De relatie met mijn hypochondrie #openup

De relatie met mijn hypochondrie 

Twee jaar geleden ontmoette ik angst, hypochondrie was zijn naam. Angst was er om mij veilig te houden, zorgde dat ik niets over het hoofd zou zien wat er in of op mijn lichaam gebeurde. 

We waren sporadisch samen, meestal nadat de zon onder was gegaan. Hij zorgde dat ik als de dag geëindigd was goed na zou denken over de impulsen die ik in mijn lichaam voelde. 

Je kwam steeds vaker langs. We hadden een relatie opgebouwd, we werden samen wakker en vroeg mij iedere ochtend dezelfde vragen; Hoe voelt je lichaam? Voel of zie je dingen aan je lichaam die niet horen en ben je goed uitgerust? Uitgerust met jou was ik nooit. Je trok alle energie uit mijn lichaam. Je ging overal mee naar toe, naar school, werk, feestjes. Je zorgde dat ik de hele dag met die zelfde vragen in mijn hoofd rond bleef lopen. 

Iedere dag begon de spanning tussen ons op te lopen, je schreeuwde de symptomen tegen me die ik niet over het hoofd mocht zien. De explosie kwam altijd kort daarna, omdat ik terug vocht werd het alleen maar erger. Mijn armen begonnen te tintelen, mijn benen begonnen te trillen, ik zag wazig en het voelde alsof mijn ziel uit mijn lichaam trad. “Zie je wel dat je dood gaat?” Zei jij dan tegen mij. Een jaar lang hebben wij dit neerwaartse spiraal volgehouden.

Ik ontdekte dat je tegen me loog, de symptomen die jij vertelde die ik had waren alleen maar schijn. Je wilde niet dat ik dood zou gaan, mijn intense angst om alleen te zijn maakte dat ik geloofde dat je om deze reden bij me bleef. Je zei dat je mij veilig wilde houden maar door jou werd ik een gevaar voor mijzelf. Ik wilde geen leven met jou samen maar ik leek maar niet van je af te komen. Als je een tijdje weg leek te zijn kwam je weer terug, bozer dan ooit.

Je bent er nog altijd, gelukkig zijn we niet meer altijd samen maar ik zie je nog wel eens. Je zoekt steeds een manier om mij toch weer tegen te komen. 

In de tussentijd heb ik liefde, levenslust, energie en vrijheid ontmoet. Zij zijn er altijd voor mij als jij bent langs geweest en laten mij in zien dat je het niet waard bent. En weet je wat angst? Dat ben je ook niet. We zullen elkaar nog wel eens tegen komen, ik hoop zelfs dat ik je over een paar jaar weer eens tegen kom zodat ik tegen je kan zeggen: “ik ben jouw bezit niet meer, ik ben van mij”. 

Voor nu ben je nog even bij me. Ik ben er nog niet klaar voor om je helemaal los te laten en dat is oké, stukje bij beetje laat ik delen van je los. Tot dat ik eindelijk bevrijd ben van jou, angst.