Diepgaande gesprekken met je brein

Sinds mijn herstel schrijf ik veel dingen op wat in mijn hoofd rond speelt. Nu sinds mijn depressie en verlsaving aan een verdovend middel, omdat ik geen andere uitweg zag, heeft me veel veranderd en heeft ervoor gezorgd dat ik nu heel filosofisch denk wat soms een nadeel kan zijn in mijn herstel. Dit gaat automatisch, maar ik vraag me sinds mijn therapie en nuchter zijn veel dingen af. Zo heb ik een blog geschreven wat mijn brein momenteel doormaakt. Soms heb ik het idee dat niemand mij begrijpt en/of dat niemand deze diepe gedachtes en vragen aan zichzelf stelt. Hieronder deel ik mijn “ soort logboek” wat mij brein dagelijks zichzelf afvraagt. 

"Tussen wal en schip "

Heb jij ooit wel eens het gevoel dat je tussen wal en schip staat? Of heb je dit al heel je leven? En waar komt dat door dat je, je zo voelt? 

Voel je, je vaak niet begrepen door je omgeving? Door de maatschappij ? Wordt er veel van je verwacht of verwacht je veel van jezelf? 

Waar komen deze gevoelens en gedachtes vandaan?

Ik zelf ervaar al sinds mijn jeugd dat ik me niet begrepen voel door mijn omgeving en nu sinds ik ouder ben door de maatschappij. Dit komt vanuit vroeger, vanuit de kern heb ik dit mezelf aangeleerd want ik wist niet beter. En wat je niet weet kun je ook niet aangeleerd krijgen, denk ik? 

Momenteel ben ik 31 en voel ik me nog steeds tussen wal en schip of in andere woorden “ ik wil wel, maar kan niet”? 

Er spelen veel vragen door mijn hoofd dagelijks zoals; wat zal deze persoon nou echt bedoelen? (dan wordt er iets gedaan of gezegd door een persoon wat ik continu in twijfel trek) Zeer vermoeiend. Ook de vragen zoals wat is de bedoeling van dit leven? Wat is de goede weg en/of de slechte? Wie bepaalt dit? 

Waarom ben ik verpleegkundige geworden en kan ik eigenlijk niet volwaardig functioneren als deze doelgroep naar mijn mening? Waarom voel ik mezelf altijd dommer dan de ander? Waarom is de mensheid gebaseerd op verwachtingen? Waarvoor zijn de mensen op deze wereld met welk doel? Doel voor vrede en of oorlog continue? Waarom is geluk gebaseerd op geld en materiaal voor veel mensen? Ga ik ooit leren om gelukkig te zijn met wat voor mijn neus ligt / gebeurt? Waarom zijn weinig mensen niet eerlijk of zeggen ze niet wat ze bedoelen? Waarom voel ik continue strijd met mezelf en de maatschappij wat gebaseerd is op fictie en of mijn realiteit wat voor een ander niet hun realiteit is. 

Waarom is de ene rijk en de andere arm? Heeft dit te maken met geluk hebben of zijn we gewoon voorgeprogrammeerd en is dit gewoon je lot? 

Waarom zijn we allemaal anders maar toch ook weer hetzelfde? Want uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde en dat is gelukkig en gezond zijn. 

Waarom moet ik dit doorstaan en de ander niet? Waarom ben ik slim genoeg om mijn eigen domheid te bevatten maar niet slim genoeg om dit aan te kunnen passen? 

Waarom voel ik niet de lust van het leven en ben ik tevreden en weet ik wat mijn doel is?

Waarom vraag ik mezelf altijd af waarom ik eigenlijk besta? Met welke reden? Ik kon namelijk al 3 x dood zijn, maar is dit mij bespaard en ben ik er nog? Wat is daar de reden dan van? 

Als ik ben wat ik heb en ik verlies alles wat ik heb, wie ben ik dan?

Zolang iemand gelooft dat zijn ideaal en doel buiten hem liggen, boven de wolken, in het verleden of in de toekomst, zal hij buiten zichzelf gaan en voldoening zoeken waar het niet gevonden kan worden. Hij zal overal naar oplossingen en antwoorden zoeken behalve waar ze gevonden kunnen worden: in zichzelf?

Maar als zichzelf niet genoeg is? En zichzelf verloren heeft? En of niet weet wie “zichzelf “ is. 

Voldoening zoeken in mijzelf is een speld in de hooiberg, want wat is voldoening eigenlijk? Welke definitie hang jij er aan vast? Voldoening wordt door de maatschappij van nu aangeleerd om buiten jezelf dit te zoeken want wees eerlijk kijk om je heen! Je hebt voldoening nodig van vrienden / collega’s en ja ook van jezelf ergens. 

Ik wil me ergens aan vast klammen maar ik weet niet aan wat? Zoek ik een persoon, zoek ik een oplossing? De puzzelstukjes? De toekomst die ik niet onder controle heb? Niet wetende wat komen gaat! Maakt me dat bang? Ik ben wanhopig op zoek naar iets wat ik nergens kan vinden, niet bij mezelf of bij anderen? 

Tijdens deze eindeloze reis naar de leegte onderzoek ik elke steen, elke boom, elk blaadje, maar niks of niemand kan me vertellen wat ik precies zoek. 

Mijn brein is inmiddels zo ver dit te kunnen analyseren en herkennen, maar de zoektocht wanneer zal dit stoppen en zal ik HET vinden? Want wat is HET? HET geluk ? De voldoening? De acceptatie?  Etc.

Afijn, al die vragen waar geen antwoorden op zijn. Moet ik dan stoppen met vragen of moet ik zelf de antwoorden definiëren? Want wie gaat mij deze antwoorden geven? Want feiten zijn voor mij geen feiten. Dus ook geen antwoorden, want feiten zijn interpretaties in mijn ogen bedacht door mensen.

Meer ervaringsverhalen