Mijn diepe gedachtes

Mijn diepe gedachtes 

Mijn geanalyseerde vragen.

In mijn hoofd blijft dit toch elke dag knagen

Denk ik te overdreven ?

Blijft dit denken maar voor even?

Of wordt dit mijn dagelijkse kost?

 

Ga ik ooit positief denken?

En zal het leven mij dan meer brengen?

 

Zal ik ooit stoppen met mezelf afvragen wat mijn doel is in het leven. 

Of zal mijn negatieve gedachtes altijd aan mij blijven kleven?

 

Ga ik ooit nog geloven in mijzelf en wat is de bedoeling van deze maatschappij?

Maakt dat me dan blij?

 

Ik ben blij dat ik rock bottom ben geraakt , blij dat ik mezelf even verloren ben. Want uiteindelijk ben ik straks die mezelf door en door ken. 

 

Zal ik ooit eindigen waar ik bang voor ben? 

Eindigen in mijn negativiteit, eindigen in mijn spinnenweb van gedachtes , eindigen in geen uitweg meer zien , eindigen in fysieke en mentale vermoeidheid? 

 

Of zal mijn higher power mij dit besparen ?

En zal de lucht ineens klaren.

En zijn we dan waar we ooit waren?

 

Want ooit was ik een meisje die vreugde voelde.

Maar dit door de mensheid en omgeving bekoelde. 

 

Zal ik ooit begrepen worden door mijn broer vader en moeder?

Want voor nu is dat een droom.

 

Een droom wat niet aan de relatietijdschrift voldoet. 

En waarvoor ik dagelijks chronisch voor boet. 

 

Zal ik ooit mijn beperkingen accepteren. 

En zal ik goed in dit leven integreren .

Je ziet niks aan mij, je hoort niks van mij, maar diep van binnen heb ik veel pijn. 

Pijn dat niemand me ziet, pijn dat niemand mij begrijpt, pijn dat mijn beperkingen niet worden herkent. Er wordt vaak gezegd “ ben zoals je bent”.

Maar wat is ben zoals je bent? Als je niet eens weet wie je bent.

Maakt dit mij zo depressief? 

Of heeft iedereen toch zoals ik ben mij lief?

 

Iedereen is uniek zoals dit je wordt geleerd. 

Maar blijf ik uniek als ik me bekeer? 

Bekeer van mezelf en de mensheid. 

 

De maatschappij zorgt ervoor dat ik mezelf nergens thuis voel. 

Waardoor ik ernstig afkoel.

Afkoel in emotie , afkoel in geloven. 

 

Moet ik mezelf toch een aantal dingen gaan beloven?

Beloven dat ik gelukkig moet worden met wat ik heb. 

Beloven dat ik het gevoel terug krijg van echt. 

Beloven dat ik zal streven naar liefde en vriendschap. 

 

Beloven dat ik deze leegte en eenzaamheid zal verlaten. 

Maar als dit niet mag baten?

Verlies ik mezelf dan weer en ben ik weer terug bij af? 

 

Ben ik een buitenbeentje omdat ik zo allemaal denk? 

Of maakt dit mij nou juist slimmer en alerter in dit proces.

 

Alles wat je aandacht geeft groeit. Maar waarom ben ik als persoon niet gegroeid en ben ik nu hier.

 

Mijn verleden heeft mij gedefineerd zoals ik nu ben. 

Dit is het enige wat ik ken.

Ik ken negativiteit in elke zin in elke gedachten. 

Hierdoor heb ik alleen maar klachten.

 

Klachten lichamelijk en mentaal. Waar ik steeds meer van baal. 

Ik heb inmiddels wel veel geleerd. 

Wat me wel weer heeft bekeerd.

 

Bekeerd naar meer positiviteit. Ik hoop serieus dat dit zo blijft. Ondanks al deze vragen hoor je me weinig klagen. 

 

Ik ga gewoon door zoals van mij wordt verwacht. 

Het heeft me nu al wel veel gebracht.

 

Ik ben nog steeds wel bang, bang voor mijn toekomst.

Bang dat ik mijn gedachtes niet kan veranderen. 

Want je kunt dit bijna niet uitleggen aan anderen.

 

Ik hoop dat mijn positieve en slimme brein wint.

Want je wilt niet weten wat er elke dag in mijn hoofd spint.

 

Elke dag is nog een strijd.

Strijd met uit bed komen, een strijd met de realiteit van dit leven. Soms sta ik naast mijn bed te beven. 

 

Beven van angst.

Angst voor de dag wat me gaat brengen.

Want ik leer elke dag mensen meer kennen.

Ik voel al hun energie , ik hoor elk geluid van mijn omgeving. Waardoor ik soms mezelf verlies.

 

Ik verlies mijn eigen energie , mijn eigen visie , mijn waardigheid als persoon. 

 

Ik pas me helemaal aan als een kameleon. 

Dit komt door mijn eigen zelfbeeld.

Zelfbeeld die ik niet heb ontwikkeld.

Wat ik soms niet kan begrijpen omdat ik vanuit de opvoeding de positiviteit niet heb laten beklijven. 

 

Ik heb alles zeer negatief ervaren. 

Maar waarom nu pas op deze leeftijd pas alles zo ervaar.

 

 

 

 

Meer ervaringsverhalen