Ik adem diep in, ruik de belofte van het voorjaar in de lucht, en open het hek van de begraafplaats

Ik adem diep in, ruik de belofte van het voorjaar in de lucht, en open het hek van de begraafplaats. Direct springt de grote steen met felgekleurde zonnebloem me in het oog. Ik loop er naar toe en staar naar de woorden op de steen: “Tot zo”. Ja Freek, tot zo… Maar jij hebt me de kans ontnomen om zelf te beslissen wanneer. En dat maakt me nog altijd boos.

– Alieke, 16 jaar -

Ik ben opgegroeid in een liefdevol christelijk gezin. Ik was de vijfde in de rij van zes kinderen. Mijn jeugd was warm, veilig en zorgeloos. Tot die ene dag in april, nu twintig jaar geleden. Ik was tien jaar oud toen mijn oudste broer Frederik plotseling een einde aan zijn leven maakte.

Nooit heeft hij aan iemand laten merken dat hij niet gelukkig was. Hij was populair, had veel vrienden, een enorm groot gevoel voor humor en hij was ontzettend intelligent. Juist dát maakte hem extra depressief, zo bleek uit de afscheidsbrief die hij op zijn bed had klaargelegd. Hij begreep niet van zichzelf dat hij niet gewoon tevreden kon zijn. Net zoals alle mensen om hem heen tevreden leken te zijn. Hij kon niet leven met dat gevoel alles te hebben en tegelijkertijd met lege handen te staan.

De impact van zijn dood op ons gezin was groot. We klampten ons aan elkaar vast, maar wat moet je op een boot die stuurloos is? Mijn zorgeloze jeugd was in één klap voorbij. Ik veranderde van een blij, vrij en gelukkig kind in een depressief vogeltje. Er waren ook goede periodes, maar altijd hing daar als een donderwolk boven mijn hoofd de zekerheid: die grauwe deken komt weer terug.

Ik volgde diverse therapieën, slikte antidepressiva en leerde leven met vallen en opstaan. De keren dat ik dacht: “Als Frederik het niet was geweest, dan was ik degene die een einde aan het leven had gemaakt” zijn niet op twee handen te tellen. Maar ja, dat kon ik mijn ouders niet aan doen. Frederik had die mogelijkheid uitgesloten door zijn daad.

Ruim tien jaar lang duurde mijn klim vanuit het dal omhoog. Dat ging met ups en downs. En garantie op een depressievrij leven had ik nooit. Maar nu is het er. Het leven dat ik altijd al wilde leiden. Mijn laatste depressieve episode had ik bijna vijf jaar geleden. Af en toe slip ik nog weg, maar ik heb geleerd hoe ik dat aan kan zien komen en hoe ik mijn voeten weer stevig op de grond moet krijgen. De gedachte dat ik degene was geweest die het leven zou zijn uitgestapt als Frederik me niet voor was geweest, is vervangen door een nieuwe gedachte: Had hij maar de kracht en levenslust gevonden die ik in mijzelf gevonden heb.