Valerie: 'Feestdagen'

Valérie Hoffmann is onderdeel van het team van de MIND Young Studio. Vanuit haar eigen ervaringen schrijft ze over allerlei onderwerpen die haar bezighouden. Lees nu haar tweede blog.

Afgelopen weekend was het Pasen. Ik hoop dat iedereen lekker eieren heeft gezocht, gegeten of simpelweg heeft genoten van de extra vrije dag. Zelf merk ik dat ik het altijd lastig vind om opeens een dag minder te hoeven werken, zeker aan het begin van de week. De rest van de week heb ik dan steeds het gevoel een dag achter te lopen.

Dit jaar zag mijn Pasen er iets anders uit dan voorheen. Bij mij thuis is Pasen een echt familiefeest en komen we elk jaar met alle neefjes en nichtjes bijeen om fanatiek eieren te zoeken in de tuin van mijn opa en oma. Dit is natuurlijk niet echt coronaproof, dus deze keer hadden mijn ouders een paar schamele eitjes in de achtertuin verstopt voor hun drie volwassen kinderen. Het was een lichtelijk trieste, maar grappige bedoening. Toch merkte ik dat ik dit jaar in mijn hoofd veel rustiger was dan andere jaren en hierdoor meer kon genieten van de bescheiden familiebijeenkomst.

Dit heeft er denk ik mee te maken dat feestdagen over het algemeen triggerend zijn voor mijn mentale gezondheid. In eerste instantie dacht ik dat het te maken had met het feit dat ik dwanghandelingen niet kan uitvoeren wanneer ik in gezelschap ben van mensen en mijn dagelijks ritme verstoord wordt (al vindt OCS vaak wel een sneaky manier om deze handelingen toch uit te voeren). Toch voelde ik dat er meer achter de zwaarte bij de feestdagen zat. Afgelopen week heb ik veel nagedacht over de oorsprong van dit gevoel en zijn er een aantal punten naar boven gekomen.

Het begint ermee dat het denk ik lastig om met een grote groep mensen bijeen te komen die je niet elke dag ziet. Dit zorgt er namelijk voor dat je keer op keer de vraag krijgt ‘Hoe gaat het met je?’ en ‘Wat doe jij nu allemaal?’. Al wordt de vraag het merendeel van de tijd uit beleefdheid gesteld en durf ik er mijn hand voor in het vuur te steken dat veel mensen niet écht naar het antwoord luisteren, het blijft een lastige. Meestal antwoord ik met een neutrale ‘prima hoor’, óf omdat het oprecht wel prima gaat óf omdat ik geen zin heb om de vriendin van mijn neef mee te sleuren in de mentale achtbaan van de afgelopen tijd. Het antwoord op de vraag wat ik nu aan het doen ben in het leven overdrijf ik altijd graag. Zelfs toen ik net klaar was met mijn studie en nog geen werk of stage had, deed ik het overkomen alsof ik een heel druk en bruisend leven had, om me op de weg naar huis alleen maar leger te voelen.

De schijn ophouden is echter niet de enige reden waarom feestdagen moeilijk kunnen zijn. Vaak merk ik dat er zo’n druk op ligt dat het zo enorm gezellig moet zijn, dat ik vaak vertrek met een teleurgesteld en verdrietig gevoel. Tijdens een bijeenkomst ben ik constant aan het meten of iedereen het wel naar zijn zin heeft en of ik zelf wel genoeg aan het genieten ben. Vooral met Kerst heb ik hier veel last van. De “gezelligste tijd van het jaar”, voelt vaak het meest stressvol. Met zijn twinkelende muziek, politieke discussies en de focus op eten, zorgt het voor een overload aan prikkels. Misschien komt het ook omdat het einde van het jaar nadert en ik keer op keer het gevoel krijg dat ik niet genoeg heb gedaan. Ik probeer mezelf eraan te herinneren dat er geen 'deadline' is voor zelfontwikkeling (excuses voor dit cliché), maar het lukt me niet om aan dit noodlottige gevoel te ontsnappen.

Verjaardagen zijn denk ik een geval apart. Vorige week werd ik drieëntwintig en hoewel de zon scheen, ik leuke mensen binnen mijn bubbel om me heen had en een heerlijk limoen-meringuetaartje zat te eten, voelde ik me verdrietig. Ouder worden op zich is natuurlijk een concept waar niemand echt om staat te juichen, maar dit was niet de oorzaak van de melancholie die ik voelde. Toen mijn huisgenoot me vroeg ‘Voel je je jarig?’, viel het kwartje. Want nee, ik voelde helemaal niks, terwijl ik me meen te herinneren dit gevoel vroeger wel te kennen. Wanneer was dit gevoel gestopt? Geen idee.

Ik wil natuurlijk niet zeggen dat feestdagen alleen maar opeenstapelende uren vol ellende zijn. Nee, zo cynisch ben ik nou ook weer niet. Het zou echter wel helpen als er niet zo automatisch vanuit wordt gegaan dat iedereen het naar zijn zin zal hebben. Met alle feestdagen die er in het voorjaar weer aankomen is het misschien een goed voornemen - ik richt me ook vooral naar mezelf nu - om zo min mogelijk verwachtingen te hebben. Beseffen dat je nauwelijks in de hand hebt of het gezellig is, is een goede eerste stap. We zien wel of het leuk is, en zo niet, is dat ook helemaal prima. Ook neem ik me voor om eerlijk naar anderen en mezelf te zijn. De volgende keer als een vaag familielid me vraagt hoe het met me gaat en ik bevind me weer eens in een dal van misère zal ik antwoorden met: ‘gaat wel’. Dat is vooruitgang toch?

Lees ook de eerste blog van Valérie: 'Honger naar de aanwezigheid van huiden'.