Ik ben een meisje van nu momenteel 18 jaar

Ik ben een meisje van nu momenteel 18 jaar. Op mijn twaalfde (januari, 2010), in de brugklas ging het mis. Ik had niet echt een leuke klas, er werd veel gepest, ik gelukkig niet maar dat maakte het niet veel beter. Ik begon rond te "hyperventileren" dat soms wel 5 uur lang duurde. Ik en mijn ouders waren er snel achter dat dit niet goed was. Ik ging al 3 maanden niet naar school en ging ondertussen van de ene hulpverlener naar de andere, waardoor het niet bepaald beter werd. Uit het niets was de "hyperventilatie" over. Ik dacht dat het toen klaar was, maar helaas het was maar het begin. Ik kreeg waanbeelden. Het waren een soort van blackouts waarbij ik wel kon functioneren maar er niks van kon herrineren. Ik miste soms hele dagen waaronder mijn zus haar verjaardag. 

Ik was opgenomen in Eden voor een paar dagen waar ik bij de neurologie zat, omdat ze dachten dat het in mijn hersenstam zat. ECG's, MRI's noem maar op alles werd bekeken. Op een avond kreeg ik weer de waanbeelden. Toen kwam er ruzie tussen neurologie en psychologie, conclusie? ik werd naar huis gestuurd. Een paar weken later waren de waanbeelden weer opeens weg. Toch wilde we een verklaring voor alles en melde ons aan bij een gesloten afdeling. Er was nog geen plek dus ik moest wachten.

Toen kwam er een plaats in de gesloten afdeling rond begin zomer. Ik werd eerst minimaal 3 weken opgenomen in de gesloten afdeling zonder ristrictie, om tot rust te komen en mogelijk de eerste diagnose vast te stellen. Vervolgens ging ik naar de open afdeling waar ik nog 6 maanden heb gezeten. Het is misschien heel raar maar ik zie het bijna als de fijnste tijd in mijn leven. Ik ben toen wel veel vrienden kwijtgeraakt, wat erg pijn deed. Wat mij enorm heeft geholpen is paardrijden, wanneer ik paardreed kwam ik echt tot ontspanning en was ik echt gelukkig. Toen ze vonden dat het beter ging, werd ik geplaatst in de dagafdeling. dat ging nog een paar weken door totdat ik zei dat ik er genoeg van had. Ik kreeg diagnose conversie en een googleuitdraai van andere psychologen en ik stond buiten. 

Het is nu januari 2011 en ging weer naar school, opnieuw de brugklas. Ik kwam terecht bij een psychologenpraktijk in amersfoort. Daar had ik een hele fijne psycholoog die lekker down-to-earth was en niet zo'n geitenwollensokken figuur was. Rond september stopte ik omdat ik dacht dat het weer goed met me ging en school ging als een speer.  In de kerstvakantie in 2012 ging het fout. Ik kreeg suïcidale gedachten en kreeg paniekaanvallen. Snel waren we naar een hulppost gegaan, waarbij ik bij man kwam die mij totaal niet serieus nam en ik was er helemaal klaar mee. Ik was weer terug gegaan naar mijn oude psycholoog en die hielp mij echt weer overeind.

Veel later, rond 2015, begon ik stemmen te horen, eerst heel zacht, maar het werd steeds erger. Ik werd doorverwezen naar de stemmenpolie in het UMC waar ik een paar keer op gesprek kwam. Uiteindelijk bleek het dat ze mij niet konden helpen en ik stond weer buiten. Ik leerde er aardig mee te handelen, door de hulp van o.a. mijn psycholoog. School ging al weer een stuk beter, en zat in mijn 4e jaar van de HAVO. 

In de zomervakantie zakte ik opeens door mijn benen, ik kon ze niet bewegen en voelde niks. Het werd gelijk op conversie gegooid, maar wie heeft er nou stress in de vakantie? We gingen bij de tweede keer dat het gebeurde naar de spoedeisendehulp waar ze meteen dachten aan het "onbewuste zenuwstelsel stoornis".  Dat houdt in dat mijn hersen signalen binnenkrijgen dat het de aderen moet vernauwen naar mijn benen of armen, wat resulteert in uitval. Ik kwam terecht bij een specialist in dat vlak en die legde mij uit wat er tegen gedaan kan worden; ritme in je leven zoeken en naar een medisch psycholoog gaan.  Ik heb beide gevolgd en het heeft niet veel geholpen.

Ik ben net begonnen aan mijn opleiding en het gaat goed. Ik rijd ook nog steeds paard wat mij erg helpt om door te gaan wanneer het moeilijk wordt.

Meer ervaringsverhalen