#Openup: Arts met angst

Ik heb een angststoornis. Wat ik mensen wel eens probeer uit te leggen is: ik heb last van negatieve gedachten. Er zit continu een gedachte in mijn hoofd:  "Je kan dit niet. Je kan niets." Op goede dagen realiseer ik me dat dit mijn eigen domme brein is, het is maar een gedachte en daarom nog niet waar. Maar als ik me slecht voel, geloof ik die gedachte en kan ik in een negatieve spiraal raken. Mijn gedachten gaan dan van kwaad tot erger. Vroeger raakte ik dan in paniek en kon alleen maar huilen.  Ohja, ik heb ook nog eens kenmerken van autisme. Mensen vinden me daarom soms raar, ik neem alles heel letterlijk. 

Ik heb therapie gevolgd, waaronder een paar maanden fulltime. En ik gebruik een antidepressivum dat de paniek wat dempt. Dat heeft echt enorm geholpen. Ik heb fouten moeten leren maken, de faal-gedachte leren negeren, en bovenal meer leren luisteren naar wat ik voel en wil. 

Ik vertel dit alleen tegen mensen die ik vertrouw, omdat ik een jonge arts ben. Tijdens mijn studie had ik het ook al, en al gaat het nu beter, die gedachte gaat nooit weg. Er rust een taboe op, soms heb ik het gevoel dat je geen zwakte mag tonen in ons vak. (Terwijl je als arts heftige dingen mee maakt) Maar 8 jaar nadat ik voor het eerst in paniek raakte, kan ik nu eindelijk zeggen dat ik gelukkig ben. Ik kan nu inzien dat mijn autisme trekjes me goed van pas komen bij onderzoek, en mijn perfectionisme is een goede eigenschap als je met mensenlevens werkt. En mijn therapieverleden geeft me enorm veel inzicht in mezelf en anderen. 

Concluderend: Ook artsen hebben angsten. Maar dat maakt ze juist een betere arts. 

Co-assistenten met ditzelfde probleem: blijf er niet mee rondlopen zoals ik.