De kern

Ik ben depressief geweest, ik ben hypomanisch geweest, ik ben donker geweest, ik ben suïcidaal geweest. Ik ben agressief geweest, ik ben over mensen heengedenderd, ik heb mensen vernederd, gepest, emotioneel gekrenkt en ook wel eens fysiek geraakt. Ik ben slecht geweest, en op een verschrikkelijke manier goed. Maar het allerergste wat ik ooit ben geweest is niets.

Er was een moment dat ik eindelijk grote schoonmaak hield en alles wat ik voelde in een laatje stopte, dat op slot deed en de combinatie vergat. Ik was er van overtuigd dat wie ik vroeger was zo intens slecht was dat ze nooit meer mocht verschijnen. En ik wist dat wie ik nu was zo intens beschadigd was dat ik haar niet kon zijn. Dus was ik niets.

Ik was heel mijn leven er voor op de vlucht voor mezelf. Voor mijn hoofd, dat alles wil rationaliseren, die eindeloze gesprekken. Voor mijn emoties, die ik zo slecht hoor door mijn ratelende brein, dat ze er alleen uitkomen in explosies. Voor die ordeloze, radeloze, stuurloze persoon, waar ik nooit echt vandaan kon komen. Ik was al zo lang op zoek naar een weg van mezelf, dat ik nooit had stilgestaan bij wat er zou gebeuren als ik mezelf effectief had uitgeschakeld.

Eigenlijk gebeurde er niets. Ik deed de dingen die ik altijd al deed, maar haalde er geen plezier uit. Ik deed dingen die ik nooit had gedaan en leerde er geen les van. Ik zei dingen die ik altijd had gezegd, maar voelde er geen mij bij. Ik spiegelde wat de wereld dacht dat ik was en moest zijn. Want ik had geen kern meer. Mijn hoofd sprak ongestoord verder, maar het bleef stil in mij.

En voor het eerst was ik op de vlucht naar mezelf. Ik schudde aan de sponningen en ik rammelde aan het slot. Toen dat niet hielp nam ik een sluiproute. De weg van het verleden. Ik deed wat ik vroeger deed, maakte los hoe ik vroeger was en dook in de eerste versie van mij. Ik werd weer vier, ik werd weer tien, ik werd weer zestien. Die jaren waren niet goed voor mij. Maar die ik, die is mooi. Haar opsluiten was de eenavreemdste keuze van mijn leven. Verreweg de vreemdste keuze was het vluchten.

En nu barst ook het slot uit zijn voegen, en glijden er andere laden open die ik niet eens ken. Nu krijgen al die ikken uit al die periodes hun emoties terug, en een voor mij onbekende stem. Sommigen van mij zijn zo intens beschadigd dat ik haar niet kan zijn. Maar samen vormen we mijn kern. Ik vlucht geen kant uit, want alles wat ik ooit ben geweest en alles wat ik nooit durfde te zijn, is het allermooiste wat ik ben.

Mijn hoofd is er stil van.

 

Meer lezen over mij? Volg me op dsmmeisjes.nl of mijn persoonlijke blog

Meer ervaringsverhalen