CV en studiestress, #prestatiedruk van een student

*Disclaimer*er zit nogal veel gezeur in dit stuk. Maar ik wil daar meteen bijzeggen dat ik de ervaringen waar ik over schrijf niet alleen vanuit mijzelf ervaar, maar ook van mensen om mij heen hoor. Ja, ik kan deze ervaringen voor mezelf relativeren, maar ik schrijf hier eerlijk over de dingen die mij stress geven.

Begin september ben ik begonnen aan mijn master. Waar ik ooit had gezegd dat ik een tussenjaar zou nemen, is die gedachte niet meer bij mij opgekomen tijdens het laatste jaar van mijn bachelor. Ik heb het gevoel geen tijd te hebben om een pauze in te lassen. 17 jaar lang bestaat mijn leven voor het grootste deel uit school, en nu ga ik mijn 18e jaar in. Gek is dat eigenlijk, als ik er zo over nadenk. Ik ben pas 21. Moet ik, als ik mijn master afsluit op mijn 22e meteen het werkveld in? Dit is niet de enige vraag die ik mezelf stel. Behalve mijn eigen twijfels spelen er nog een aantal andere dingen mee.

Ik studeer psychologie. Superinteressant en hopelijk een werkveld waaruit ik voldoening kan halen. Maar met mij zoveel anderen. Als ik straks klaar ben met studeren kom ik terecht in een oververzadigd werkveld. Wie wil mij hebben, als er zoveel anderen in de rij staan? Hoe zorg ik ervoor dat ik degene ben die aangenomen wordt? Hoe spring ik eruit? En… Hoe kom ik daar? Want behalve dat ik straks een master op zak heb, voeg ik niet veel bijzonders toe toch? Of wel? Ik ben naar het buitenland geweest. Een keuze voor mezelf, niet om mijn CV op te leuken, alhoewel dit feitje er natuurlijk wel op te vinden is. Maar verder doe ik geen commissies, zit ik niet bij een vereniging, doe ik (nog) geen vrijwilligerswerk en heb ik geen bijbaan. In de eerste paar jaar van mijn studie kon ik dit niet vanwege paniekaanvallen die mijn leven zo erg beïnvloedden dat er geen ruimte was voor iets anders. Het verenigingsleven is niks voor mij en ja, een bijbaan wil ik wel (en heb ik in het verleden ook gewoon gehad), maar binnen psychologie is het vrijwel onmogelijk om een bijbaan te vinden die iets toevoegt aan mijn CV.

Ik heb mijn bachelor keurig afgesloten, maar niet cum laude. Voor mijn master wil ik wel graag cum laude slagen, maar ik moet ook voor mezelf zorgen en niet omkomen in de stress.

(Hoe doe je dat? Mijn tips zijn: neem tijd voor jezelf, maak een goede planning en vergeet niet af en toe iets leuks te doen. Dat betekent voor mij bijvoorbeeld een avondje op de bank met netflix, fotograferen (instagram: @randomdutchie), naar de dansschool of wat dan ook doen waarvan je lekker ontspant. En als het een keer echt te veel is: probeer eens ademhalingsoefeningen.)

Tijd maken voor jezelf is zo belangrijk. Daarbij, wat betekent cum laude eigenlijk? Je kan goed leren, maar hoe ben je in de praktijk? Want in mijn hele bachelor heb ik welgeteld één praktijkvak gedaan. Ik ben nu een maand bezig met mijn master en heb al meer stress ervaren dan tijdens mijn hele bachelor. De eerste meeting die ik had, samengevat: “vindt een scriptieplek, zorg zelf maar dat je wat vindt, het liefst waar je iets aan hebt en waar ze je hulp willen bieden. Er zijn zo’n 10 plekken op de universiteit, maar jullie zijn met een stuk of 100 man, dus succes. Vervolgens moet je stage gaan lopen. Een stageplek vinden is nogal lastig, en als je er één vindt mag je blij zijn als ze bieden wat jij wilt leren. Oh en na je master? Ja dan mag je eerst een jaar onbetaald gaan werken omdat ze eigenlijk willen dat je de ervaring hebt van een 40 jarige, ook al ben je nog geen 25.” Ik kwam daarna thuis met het gevoel dat ik al weken bezig had moeten zijn, terwijl dit de eerste dag was. Vervolgens ben ik meteen aan het werk gegaan om een scriptieplek te vinden, wetende dat een groot deel van mijn studie daar van af hangt. In die zin is stress goed om je te motiveren, maar het kan ook te veel zijn. De meeste van deze dingen zijn natuurlijk wat je mag verwachten van een masterstudent. Ik ben bereid om hard te werken en wil mezelf zo goed mogelijk voorbereiden op “de echte wereld”, maar ik zou niet weten hoe ik commissies, werk, vrijwilligerswerk, studie en een gezond leven zou moeten combineren.

Oh nog een leuk feitje: stufi. Ja, niet meer in de master, want ik val onder het nieuwe leenstelsel. Dus van de overheid mag ik straks proberen een onbetaalde werkervaringsplek te vinden, samen met zo’n duizend anderen, met een schuld waardoor ik niet weet waar ik mijn huur straks van ga betalen.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb zelf gekozen voor deze studie wetend dat het werkveld vrij verzadigd was (alhoewel de overheid hier overigens per ongeluk foute positievere cijfers over beschikbaar had), en ik doe deze studie met plezier en ik kijk uit naar de toekomst. Ik begrijp het als mensen denken: “kom van je luie kont af en doe er wat aan”, dit is ook iets wat ik regelmatig tegen mezelf zeg, maar soms is alleen je best doen niet goed genoeg. Daar krijg ik bijvoorbeeld mijn stufi niet mee terug, en ik kan nog zo hard zoeken, maar als er geen bijbaan beschikbaar is die goed op mijn CV staat, of ik simpelweg niet aangenomen wordt, is er niet veel wat ik daar aan kan veranderen. Ik wil niet zeggen dat ik mijn leven als student nou verschrikkelijk zwaar vind, wat je misschien zou denken na het lezen. Er zijn veel positieve dingen, maar dat betekent niet dat ik geen significante stress ervaar van de negatieve dingen. Wel belangrijk is om te relativeren en je niet alleen te focussen op die negatieve dingen. Uiteindelijk komt het goed als je er aan blijft werken.

Als laatste wil ik zeggen dat er veel dingen zijn die je zelf kan doen, maar erg makkelijk wordt het ons niet gemaakt. Er wordt veel van ons verwacht en daarbij leggen we onszelf nog eens hogere verwachtingen op. Jongeren/jongvolwassenen die vaker een burn out krijgen? Het verbaast me eerlijk gezegd niet.