Ik ben er

Ik ben Thirsa, 17 jaar, ik zit in de diagnosestelling fase. Ik ben ongespecificeerd gediagnostiseerd met een depressieve stemmingsstoornis/depressie. Ik deel graag mijn verhaal. 

Door o.a. trauma heeft dit alles zich ontwikkeld. Mijn moeder is zomaar (zonder enig overleg en zonder iets te zeggen) het land verlaten en heeft mij achtergelaten. Ik vang deze klap nu pas op, 4 jaar later. Ik ben daardoor en verdere dingen die in het verleden gebeurd zijn, ziek geworden. Ziek in mijn geest, ziek in mijn hoofd, er komt een sticker op mij. 

Ik ben nu twee jaar in behandeling bij m’n psycholoog. Ik praat vooral veel met m’n psycholoog. Ik stuur mails als het niet goed gaat en heb een keer in de week een afspraak. Het gaat met ups en downs de jaren door. 

MEI 2018

Ik ben doorgeslagen, ik ben door een grote fout in het ziekenhuis beland, ik was kapot en er volslagen van overtuigd dat dit het was, maar dit was een begin, tot een nieuw herstel misschien wel een intensievere therapie werd voor mij opengesteld, want de therapie bij de psycholoog werkte niet. Ik kreeg antipsychotica (Aripiprazol) bij m’n anti-depressiva. Nog een medicijn tegen de afgrijselijke auditieve hallucinaties.

Ik heb een paniekaanval gehad op mijn werk. Ik zou mezelf iets aandoen. Zelfs op mijn werk leek het niet meer veilig te zijn voor mij. Ik huilde, bonkte mijn hoofd als een volslagen gek tegen de muur, de stemmen moesten stoppen. 

Het is voor een tweede keer fout gegaan. Ik wist er niks meer van ik scheen mee te zijn genomen met een ambulance. Ik werd wakker in het ziekenhuis, ik huilde. Ik was er zo niet bij met mijn hoofd. Toen papa weg was, koffie halen, stapte ik uit bed en stond ik weer naast de vergiftigende oorzaak die mij in het ziekenhuis heeft gelegd. 

OPNAME

Ik ging in opname. Het was niet meer houdbaar thuis. Ik moest voor een week, de langste week in mijn hele leven, naar een kliniek. Het was vreselijk, maar ik deed mijn ouders en mezelf wel zeker goed mee. Zij hadden rust even verlost van de stress en onrust die ze van mij kregen. Ik begrijp dat en voel me zeker niet weggestopt in een of andere inrichting. Het was gewoon even beter voor me. Al voelde me ik nog zo naar en hopeloos en alsof ik dit donkere gat nooit zou overleven 

EEN NIEUW HOOFDSTUK 

Tijd voor een intensievere behandeling, dat is wat nu nodig is. Ik ga naar de volwassenen ggz en krijg hopelijk de therapie die mijn leven wat omhoog gooit. Ik geloof altijd in therapie. Ik geloof dat het ooit, ook al is dat niet vandaag, morgen of deze maand, het mij zeker kan helpen. Op een dag zal ik leren omgaan met wat er gebeurd is en zal ik weer vrij zijn, vrij maar altijd met een rugzakje. Dus al is het niet nu, het is ooit daarom luid mijn motto: ‘The best is always yet to come’

Want, daar geloof ik in, ik ben er.