Valerie: 'Honger naar de aanwezigheid van huiden'
Valérie Hoffmann is onderdeel van het team van de MIND Young Studio. Vanuit haar eigen ervaringen schrijft ze over allerlei onderwerpen die haar bezig houden. Haar eerste blog gaat over huidhonger.
Huidhonger. Misschien wel het meest gebruikte woord van het afgelopen jaar. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik persoonlijk nooit een fan ben geweest van aanraking. Ik geef altijd liever een hand dan een knuffel, liever een knikje dan drie kussen en liever een zwaai dan een boks. Wat begroetingen betreft komt corona me dus uitstekend uit.
Toch heb ik wel een andere soort honger. Namelijk honger naar de aanwezigheid van huiden in een kamer. Een echte term hiervoor is er nog niet, maar dat kan nog komen. In de tussentijd verduidelijk ik graag de definitie van deze specifieke trek.
We leven in het tijdperk van ~thuiswerken~. De overheid heeft geadviseerd om zoveel mogelijk thuis te werken om de verspreiding van het coronavirus te beperken. In eerste instantie zag ik vooral de voordelen van deze nieuwe vorm van werken. Langer uitslapen, beschikking tot mijn eigen keuken en koelkast, vrijheid om mijn dag in te delen en niemand die me tegenhoudt om niet aangekleed de dag te beginnen.
De negatieve gevolgen van de afwezigheid van druk had ik echter dramatisch onderschat. Dat het moeilijk is om constant productief te zijn wanneer je collega’s niet meekijken bleek al snel. Om dit gebrek aan productiviteit te compenseren zit ik vaak toch op zondagavond weer onder het genot van een aflevering van Suits, met m’n laptop op schoot nog een beetje te werken. Ook neem ik me voor om, voor het idee, me iedere dag goed aan te kleden, mijn haar te doen en een luchtje op te spuiten. Toch zijn er veel dagen dat ik na moeizaam op te zijn gestaan, in mijn pyjama een onverzorgde stap doe naar de tafel voor mijn bed en mijn laptop openklap.
De grens tussen privé en werk is bijna niet meer zichtbaar. Nu heb ik gelukkig een redelijk grote kamer, maar mijn hele leven speelt zich af op deze twintig vierkante meter. Gelukkig leven we in de digitale wereld waardoor contact met collega’s zeker nog mogelijk is, maar het compenseert niet helemaal voor de eenzaamheid die ik soms voel na een hele dag thuis werken.
Om nog even terug te komen op de honger waar ik het in het begin over had, ik snak naar mensen in mijn ruimte. Ik mag van geluk spreken dat we bij de MIND Young Studio de mogelijkheid hebben om af en toe naar kantoor te komen. Hoewel ik vaak moe ben na een dag werken, merk ik dat ik enorm veel energie krijg van de sociale interactie die hier plaatsvindt.
Hoewel we dus nog af en toe naar kantoor mogen komen, moest de eerste borrel online plaatsvinden. We spraken af op het ‘borreleiland’ waar we online heen en weer waggelden als lopende 3D televisies. Maar eerlijk is eerlijk, ik had gewoon zin om wat biertjes te drinken. Het voelde toch een beetje triest toen ik mijn laptop uitzette en vervolgens naar mijn rode hoofd van de alcohol in de reflectie van mijn scherm staarde. Om dan vervolgens weer 2 stappen naar achter te zetten om bij te komen op de bank.
Het is niet mijn intentie om een soort klaagbrief te schrijven over de huidige situatie, maar eerder om een kijkje te geven in het werkleven van mijzelf en ik denk vele anderen van mijn leeftijd. Aanwezigheid van mensen zorgt natuurlijk ook voor irritaties en vergeet vooral niet het ongemak dat het met zich mee brengt. Toch kijk ik uit naar de dag dat alle ongemakkelijkheden die het dagelijkse kantoorleven met zich meebrengt als totaal vanzelfsprekend voelt. Dat je in de gang tegenover iemand komt te staan en dat je dan allebei elkaar er aan dezelfde kant er langs willen laten. Of dat je met iemand in de lift staan en net te lang twijfelt of je over het weer moet beginnen of de ongemakkelijke stilte accepteert. Zelfs het schuldgevoel dat je voelt wanneer iemand na jou koffie wil halen en de machine er net te lang over doet is iets waar ik naar verlang. Tot dit alles weer dagelijkse kost is, zorg ik graag online voor het nodige ongemak.
