Mijn borderline verhaal

Ik heb denk ik bijna een half uur voor me uit lopen staren om te denken wat ik wil schrijven. Hoe begin je? "Ja hey ik kom iets vertellen over borderline!" Klinkt zo nep opgewekt. Maar dat is wel wat ik kom doen. 

Sinds een aantal maanden heb ik de diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis. Kut zou je zeggen. Is het ook wel. Maar het is ook een grote opluchting. 

Al jaren struggle ik met depressieve klachten, stemmingswisselingen, impulsiviteit, gevoel van leegte en ga zo maar door. Ik had het gevoel dat ik anders was, iedereen om me heen was zo vaak vrolijk, waarom ik niet? Ik ben op m'n 15e eerder bij een psycholoog geweest. Dat werkte niet. Ik voelde me niet serieus genomen en te veel in een hokje geplaatst, dus daar was ik vrij snel weer weg. Daarna dacht ik, dom natuurlijk, dat ik het zelf wel kon. 

Het ging een tijdje beter, maar ook niet lang. Ik zou voor een high school year naar Amerika gaan, maar was na 3 maanden terug. Ik botste met m'n gast moeder, voelde me niet begrepen. Daar zit je dan aan de andere kant van de wereld. Tja en dan? Ik viel weer terug in de wat mindere tijden. Nooit wat mee gedaan, heb me er doorheen gesleept. 

September. Ik ging studeren. Leuk, nieuwe kans, dacht ik. Na 3 weken van studie gewisseld, ik wist gewoon niet wat ik wilde. Die studie voor paar maanden gedaan, maar in mei gestopt. 

September. Nieuwe studie, nieuwe stad, poging 2. Ook dat lukte niet. De druk van de studie en de chaos in m'n hoofd gaan niet samen. Ik voelde me alleen maar slechter omdat niks lukte en kwam weer in een negatieve spiraal. Alweer. Het verschil dit keer? Ik zocht hulp. Met een beetje pushen van een vriendin (waar ik je eeuwig dankbaar voor ben) ben ik naar de huisarts gegaan. De angst om niet serieus genomen te worden was nog steeds aanwezig. Of dat ik overdreef. Die angst was nergens voor nodig. De huisarts zag de ernst van de zaak in, zonder dat ik te veel hoefde uit te wijden. Dat is moeilijk tegen iemand die je nooit hebt gezien. Ik kon met een week terecht bij een instelling. Een week? Ja een week, ik was een noodgeval, ze waren bang dat als ze te lang wachten het verkeerd kon aflopen. Tot zover denken dat ik mij aanstelde en dat ik overdreef. 

Vanaf dat moment ging het allemaal vrij snel. Eerst de intake, die vrij algemeen was, maar ze keken wat het ongeveer bij mij kon zijn. Toen gesprekken, om verder te kijken wat mij dwars zat en waar ik mee zat. De testen voelde eeuwig. Ene test na de ander, ene vragenlijst na de ander. Vermoeiend is nog een understatement. Na de zoveelste vragenlijst werd er verdiept op borderline. Ik kende het zelf niet echt, ooit vaag wat van gelezen, maar meer niet. Ze kwam met de symptomen van borderline en de herkenning was best eng. Persoonlijkheidsstoornis klinkt zo permanent. Zou ik de rest van m'n leven iets hebben? 

Vanaf dat moment was het een sneltrein. Ik kon zo in het voortraject van m'n therapie. Hoe meer gesprekken ik had met mijn therapeuten, hoe meer begrepen ik me voelde. Ik herkende mezelf in zoveel dingen. Ik voelde me eindelijk niet alleen. Ondanks ik een "stempel" had gekregen, voelde ik mij niet in een hokje geplaatst. Er werd echt aan mij gevraagd hoe ik dingen ervaarde, want borderline is voor iedereen anders. Er werd echt naar me geluisterd. Bij een informatie avond werd er verteld dat 80% na de therapie de diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis niet meer mogen dragen. Het was een opluchting. Ik zal niet altijd een stempel hebben.

Waar ben ik nu? Nog steeds in therapie. Therapie voor borderline is een lang proces. Ik sta op het punt om het hoofdtraject in te gaan. Dit betekent ook groepstherapie, waarbij ik dus allemaal nieuwe mensen leer kennen die het zelfde ervaren als ik. Spannend vind ik het zeker. Verder heb ik een vriend, die ik volledig in het diepen heb gegooid, maar die er elke stap voor me is. Zonder hem was het een stuk lastiger geweest.

Straks weer september. Poging 3. 3 maal is scheepsrecht. Ik start dan dezelfde studie als ik mee ben gestopt om me te focussen op therapie. Ik ben dan wel 20 als ik begin, maar mijn mentale gezondheid gaat altijd voor m'n studie. M'n hogeschool heeft me geweldig geholpen en dat blijven ze nu ook doen. Ik heb zin om weer te starten. En nu echt met een nieuw begin.