn vingers zachtjes door haar haar, over haar gezicht, haar handen. De tranen rollen over mijn wangen. Dwars daar doorheen vraagt mijn tante: “Zeg, wat heb jij eigenlijk met je hand gedaan?” Ik word ruw opgeschrikt. Mompel dat ik gevallen ben. Maar mijn tante neemt geen genoegen met dit antwoord. “Hoe kun je nou op die kant van je hand vallen? Was je op de fiets? Zag je de stoeprand te laat?” Ik lieg een verhaal bij elkaar, tot ze tevreden is en ik mijn licht gewonde hand weer kan gebruiken om mijn oma voor het laatst in mijn leven aan te raken.

Het liefst had ik het gewoon gezegd. Dat ik mezelf heb verwond, omdat mijn lichaam zo totaal angstig en in paniek was dat ik niet meer met de druk kon omgaan. Hoe ik door de donkere avond liep met haastige passen. Huilend, vloekend en uiteindelijk mijn hand bekrassend. Zuchtend van verlichting, omdat ik eindelijk afleiding had van de innerlijke pijn.

Hoe gooi je dit op tafel? Ik snap heus dat mijn tante zou schrikken, het niet zou begrijpen. Maar ik ben zo bang dat ze het krassen zelf als het grote probleem zou zien. Terwijl het slechts de oppervlakkige, zichtbare wondjes zijn van iets wat vele malen dieper en pijnlijker is. Ik ben niet gek. Ik weet heel goed dat het niet verstandig is. Ik heb professionele hulp. De psychiater is positief en trots op me. Het grootste gedeelte van de tijd ben ik als een dolle aan het werk om alle emoties en gevoelens in mij in de juiste banen te leiden. Zodat ik niet ontplof. Niemand die dat ziet. Niemand die daarvan opschrikt. Maar heel soms slaan de stoppen door en worden de innerlijke wonden zichtbaar op mijn huid. En dan komen de vragen en de opmerkingen. “Ben je van je fiets gevallen? Jij hebt echt zijwieltjes nodig.” “Heb je je geschaafd? Of is het gewoon automutilatie, ha ha ha!” Ik lach mee. Automutilatie, het is inderdaad om te gieren, wie doet dat nou?

Ja, ik dus. Het is niet structureel. Het worden geen littekens voor het leven, zoals het bij sommige anderen wel het geval is. Maar mens, ik ben zo bang dat je schrikt. Dat je me niet meer voor vol aan zult zien. Maar als iemand die zwak is. Ik ben niet zwak. Echt niet.

Ik ben een sterk mens en ik doe mijn uiterste best. Heel soms heb ik krassen op mijn huid. Aai ze desnoods eventjes, maar zie het niet teveel als iets wat volledig fout is. Het zijn ook tekens van een innerlijke strijd en zoektocht op weg naar een veiliger en gezonder leven.

--

Meer stukjes van mij lezen? Kijk op mijn profiel op dsmmeisjes.nl of bezoek mijn blog 'Lekker niet mindful'