Ik ben dertig jaar...

Ik ben dertig jaar. Voor mij staat een meisje, een jonge vrouw, van een jaartje of twaalf, dertien. Ze vraagt aan haar  vader of ze een snoepje mag. Hij zegt geen ja of nee. Het enige wat hij zegt is: “pas je wel op dat je  niet te dik wordt?”. Haar vader houdt,  zacht gezegd, niet zo van dikke mensen. Want het is een keuze  om dik te zijn en mensen die de keuze maken dik te zijn, die zijn dom. Ik kijk naar het  meisje. Haar volle bos, witblond haar valt luchtig op haar schouders. Ik zie een stoer en sterk meisje. Ze is niet zo mager als sommige van haar  klasgenootjes, maar niet dik,  en zeker niet te dik. Ze keert haar vader  de rug toe en gaat naar haar kamer. Zonder het  snoepje. En ook haar avond eten raakt ze amper aan.

Ik ben dertig jaar. Ik sta voor de spiegel. Mijn blonde haar valt luchtig op mijn schouders. Ik ben blij met mijn mooie haar,  ik ben er trots op. In de spiegel zie ik een jonge, sterke en gezonde vrouw. Maar naar haar  lichaam kijk ik niet. Dat kan ik niet. Want als ik naar  haar  lichaam kijk bekruipt mij een gevoel van walging, en onvrede. Ze is niet dik en zeker niet te dik. Ze heeft een mooi en vrouwelijk lichaam, een gespierde rug en schouders van het vele sporten dat ze doet. En een buikje, een rond zacht buikje waar haar vriend zo ontzettend van houdt. Maar als  ik in de spiegel kijk, zie ik een dikke en minder waardige vrouw,  en ik hoor  mijn vader.

Vandaag ben ik bij de  psycholoog geweest. Na jaren van zoeken en therapie heb ik eindelijk een psycholoog gevonden waar ik wat aan heb. Maar vandaag vond ik hem stom. Vandaag zei hij dat ik de  keus heb om mijn lichaam en mezelf eindelijk te gaan accepteren. Als ik die keuze niet maak is de kans groot dat ik mijn manier van denken door zal geven aan de volgende generatie van mijn gezin. Dat gezin is er nog niet,  maar ik hoop wel dat dit gezin er binnenkort gaat komen. En ik wil niet dat, als ik “nee” zeg wanneer mijn dochter of zoon vraag om een snoepje, zij het gevoel krijgen dat ze dik zijn en daardoor mij teleurstellen omdat ze niet aan mijn eisen voldoen. Ik wil niet dat mijn dochter op haar zestiende stopt met eten omdat ze met een lichaampje van nog geen 40 kilo er van overtuigd is dat ze nog steeds te dik is. Ik wil niet dat mijn dochter als zij 30 is bij de psycholoog komt die haar voor de keuze stelt zichzelf te accepteren hoe ze is of om haar manier van denken door te  geven aan de volgende generatie van haar gezin, mijn kleinkinderen.

Jezelf  accepteren. In de  spiegel kijken en zeggen of denken: je bent goed genoeg zoals je  bent. Je bent een mooie sterke en gezonde vrouw. Niet  zo dun als sommige mensen,  maar niet dik en zeker niet te dik. Een prachtige vrouw die geliefd is en liefde kan geven aan een geweldige man met wie (en door wie) zij het aandurft om de volgende stap in hun leven te nemen. Een vrouw, met mooie benen en een volle bos haar  waar menig vrouw jaloers op zegt te zijn. Een vrouw die plezier heeft in haar  werk en daar ook nog eens succesvol in is. Een vrouw die die er voor haar vrienden is wanneer ze haar nodig hebben en vrienden heeft die er voor haar zijn. Een prachtige vrouw die misschien niet zo dun is  als sommige andere vrouwen, maar niet dik en zeker  niet te dik. Hoe moeilijk kan het zijn om die prachtige vrouw te accepteren?

Soms lijkt er niets moeilijker dan dat.