Mijn antwoord tegen stress: vriendelijke zonnestralen

Ik heb gisteren niet geschreven, laat ik daar heel eerlijk over zijn. Dat is niet omdat gisteren niet per sé interessant is, maar omdat ik wist dat ik die avond een college zou gaan krijgen over sociale media. Ik weet dan zeker dat het weer social media in een slecht daglicht gaat stellen en dat ik mij dan ongemakkelijk voel als ik net die dag nog mijn leven heb gedeeld in een blogpost. Dat klopt voor mijn gevoel dan niet helemaal bij elkaar.

Vandaar..

Goed, uiteindelijk ging het college erover dat mensen tegenwoordig heel veel delen over hun leven en daar totaal niet eerlijk over zijn. Ik denk daarbij aan de ene kant dat we niet eerlijk hóeven te zijn en ik denk aan de andere kan aan mijzelf en dat ik wel probeer om eerlijk te zijn. Probeer ik daarnaast extreem veel mensen mijn blog te laten lezen? Lijkt me interessant, want dan kan je namelijk er je leven van maken. Is het mijn doel geweest? Gelukkig niet, want als ik dit niet leuk had gevonden had ik 5 minuten per dag ongelukkig geweest voor de rest van mijn leven. Dat is niet zo heel fijn.

In rust vind je vaak het mooiste

De rest van mijn dagen zijn extreem vruchtbaar geweest. Niet omdat ik zo super veel gedaan heb, waar ik ook trots op ben. Maar juist door de momenten van rust die zo veel hebben gebracht in mijn leven. Ik heb bijvoorbeeld besloten dat ik een boek wil gaan schrijven samen met de mensen waar ik het meest van houd (over goed en kwaad in de meest metaforische, fantasy vorm). Ik ben op nieuwe strategieën gekomen voor het bedrijf van mijn vader, die ik nog niet kan vertellen. En dan natuurlijk het beste moment die ik als trouwe schrijver tot het laatste heb bewaard.

Mijn verzamelwoede van talenten

Ik ben de laatste tijd bezig geweest met het verzamelen van de krachten van het honoursprogramma. Ik hoor dan van mensen dat honours wordt bepaald door de mensen die erin zitten, dat honours zorgt voor een thuis, dat het helpt om er jezelf te kunnen zijn en dat het mensen helpt om hun studies door te komen omdat ze even vrij kunnen zijn bij honours. Ik heb de beste weer voor het laatst bewaard: honoursstudenten vertrouwen elkaar met hun leven.

Dat betekent niet alleen dat je door het programma heen veel aan elkaar hebt, maar ook dat je hele mooie interviews kan houden waarbij je al snel tot de kern van een persoon komt en snel weet wat diegene voor talenten heeft. Dat is eigenlijk ook het soort mensen dat honours aan trekt, de mensen met de hele duidelijke eigen geluiden en aparte talenten.

Het lot is gelukkig ironisch

Nu ben ik een herbergier geworden sinds een korte tijd en ben ik constant op zoek geweest naar mensen die mij konden helpen met de dingen waar ik niet bevoegd voor ben, zoals zingen, dat moet ik niet doen. Precies nu ik mijn zoektocht serieus ben gaan begonnen en langzaamaan twijfels begon te krijgen over dit project, vond ik een talent in een goede vriendin van mij. Zij is een van de beste in het creëren van gevoelens, zoals het gevoel van thuis bij honours. Die vaardigheid kan je als herbergier heel goed gebruiken, maar dat is niet het mooie gedeelte.

Uitdagingen zijn best makkelijk

Samantha heeft mij laten zien dat de herberg bouwen een van mijn passies is. Nee niet 1, het is mijn passie en daarvoor is het niet erg om heel hard te moeten werken en extreem veel vergunningen aan te moeten vragen. Ik zou op dit punt zelfs zelf de stenen gaan leggen, als de herberg er maar komt. Met vrienden zoals Samantha is, kom ik daar wel doorheen, want deze vrienden zorgen ervoor dat je in het leven geluk vind in alle drukte en chaos. Ze verzachten je blik op de werkelijkheid en vertellen je tegelijk dat het leven express uitdagingen heeft gemaakt voor ons. Met vrienden bedoel ik vriendin, er is maar 1 Samantha.

Het leuke aan het leven is dus dat er zoveel uitdagingen zijn om doorheen te gaan. Dat klinkt niet als leuk, maar het maakt niet helemaal uit of je succesvol uit zo een uitdaging komt, het doel van een uitdaging is om er van te leren. Het gedeelte van de uitdaging dat leuk is, is dat de uitdaging kan worden gedaan samen met vrienden. Een uitdaging is mooi omdat het je op nieuwe plekken brengt en nieuwe mensen laat ontmoeten op je reis. Als herbergier zijnde kan ik zo een reis erg waarderen, kan ik je zeggen.

Dat is toch mooi

Weet je wie nog meer een mooie reis door maakt op het moment? Samantha. Niet letterlijk, maar meer in de vorm van iemand die erg op zoek is naar een manier om meer zelf te kunnen gaan doen. Doen in de vorm van bezig zijn, maar ook vooral in de vorm van het vinden van nieuwe plekken en in de vorm van het creëren van nieuwe mooie dingen. Zoals een mooie plek waar mensen heerlijk kunnen eten, zo een plek moet volgens Samantha alles geven wat de gasten willen, dat is niet per sé goed voor de onderneming, maar ach, daar gaat het toch ook niet om?

Uniqueness

Ik vind het mooiste aan de uniekheid van mensen, dat je het aan je eigen ziel kan koppelen. Als je een echte kern van iemand denkt te hebben gevonden, kun je weten dat het de diepste kern is, als je erover nadenkt en denkt: wauw wat een mooi persoon is dat eigenlijk, fascinerend. Dan weet je wie je eigenlijk echt al die tijd tegenover je hebt gehad.

Unofficial

Ik heb nog even iets dat ik moet toegeven, Samantha en ik zijn niet officieel vrienden. Dat komt denk ik omdat het op mijn leeftijd een beetje raar over komt als je letterlijk vraagt om vrienden te worden. Je moet dit soort dingen heel subtiel aanpakken. Ik ben daar niet zo heel goed in, dat kan iedere lezer wel merken volgens mij.

Zonnestralen

Vandaag is de climax van mijn week, vrijdag. Ik ben strontje ziek en had deze ochtend geen zin in mijn dag gehad, als ik niet kon denken aan de mensen die op dit moment om mij heen zijn, Samantha natuurlijk, maar ook andere vrienden. Mijn geweldige vrienden zorgen ervoor dat ik niet eens over mijn snot kan schrijven. Ik zie alleen maar zonnestralen nu.

“We humans, are made in a way that we work better in teams when we know that someone has our back and when we focus on one thing at a time.”

Meer ervaringsverhalen